Zenobia Choma: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja oczekująca na przejrzenie] |
(Utworzył nową stronę „thumb|right|300px| Źródło: Beba, Bożena, ''Współczesna sztuka ludowa na Warmii i Mazurach'', Olsztyn, 2008. [[Image:ZChoma 001.jpg|thumb|righ…”) |
|||
| (Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez 3 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | + | Hafciarka, zamieszkała w [[ewim:Sępopol|Sępopolu]]. | |
| − | [[ | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
==Biografia== | ==Biografia== | ||
| − | Urodziła się w Warężu, w okolicach Lwowa. Zenobia Choma jest Ukrainką i w wieku szesnastu lat została przesiedlona do Polski północno-wschodniej. Od 1952 r. pracowała z mężem na gospodarstwie rolnym w Sępopolu. | + | Urodziła się w Warężu, w okolicach Lwowa. Zenobia Choma jest Ukrainką i w wieku szesnastu lat została przesiedlona do Polski północno-wschodniej. Od 1952 r. pracowała z mężem na gospodarstwie rolnym w [[ewim:Sępopol|Sępopolu]]. |
==Twórczość== | ==Twórczość== | ||
| − | Haftu uczyła się w domu, od matki oraz ciotecznej siostry. Następnie w szkole „Pani, która uczyła haftu, była bardzo surowa i spruła jej kiedyś cały haft, bo po jego lewej stronie zostawiła supełki (…) Zenobia Choma chwali dzisiaj jej surowość, bo dzięki niej jej hafty stały się niezwykle staranne. Po lewej prawej stronie są niemal identyczne. I jak powiada – „Tak ma być”. Kiedyś właśnie z tego powodu wyszyty przez nią do kościoła obrus położono na ołtarzu na lewą stronę” <ref>Beba, Bożena, Współczesna sztuka ludowa na Warmii i Mazurach, Olsztyn, 2008, S. 77</ref>. Zenobia Choma w trudnych latach ciężkiej pracy na gospodarstwie u rodziców i potem własnym zawsze znajdowała chwile czasu na haft. „Haftu nie traktowała jako dodatkowej pracy, lecz jako wytchnienie od pracy. „Nawet na żniwa, żeby nie wiem jak się człowiek napracował, to poszłam do domu, zjadłam obiad i zamiast się położyć, to ja zawsze siadałam i dłubałam, bo lubiłam to tak, jak pijak wódkę, tak ja lubię wyszywać” (…)<ref>Beba, Bożena, Współczesna sztuka ludowa na Warmii i Mazurach, Olsztyn, 2008, S. 77</ref>. Zenobia Choma wyszywa haftem krzyżykowym, haftem płaskim oraz richelieu. Używa głównie tradycyjnych dla haftów ukraińskich kolorów: czarnego, czerwonego, żółtego, zielonego. Haftuje koszule, ręczniki, bieżniki, serwety, obrusy, poduszki, obrazki. Brała udział w licznych przeglądach, wystawach i konkursach. Jej prace znajdują się w licznych cerkwiach, kościołach i instytucjach oraz zbiorach prywatnych w kraju i za granicą. | + | Haftu uczyła się w domu, od matki oraz ciotecznej siostry. Następnie w szkole „Pani, która uczyła haftu, była bardzo surowa i spruła jej kiedyś cały haft, bo po jego lewej stronie zostawiła supełki (…) Zenobia Choma chwali dzisiaj jej surowość, bo dzięki niej jej hafty stały się niezwykle staranne. Po lewej prawej stronie są niemal identyczne. I jak powiada – „Tak ma być”. Kiedyś właśnie z tego powodu wyszyty przez nią do kościoła obrus położono na ołtarzu na lewą stronę” <ref>Beba, Bożena, ''Współczesna sztuka ludowa na Warmii i Mazurach'', Olsztyn, 2008, S. 77</ref>. Zenobia Choma w trudnych latach ciężkiej pracy na gospodarstwie u rodziców i potem własnym zawsze znajdowała chwile czasu na haft. „Haftu nie traktowała jako dodatkowej pracy, lecz jako wytchnienie od pracy. „Nawet na żniwa, żeby nie wiem jak się człowiek napracował, to poszłam do domu, zjadłam obiad i zamiast się położyć, to ja zawsze siadałam i dłubałam, bo lubiłam to tak, jak pijak wódkę, tak ja lubię wyszywać” (…)<ref>Beba, Bożena, ''Współczesna sztuka ludowa na Warmii i Mazurach'', Olsztyn, 2008, S. 77</ref>. Zenobia Choma wyszywa haftem krzyżykowym, haftem płaskim oraz richelieu. Używa głównie tradycyjnych dla haftów ukraińskich kolorów: czarnego, czerwonego, żółtego, zielonego. Haftuje koszule, ręczniki, bieżniki, serwety, obrusy, poduszki, obrazki. Brała udział w licznych przeglądach, wystawach i konkursach. Jej prace znajdują się w licznych cerkwiach, kościołach i instytucjach oraz zbiorach prywatnych w kraju i za granicą. |
==Działalność== | ==Działalność== | ||
Swoją wiedzą i umiejętnościami chętnie dzieli się z innymi. Prowadziła kurs hafciarski dla członkiń Koła Gospodyń Wiejskich w Sępopolu. Współpracuje z [[Bartoszycki Dom Kultury|Bartoszyckim Domem Kultury]]. | Swoją wiedzą i umiejętnościami chętnie dzieli się z innymi. Prowadziła kurs hafciarski dla członkiń Koła Gospodyń Wiejskich w Sępopolu. Współpracuje z [[Bartoszycki Dom Kultury|Bartoszyckim Domem Kultury]]. | ||
| Linia 34: | Linia 28: | ||
[[Category:Sztuka ludowa|Choma,Zenobia]] | [[Category:Sztuka ludowa|Choma,Zenobia]] | ||
| − | + | [[Category:Twórcy ludowi|Choma,Zenobia]] | |
[[Category:Rzemiosło artystyczne|Choma,Zenobia]] | [[Category:Rzemiosło artystyczne|Choma,Zenobia]] | ||
[[Category:Powiat bartoszycki|Choma,Zenobia]] | [[Category:Powiat bartoszycki|Choma,Zenobia]] | ||
| − | + | [[Category:Sępopol (gmina miejsko-wiejska)|Choma,Zenobia]] | |
| − | + | [[Category:1945-1989|Choma,Zenobia]] | |
| − | [[Category: | + | [[Category:1990-|Choma,Zenobia]] |
| − | |||
Aktualna wersja na dzień 10:36, 2 cze 2015
Hafciarka, zamieszkała w Sępopolu.
Biografia
Urodziła się w Warężu, w okolicach Lwowa. Zenobia Choma jest Ukrainką i w wieku szesnastu lat została przesiedlona do Polski północno-wschodniej. Od 1952 r. pracowała z mężem na gospodarstwie rolnym w Sępopolu.
Twórczość
Haftu uczyła się w domu, od matki oraz ciotecznej siostry. Następnie w szkole „Pani, która uczyła haftu, była bardzo surowa i spruła jej kiedyś cały haft, bo po jego lewej stronie zostawiła supełki (…) Zenobia Choma chwali dzisiaj jej surowość, bo dzięki niej jej hafty stały się niezwykle staranne. Po lewej prawej stronie są niemal identyczne. I jak powiada – „Tak ma być”. Kiedyś właśnie z tego powodu wyszyty przez nią do kościoła obrus położono na ołtarzu na lewą stronę” [1]. Zenobia Choma w trudnych latach ciężkiej pracy na gospodarstwie u rodziców i potem własnym zawsze znajdowała chwile czasu na haft. „Haftu nie traktowała jako dodatkowej pracy, lecz jako wytchnienie od pracy. „Nawet na żniwa, żeby nie wiem jak się człowiek napracował, to poszłam do domu, zjadłam obiad i zamiast się położyć, to ja zawsze siadałam i dłubałam, bo lubiłam to tak, jak pijak wódkę, tak ja lubię wyszywać” (…)[2]. Zenobia Choma wyszywa haftem krzyżykowym, haftem płaskim oraz richelieu. Używa głównie tradycyjnych dla haftów ukraińskich kolorów: czarnego, czerwonego, żółtego, zielonego. Haftuje koszule, ręczniki, bieżniki, serwety, obrusy, poduszki, obrazki. Brała udział w licznych przeglądach, wystawach i konkursach. Jej prace znajdują się w licznych cerkwiach, kościołach i instytucjach oraz zbiorach prywatnych w kraju i za granicą.
Działalność
Swoją wiedzą i umiejętnościami chętnie dzieli się z innymi. Prowadziła kurs hafciarski dla członkiń Koła Gospodyń Wiejskich w Sępopolu. Współpracuje z Bartoszyckim Domem Kultury. Jest też członkiem zespołu śpiewaczego „Warmianki Sępopolskie”, z którym często występuje.
Konkursy i wystawy
- II Wojewódzka Wystawa Współczesnej Sztuki Ludowej i Pamiątkarstwa (1972)
- V Wojewódzki Konkurs na Tkaninę i Haft Ludowy w Bartoszycach (1986) - nagroda
- VI Wojewódzki Konkurs na Tkaninę i Haft Ludowy w Bartoszycach (1987) – 2 nagroda
- VII Wojewódzki Konkurs na Tkaninę i Haft Ludowy w Bartoszycach (1988) – laureatka
- VIII Wojewódzki Konkurs na Tkaninę i Haft Ludowy w Bartoszycach (1989) – 2 nagroda
- IX Wojewódzki Konkurs na Tkaninę i Haft Ludowy w Bartoszycach (1990) – 2 nagroda
- XIII Wojewódzki Konkurs na Tkaninę i Haft Ludowy w Bartoszycach (1994) – nagroda główna
- XV Wojewódzki Przegląd Koronki i Haftu Ludowego w Bartoszycach (1996) – wyróżnienie
- XVI Wojewódzki Przegląd Koronki i Haftu Ludowego w Bartoszycach (1997) – 3 miejsce
- XVIII Wojewódzki Przegląd Koronki i Haftu Ludowego w Bartoszycach (1999) - wyróżnienie
- XIX Wojewódzki Przegląd Koronki i Haftu Ludowego w Bartoszycach (2000) - wyróżnienie
W ramach Olsztyńskich Dni Folkloru otrzymała I Nagrodę Ministra Kultury. Wystawiała swoje prace w Warszawie, Krakowie, Gdańsku, Gorzowie Wielkopolskim. W Gorzowie Wielkopolskim na Ogólnopolskiej Wystawie Haftów Ukraińskich otrzymała III nagrodę.
Bibliografia
- Beba, Bożena: Współczesna sztuka ludowa na Warmii i Mazurach / Bożena Beba. – Olsztyn : Ośrodek Badań Naukowych im. Wojciecha Kętrzyńskiego, 2008. – S. 76-80.
