Muzeum Kultury Ludowej w Węgorzewie

Z LEKSYKON KULTURY WARMII I MAZUR
Wersja z dnia 22:29, 29 wrz 2010 autorstwa Dominika (dyskusja | edycje) (Utworzył nową stronę „thumb|right|200px|Logo Muzeum Kultury Ludowej w Węgorzewie] [[Image:Losynasze.jpg|thumb|right|200px| Spotkanie uczestników konkursu „Losy nasze"…”)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Skocz do: nawigacja, szukaj
Logo Muzeum Kultury Ludowej w Węgorzewie]
Spotkanie uczestników konkursu „Losy nasze". Fot. Katarzyna Dżurko-Piasecka. Źródło: [1]
Festyn rodzinny. Fot. Katarzyna Dżurko-Piasecka. Źródło: [2]
Wystawa wycinanek. Fot. Katarzyna Dżurko-Piasecka. Źródło: [3]
Samodzielna instytucja kultury powołania decyzją wojewody suwalskiego 1 lipca 1991 r.

Siedziba

Muzeum Kultury Ludowej
Ul. Portowa 1
11-600 Węgorzewo

Historia

W 1969 r. pracownicy Powiatowego Domu Kultury w Węgorzewie ogłosili konkurs „Ziemia Węgorzewska”. Wówczas zgromadzono pierwsze zabytki etnograficzne i historyczne. Powołano klub „Tropieńce”, który gromadził archiwalia, dokumenty i wspomnienia. Powstał punkt muzealny przy Powiatowym Domu Kultury, który działał do 1974 r. W latach 1975-1977 eksponaty przyszłego muzeum mieściły się w Izbie Regionalnej w Ogonkach. W 1977 r. pozyskano w Węgorzewie budynek, w którym uruchomiono Muzeum Regionalne przy Miejsko-Gminnym Ośrodku Kultury. Cały czas czyniono starania o uzyskanie samodzielności jako placówka muzealna. 1 lipca 1991 r. decyzją wojewody suwalskiego zostało powołanie Muzeum Współczesnej Kultury Ludowej. W kwietniu 1992 r. decyzją odgórną skorygowano nazwę placówki na Muzeum Kultury Ludowej. Wówczas władze miasta przekazały na działalność muzealną obecną posesję i budynek. Od 2006 r. Muzeum jest instytucją kultury Samorządu Województwa Warmińsko-Mazurskiego.

Główne cele i zadania

  • Gromadzenie zabytków w zakresie etnografii, historii, archeologii, przyrody
  • Gromadzenie dokumentacji naukowo-historycznej, technicznej i fotograficznej oraz zbiorów bibliotecznych
  • Organizowanie i prowadzenie badań, prac wykopaliskowych i ekspedycji naukowych
  • Ewidencjonowanie, katalogowanie i naukowe opracowanie gromadzonych muzealiów
  • Zabezpieczanie i konserwacja muzealiów
  • Urządzanie wystaw
  • Współdziałanie w sprawowaniu opieki nad folklorem, sztuką ludową oraz rzemiosłem
  • Prowadzenie działalności oświatowej i edukacyjnej
  • Prowadzenie działalności wydawniczej

Zbiory

Muzeum gromadzi eksponaty kultury ludowej grup etnicznych i narodowościowych zamieszkujących współcześnie i w przeszłości Polskę północno-wschodnią. Muzealia pochodzą z obszaru Mazur i Warmii oraz terenów macierzystych dzisiejszych mieszkańców Regionu. Wśród nich znajdują się między innymi zabytki mazurskie, wileńskie, litewskie, niemieckie, kurpiowskie, podlaskie, ukraińskie, łemkowskie. Muzeum gromadzi przedmioty codziennego użytku, sprzęt gospodarczy, tkaniny, odzież, akcesoria obrzędowe, sztukę ludową. Gromadzi zabytki historyczne i archeologiczne. Biblioteka i archiwum gromadzą mapy, fotografie, ilustracje, przeźrocza, filmy, mikrofilmy, taśmy magnetofonowe i video. Stanowią ośrodek dokumentacji etnograficznej.

Działalność

Muzeum prowadzi badania naukowe etnograficzne i archeologiczne (stanowiska w Skomacku Wielkim, Kamieńskich, Sztynorcie Dużym). Współpracuje z ośrodkami akademickimi w Toruniu, Warszawie, Wrocławiu, muzeami i placówkami badawczymi w kraju i za granicą. Organizuje konferencje, seminaria naukowe i popularno-naukowe, m.in.

  • Obcy wśród obcych, swojacy wśród swoich (2003)
  • Mazurskie pomniki (2005)
  • Konferencja poświęcona królowi Stanisławowi Leszczyńskiemu oraz jego pobytom w Węgorzewie (2006)
  • Pruskie baby kamienne. Fenomen kulturowy czy europejska codzienność? (2007)

Działalność edukacyjno-wydawnicza

Dyrektorzy

Społeczny nadzór sprawuje Rada Muzeum:

Działania wspiera Towarzystwo Ratowania Dziedzictwa Kulturowego Kresów Dawnych i Obecnych „Ojcowizna”.

Bibliografia

  1. Grąziewicz-Chludzińska, Barbara: Muzeum Kultury Ludowej w Węgorzewie / Barbara Grąziewicz-Chludzińska // Masovia. – T. 2 (1999), s. 327-328.

Zobacz też

  1. Strona domowa Muzeum [4]