Eugeniusz Bielawski: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
| (Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | [[Image:bielawski_eugeniusz_foto.jpg|thumb|right|200px|Eugeniusz Bielawski przez swoim domem ( | + | [[Image:bielawski_eugeniusz_foto.jpg|thumb|right|200px|Eugeniusz Bielawski przez swoim domem (przed założeniem Izby).<br>Źródło: Pisz. Z dziejów miasta i okolic, Olsztyn, Pojezierze, 1970, s. 343.]] |
[[Image:bielawski_eugeniusz2.jpg|thumb|right|200px|Z albumu pamiątkowego Izby Regionalnej.<br>Źródło: [http://www.mazury.pl/4,19,24,izba-regionalna-w-wejsunach,mazury.html www.mazury.pl] ]] | [[Image:bielawski_eugeniusz2.jpg|thumb|right|200px|Z albumu pamiątkowego Izby Regionalnej.<br>Źródło: [http://www.mazury.pl/4,19,24,izba-regionalna-w-wejsunach,mazury.html www.mazury.pl] ]] | ||
[[Image:bielawski_eugeniusz3.jpg|thumb|right|200px|Karykatura wykonana przez miłośników działalności E. Bielawskiego.<br>Źródło: „Warmia i Mazury”, 1985, nr 5, s. 5.]] | [[Image:bielawski_eugeniusz3.jpg|thumb|right|200px|Karykatura wykonana przez miłośników działalności E. Bielawskiego.<br>Źródło: „Warmia i Mazury”, 1985, nr 5, s. 5.]] | ||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
==Biografia== | ==Biografia== | ||
| − | Urodził się w 1906 r. koło Częstochowy, jako syn murarza. W Sokalu ukończył Seminarium Nauczycielskie (nauczyciel geografii). Pierwszą pracę otrzymał w Dobroczynie nad Bugiem. Od 1939 r. był oficerem Armii Krajowej. We wrześniu 1939 r. stracił kontakt z żoną Marią, jej matką oraz trzyletnią córką Teresą. W czasie wojny działał w antyhitlerowskim ruchu oporu na Wołyniu. Po wojnie pod zmienionym nazwiskiem, jako Jan Sietnicki, podjął pracę w szkolnictwie, początkowo na Dolnym Śląsku, następnie na Pomorzu, Warmii i na Mazurach. Do 1950 r. mieszkał we wsi Wiartel (krótko także we wsi Łupek), gdzie pracował jako nauczyciel. Po ślubie z z Lottą Stank z Wigryn, wdową po żołnierzu Wehrmachtu, matką wówczas kilkuletniej Hejdy Stank, przeniósł się do Wejsun. W 1950 r. Lotta otrzymała od mazurskiej rodziny Bogumiłów, wyjeżdżającej z Polski, chatę mazurską w Wejsunach. Tam przez wiele lat kierował miejscową szkołą. Jako pedagog z tradycjami harcerskimi organizował wycieczki szkolne po Polsce, akcje sadzenia drzew, pielęgnacji lasu. W 1956 r. powrócił do prawdziwego nazwiska. W latach 70-tych, po utworzeniu w drewnianej chałupie Izby Regionalnej wraz z żoną przeniósł się do sąsiedniego murowanego domu (po rodzinie Lipa). Zmarł w Piszu 26 kwietnia 1986 r. | + | Urodził się w 1906 r. koło Częstochowy, jako syn murarza. W Sokalu ukończył Seminarium Nauczycielskie (nauczyciel geografii). Pierwszą pracę otrzymał w Dobroczynie nad Bugiem. Od 1939 r. był oficerem Armii Krajowej. We wrześniu 1939 r. stracił kontakt z żoną Marią, jej matką oraz trzyletnią córką Teresą. W czasie wojny działał w antyhitlerowskim ruchu oporu na Wołyniu. Po wojnie pod zmienionym nazwiskiem, jako Jan Sietnicki, podjął pracę w szkolnictwie, początkowo na Dolnym Śląsku, następnie na Pomorzu, [[ewim:Warmia|Warmii]] i na [[ewim:Mazury|Mazurach]]. Do 1950 r. mieszkał we wsi [[ewim:Wiartel|Wiartel]] (krótko także we wsi Łupek), gdzie pracował jako nauczyciel. Po ślubie z z Lottą Stank z [[ewim:Wigryny|Wigryn]], wdową po żołnierzu Wehrmachtu, matką wówczas kilkuletniej Hejdy Stank, przeniósł się do Wejsun. W 1950 r. Lotta otrzymała od mazurskiej rodziny Bogumiłów, wyjeżdżającej z Polski, chatę mazurską w Wejsunach. Tam przez wiele lat kierował miejscową szkołą. Jako pedagog z tradycjami harcerskimi organizował wycieczki szkolne po Polsce, akcje sadzenia drzew, pielęgnacji lasu. W 1956 r. powrócił do prawdziwego nazwiska. W latach 70-tych, po utworzeniu w drewnianej chałupie Izby Regionalnej wraz z żoną przeniósł się do sąsiedniego murowanego domu (po rodzinie Lipa). Zmarł w [[ewim:Pisz|Piszu]] 26 kwietnia 1986 r. |
==Działalność== | ==Działalność== | ||
| Linia 33: | Linia 33: | ||
[[Category:Organizatorzy i animatorzy kultury|Bielawski,Eugeniusz]] | [[Category:Organizatorzy i animatorzy kultury|Bielawski,Eugeniusz]] | ||
| + | [[Category:Działacze społeczni|Bielawski,Eugeniusz]] | ||
[[Category:Badacze historii i kultury|Bielawski,Eugeniusz]] | [[Category:Badacze historii i kultury|Bielawski,Eugeniusz]] | ||
| − | [[Category:Pisarze|Bielawski,Eugeniusz]] | + | [[Category:Pisarze i poeci|Bielawski,Eugeniusz]] |
[[Category:Animacja kulturalna|Bielawski,Eugeniusz]] | [[Category:Animacja kulturalna|Bielawski,Eugeniusz]] | ||
[[Category:Literatura|Bielawski,Eugeniusz]] | [[Category:Literatura|Bielawski,Eugeniusz]] | ||
[[Category:Powiat piski|Bielawski,Eugeniusz]] | [[Category:Powiat piski|Bielawski,Eugeniusz]] | ||
| − | [[Category: | + | [[Category:Ruciane-Nida (gmina miejsko-wiejska)|Bielawski,Eugeniusz]] |
| − | [[Category: | + | [[Category:1945-1989|Bielawski,Eugeniusz]] |
| − | + | ||
| − | [[Category: | + | [[Category:Konserwatorzy zabytków i muzealnicy|Bielawski,Eugeniusz]] |
Aktualna wersja na dzień 12:09, 17 lip 2014
(1906-1986) - działacz społeczno-kulturalny, regionalista, kronikarz, założyciel Izby Regionalnej w Wejsunach (pseud. Jan Sietnicki)
Spis treści
Biografia
Urodził się w 1906 r. koło Częstochowy, jako syn murarza. W Sokalu ukończył Seminarium Nauczycielskie (nauczyciel geografii). Pierwszą pracę otrzymał w Dobroczynie nad Bugiem. Od 1939 r. był oficerem Armii Krajowej. We wrześniu 1939 r. stracił kontakt z żoną Marią, jej matką oraz trzyletnią córką Teresą. W czasie wojny działał w antyhitlerowskim ruchu oporu na Wołyniu. Po wojnie pod zmienionym nazwiskiem, jako Jan Sietnicki, podjął pracę w szkolnictwie, początkowo na Dolnym Śląsku, następnie na Pomorzu, Warmii i na Mazurach. Do 1950 r. mieszkał we wsi Wiartel (krótko także we wsi Łupek), gdzie pracował jako nauczyciel. Po ślubie z z Lottą Stank z Wigryn, wdową po żołnierzu Wehrmachtu, matką wówczas kilkuletniej Hejdy Stank, przeniósł się do Wejsun. W 1950 r. Lotta otrzymała od mazurskiej rodziny Bogumiłów, wyjeżdżającej z Polski, chatę mazurską w Wejsunach. Tam przez wiele lat kierował miejscową szkołą. Jako pedagog z tradycjami harcerskimi organizował wycieczki szkolne po Polsce, akcje sadzenia drzew, pielęgnacji lasu. W 1956 r. powrócił do prawdziwego nazwiska. W latach 70-tych, po utworzeniu w drewnianej chałupie Izby Regionalnej wraz z żoną przeniósł się do sąsiedniego murowanego domu (po rodzinie Lipa). Zmarł w Piszu 26 kwietnia 1986 r.
Działalność
Interesował się historią regionalną Warmii i Mazur. Jego pasja narodziła się w czasie, gdy jako nauczyciel w Dobroczynie otrzymywał z Warszawy „Gazetę Olsztyńską”. Nie bez wpływu pozostała także lektura książki Melchiora Wańkowicza „Na tropach Smętka”. W latach 70-tych założył Izbę Regionalną w Wejsunach, którą utworzył w swojej drewnianej chacie. Do śmierci w 1986 r. gromadził w niej eksponaty z całego regionu. Podczas spotkań z odwiedzającymi muzeum wygłaszał gawędy, pod hasłem My tu nie od dziś…. Działał także w Towarzystwie Miłośników Ziemi Piskiej. Publikował na temat historii Ziemi Piskiej na łamach czasopism regionalnych, m.in. w „Słowie na Warmii i Mazurach”. Jest też autorem książki Wejsuny, Ukta i okolice oraz Kroniki wsi Wejsuny (1968 r.), będącej propozycją na konkurs ogłoszony przez Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne „Pojezierze”.[1]
Ciekawostki
Eugeniusz Bielawski określany był przydomkiem „Król Puszczy Piskiej”,[2] ze względu na swoją potężną posturę. We wspomnieniach Romana Macocha (męża Hejdy Stank), został opisany: „Byłem w piątej klasie, jak pierwszy raz poznałem dziadka (…) Wakacje 1952 roku, kąpiemy się w Wejsunku. A tu podjechał na rowerze jakiś mężczyzna, rozebrał się i wskoczył do wody. Wydało mi się , że jezioro z brzegów wystąpi. Podziwialiśmy go jak pływał.”[3]
Nagrody i wyróżnienia
- Regionalna Nagroda im. Michała Lengowskiego za 1982 r.
- Tytuł Honorowego Kronikarza Warmii i Mazur (nadawany przez Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne „Pojezierze” oraz redakcję pisma „Warmia i Mazury”)
- Druga Nagroda w konkursie „Imiona Godne Pamięci” (1987)[4]
Przypisy
- ↑ W 2002 r. jej fragmenty opublikowano na łamach pisma „Znad Pisy”.
- ↑ Wspomnienia o ojczymie Eugeniuszu Bielawskim, spisała m.in. Hejda Macoch (z domu Stank) z Wejsun, autorka zapisków na podstawie, których w 1964 r. w Teatrze im. Stefana Jaracza w Olsztynie zrealizowana została sztuka Moja droga do Polski. Zob. Władysław Katarzyński, Zapamiętany pamiętnik, „Gazeta Olsztyńska”, 1992 nr 203, s. 4.
- ↑ Stanisław Wieczorek, Dziadek. Portrety, „Warmia i Mazury”, 1985, cz 1 - nr 5, s. 5 ; cz. 2 - nr 6, s. 5.
- ↑ Andrzej Gawecki: Przepustka do istnienia. Druga nagroda w konkursie „Imiona godne pamięci”, „Warmia i Mazury”, 1987, nr 14, s. 4-6, 9.
Zobacz też
- Izba Regionalna w Wejsunach, materiał na stronie www.mazury.pl
- Bielawski, Eugeniusz: Ostatnie dni Sowirogu. Turystycznym szlakiem E. Wiecherta, „Słowo na Warmii i Mazurach”, 1974, nr 9, artykuł w wersji PDF na stronie www.ernst-wiechert.de
Bibliografia
- Śliwiński, Józef: Z dziejów Rucianego-Nidy i okolic / Józef Śliwiński. – Olsztyn : WSP, 1996. – S. 160-161.
- Balbus, Tomasz, Brenda, Waldemar: Eugeniusz Bielawski (Jan Sietnicki) // Tomasz Balbus, Waldemar Brenda // „Znad Pisy”. - Nr 9 (2000), s. 208-214; Toż: „Studia Rzeszowskie” - T. 7 (2000), s. 134-136.
- (mig): My tu nie od dziś / (mig) // „Dziennik Pojezierza”. – 1983, nr 104, s. 3,
- Pamięci piewcy Mazur // „Krajobrazy”. – 1987, nr 5, s. 7.
- Waloch, Jacek: Miejsce dla legendy / Jacek Waloch // „Krajobrazy”. – 1987, nr 36, s. 8-9; Toż: „Reporter”. – 1987, nr 6, s. 14-17.
