Ludus Danielis: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
(Utworzył nową stronę „Łaciński dramat liturgiczny – funkcjonujący z polskim podtytułem – ''Gra o Proroku Danielu'' – jeden z najstarszych zabytków europejskiego teatru, opracowany…”) |
|||
| (Nie pokazano 11 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | Łaciński dramat liturgiczny – funkcjonujący z polskim podtytułem | + | [[Image:Danielis.jpg|thumb|right|250px| Źródło: Ze zbiorów WBP w Olsztynie]] |
| + | Łaciński dramat liturgiczny – funkcjonujący z polskim podtytułem ''Gra o Proroku Danielu'' – jeden z najstarszych zabytków europejskiego teatru, opracowany i wykonywany przez członków [[Schola Teatru „Węgajty”|Scholi Teatru „Węgajty”]] od 2001 r. | ||
==Historia== | ==Historia== | ||
| Linia 22: | Linia 23: | ||
*Rex Darius – [[Marius Peterson]] | *Rex Darius – [[Marius Peterson]] | ||
*Emuli – [[Maciej Kaziński]], [[Stanisław Szczyciński]] | *Emuli – [[Maciej Kaziński]], [[Stanisław Szczyciński]] | ||
| − | *Angeli – [[ | + | *Angeli – [[Serhij Petryczenko]], [[Marcin Bornus-Szczyciński]] |
*Abacuc – [[Johann Wolfgang Niklaus]] | *Abacuc – [[Johann Wolfgang Niklaus]] | ||
| − | *Satrape / Curia / Legati / Chorus – [[Mirosław Borczyński]], [[Marcin Bornus-Szczyciński]], [[Maciej Góra]], [[Piotr Górka]], [[Maciej Kaziński]], [[Maciej Lewicki]], [[Johann Wolfgang Niklaus]], [[Geoffrey Norris]], [[Marius Peterson]], [[Mikołaj | + | *Satrape / Curia / Legati / Chorus – [[Mirosław Borczyński]], [[Marcin Bornus-Szczyciński]], [[Maciej Góra]], [[Piotr Górka]], [[Maciej Kaziński]], [[Maciej Lewicki]], [[Johann Wolfgang Niklaus]], [[Geoffrey Norris]], [[Marius Peterson]], [[Mikołaj Petryczenko]], [[Serhij Petryczenko]], [[Robert Pożarski]], [[Marcin Szargut]], [[Stanisław Szczyciński]], [[Filip Marian Taranienko]], [[Konrad Zagajewski]] |
| − | *Curia Reginae – [[Daria Bucka]], [[Swietłana Bucka]], [[Anna Derewecka]], [[Katarzyna Jackowska]], [[Katarzyna Klimas]], [[Anna Łopatowska]], [[Małgorzata Neumann]], [[Małgorzata Niklaus]], [[Beata Oleszek]], [[Monika | + | *Curia Reginae – [[Daria Bucka]], [[Swietłana Bucka]], [[Anna Derewecka]], [[Katarzyna Jackowska]], [[Katarzyna Klimas]], [[Anna Łopatowska]], [[Małgorzata Neumann]], [[Małgorzata Niklaus]], [[Beata Oleszek]], [[Monika Paśnik-Petryczenko]], [[Marynia Szczycińska]], [[Ewa Włosińska]] |
==Akcja== | ==Akcja== | ||
| − | Akcja dramatu rozpoczyna się od uczty na dworze króla Babilonii, Baltazara, podczas której na ścianie pałacu pojawia się tajemniczy napis „Mane – Tekel – Fares”. Jego wyjaśnienie potrafi podać jedynie żydowski mędrzec Daniel, za co zostaje nagrodzony i wyniesiony przez króla. Gdy po Baltazarze wstępuje na tron jego następca, Dariusz, ustanawia Daniela jednym z trzech ministrów. Jednak zawistni o wpływy mędrca satrapowie intrygami doprowadzają do tego, że spada na niego królewski wyrok śmierci za modlitwę wznoszoną do Boga Izraela. Gdy Daniel zostaje wrzucony do jamy z lwami, modli się nie tracąc nadziei – i ostatecznie z katastrofy wyprowadza go Anioł Pański. Król Dariusz widząc interwencję boską, wtrąca do jamy z lawami zawistników, sam zaś ogłasza dekret z nakazem powszechnej czci składanej Bogu. Daniel w scenie finalnej ogłasza przepowiednię bliskiego nadejścia Mesjasza, którą Anioł potwierdza nowiną, iż stanie się to w Betlejem Judzkim<ref>W ten niejako sposób Ludus Danielis nawiązuje do innego dramatu liturgicznego wykonywanego przez [[Schola Teatru | + | Akcja dramatu rozpoczyna się od uczty na dworze króla Babilonii, Baltazara, podczas której na ścianie pałacu pojawia się tajemniczy napis „Mane – Tekel – Fares”. Jego wyjaśnienie potrafi podać jedynie żydowski mędrzec Daniel, za co zostaje nagrodzony i wyniesiony przez króla. Gdy po Baltazarze wstępuje na tron jego następca, Dariusz, ustanawia Daniela jednym z trzech ministrów. Jednak zawistni o wpływy mędrca satrapowie intrygami doprowadzają do tego, że spada na niego królewski wyrok śmierci za modlitwę wznoszoną do Boga Izraela. Gdy Daniel zostaje wrzucony do jamy z lwami, modli się nie tracąc nadziei – i ostatecznie z katastrofy wyprowadza go Anioł Pański. Król Dariusz widząc interwencję boską, wtrąca do jamy z lawami zawistników, sam zaś ogłasza dekret z nakazem powszechnej czci składanej Bogu. Daniel w scenie finalnej ogłasza przepowiednię bliskiego nadejścia Mesjasza, którą Anioł potwierdza nowiną, iż stanie się to w Betlejem Judzkim<ref>W ten niejako sposób Ludus Danielis nawiązuje do innego dramatu liturgicznego wykonywanego przez [[Schola Teatru „Węgajty”|Scholę]] – [[Ordo Stellae]].</ref>.Całość stanowi rozbudowaną, bogatszą formę dramatu liturgicznego, która za dni swojego powstania dawała widzom pełny, udramatyzowany obraz wydarzeń biblijnych – jakkolwiek trzeba nadmienić, że owa widowiskowa teatralność nie była wówczas nadrzędnym celem, lecz liturgiczne ukonkretnienie faktów z Pisma Świętego.<Br> |
Dramat rozgrywany jest w języku oryginału – łacińskim. | Dramat rozgrywany jest w języku oryginału – łacińskim. | ||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
#''Ludus Danielis – Gra o Proroku Danielu'' //W: ''Święto Konfraterni – Spotkanie Bractw Śpiewaczych : XVII Sesja ModaL''. – Węgajty: Schola Teatru „Węgajty”, 2001. – S. 12-19. | #''Ludus Danielis – Gra o Proroku Danielu'' //W: ''Święto Konfraterni – Spotkanie Bractw Śpiewaczych : XVII Sesja ModaL''. – Węgajty: Schola Teatru „Węgajty”, 2001. – S. 12-19. | ||
| + | #Mijalska, Magdalena: ''Theatrum spirituale?'' / Magdalena Mijalska // „Didaskalia”. - 2000, nr 39, s. 37-39. | ||
| + | #Mijalska, Magdalena: ''Wprowadzenie do Ludus Danielis : przewodnik po kilku kręgach teatru liturgicznego'' / Magdalena Mijalska // „Konteksty”. - 2007, nr 2, s. 38-41. | ||
| + | |||
==Przypisy== | ==Przypisy== | ||
<references/> | <references/> | ||
| − | [[Category: Spektakle]] [[Category: Teatr]] [[Category: Powiat olsztyński]] [[Category: | + | [[Category: Spektakle]] [[Category: Teatr]] [[Category: Powiat olsztyński]] [[Category: Jonkowo (gmina wiejska)]] [[Category:1990-]] |
Aktualna wersja na dzień 12:02, 26 paź 2014
Łaciński dramat liturgiczny – funkcjonujący z polskim podtytułem Gra o Proroku Danielu – jeden z najstarszych zabytków europejskiego teatru, opracowany i wykonywany przez członków Scholi Teatru „Węgajty” od 2001 r.
Spis treści
Historia
Źródłem tekstu jest rękopis z XIII w., ułożony przez młodzieńców ze szkoły przy katedrze w Beauvais (Francja). Manuskrypt znajduje się obecnie w londyńskim British Museum. Historia o proroku Danielu jest oparta na Księdze zawartej w Starym Testamencie. Artyści Scholi z Węgajt korzystali z wielu źródeł, by jak najstaranniej odtworzyć całokształt widowiska. Studiowali m.in. miniatury, by nauczyć się specyfiki dawnych gestów liturgiczno-artystycznych (przyklęknięcie, złożenie dłoni), samodzielnie wykonali też kopie niektórych instrumentów. Opisywany dramat Schola wystawiła po raz pierwszy 24 marca 2001 r. na Festiwalu Muzyki Jednogłosowej w Płocku i od tego czasu stanowi ważną część ich repertuaru. Artyści przedstawili dramat również w innych miastach Polski – podczas nabożeństw i na przeglądach.
Twórcy
- Johann Wolfgang Niklaus – kierownictwo artystyczne
- Magdalena Góra, Małgorzata Niklaus – scenografia
- Marcin Bornus-Szczyciński – kierownictwo muzyczne
- Anna Łopatowska – plastyka gestu
- Geoffrey Norris – konsultacja teatralna
- Anna Kulikowska – asystent techniczny
- Michał Koss – konsultacja filologiczna
Obsada
- Balthazar – Robert Pożarski
- Magi – Johann Wolfgang Niklaus, Marius Peterson
- Conciliari – Marcin Bornus-Szczyciński, Maciej Góra
- Regina – Monika Petryczenko
- Daniel – Mirosław Borczyński
- Rex Darius – Marius Peterson
- Emuli – Maciej Kaziński, Stanisław Szczyciński
- Angeli – Serhij Petryczenko, Marcin Bornus-Szczyciński
- Abacuc – Johann Wolfgang Niklaus
- Satrape / Curia / Legati / Chorus – Mirosław Borczyński, Marcin Bornus-Szczyciński, Maciej Góra, Piotr Górka, Maciej Kaziński, Maciej Lewicki, Johann Wolfgang Niklaus, Geoffrey Norris, Marius Peterson, Mikołaj Petryczenko, Serhij Petryczenko, Robert Pożarski, Marcin Szargut, Stanisław Szczyciński, Filip Marian Taranienko, Konrad Zagajewski
- Curia Reginae – Daria Bucka, Swietłana Bucka, Anna Derewecka, Katarzyna Jackowska, Katarzyna Klimas, Anna Łopatowska, Małgorzata Neumann, Małgorzata Niklaus, Beata Oleszek, Monika Paśnik-Petryczenko, Marynia Szczycińska, Ewa Włosińska
Akcja
Akcja dramatu rozpoczyna się od uczty na dworze króla Babilonii, Baltazara, podczas której na ścianie pałacu pojawia się tajemniczy napis „Mane – Tekel – Fares”. Jego wyjaśnienie potrafi podać jedynie żydowski mędrzec Daniel, za co zostaje nagrodzony i wyniesiony przez króla. Gdy po Baltazarze wstępuje na tron jego następca, Dariusz, ustanawia Daniela jednym z trzech ministrów. Jednak zawistni o wpływy mędrca satrapowie intrygami doprowadzają do tego, że spada na niego królewski wyrok śmierci za modlitwę wznoszoną do Boga Izraela. Gdy Daniel zostaje wrzucony do jamy z lwami, modli się nie tracąc nadziei – i ostatecznie z katastrofy wyprowadza go Anioł Pański. Król Dariusz widząc interwencję boską, wtrąca do jamy z lawami zawistników, sam zaś ogłasza dekret z nakazem powszechnej czci składanej Bogu. Daniel w scenie finalnej ogłasza przepowiednię bliskiego nadejścia Mesjasza, którą Anioł potwierdza nowiną, iż stanie się to w Betlejem Judzkim[1].Całość stanowi rozbudowaną, bogatszą formę dramatu liturgicznego, która za dni swojego powstania dawała widzom pełny, udramatyzowany obraz wydarzeń biblijnych – jakkolwiek trzeba nadmienić, że owa widowiskowa teatralność nie była wówczas nadrzędnym celem, lecz liturgiczne ukonkretnienie faktów z Pisma Świętego.
Dramat rozgrywany jest w języku oryginału – łacińskim.
Bibliografia
- Ludus Danielis – Gra o Proroku Danielu //W: Święto Konfraterni – Spotkanie Bractw Śpiewaczych : XVII Sesja ModaL. – Węgajty: Schola Teatru „Węgajty”, 2001. – S. 12-19.
- Mijalska, Magdalena: Theatrum spirituale? / Magdalena Mijalska // „Didaskalia”. - 2000, nr 39, s. 37-39.
- Mijalska, Magdalena: Wprowadzenie do Ludus Danielis : przewodnik po kilku kręgach teatru liturgicznego / Magdalena Mijalska // „Konteksty”. - 2007, nr 2, s. 38-41.
Przypisy
- ↑ W ten niejako sposób Ludus Danielis nawiązuje do innego dramatu liturgicznego wykonywanego przez Scholę – Ordo Stellae.
