Balbina Świtycz-Widacka: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
| Linia 3: | Linia 3: | ||
==Biografia== | ==Biografia== | ||
Urodziła się 31 marca 1901 r. w rodzinie Nikodema i Marii z domu Konarskiej. Po ukończeniu gimnazjum w Brześciu nad Bugiem, studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1924-1929) pod kierunkiem wybitnego rzeźbiarza Konstantego Laszczki. Po studiach osiadła w Kobryniu, gdzie nauczała rysunku, robót ręcznych i gimnastyki w Gimnazjum Żeńskim im. Rodziewiczówny (do 1941 r.) oraz prowadziła pracownię rzeźbiarską. W czasie II wojny światowej rodzina Widackich ukrywała Żydów z lokalnego getta. | Urodziła się 31 marca 1901 r. w rodzinie Nikodema i Marii z domu Konarskiej. Po ukończeniu gimnazjum w Brześciu nad Bugiem, studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1924-1929) pod kierunkiem wybitnego rzeźbiarza Konstantego Laszczki. Po studiach osiadła w Kobryniu, gdzie nauczała rysunku, robót ręcznych i gimnastyki w Gimnazjum Żeńskim im. Rodziewiczówny (do 1941 r.) oraz prowadziła pracownię rzeźbiarską. W czasie II wojny światowej rodzina Widackich ukrywała Żydów z lokalnego getta. | ||
| − | Po 1945 osiedliła się na Pomorzu. Kierowała referatem kultury w Wyżysku, mieszkała w Brodnicy, krótko we Wrocławiu, od 1952 w Giżycku. W 1954 roku zamieszkała w Olsztynie w miasteczku akademickim Kortowo, gdzie spędziła resztę życia. Zmarła w Olsztynie 28 lipca 1972 roku, została pochowana w Brodnicy. | + | Po 1945 osiedliła się na Pomorzu. Kierowała referatem kultury w Wyżysku, mieszkała w Brodnicy, krótko we Wrocławiu, od 1952 w Giżycku. W 1954 roku zamieszkała w [[ewim:Olsztyn|Olsztynie]] w miasteczku akademickim Kortowo, gdzie spędziła resztę życia. Zmarła w [[ewim|Olsztyn|Olsztynie]] 28 lipca 1972 roku, została pochowana w Brodnicy. |
==Działalność== | ==Działalność== | ||
| Linia 9: | Linia 9: | ||
==Twórczość== | ==Twórczość== | ||
| − | Jest autorką blisko 1000 rzeźb. Prezentowała je na wystawach w Brześciu, Kobryniu, Warszawie. Brała udział w wystawach „Jarmarki Poleskie”. Jej rzeźba ''Poleszuczka z dzieckiem'' oraz popiersie Rodziewiczówny zostały zakupione i podarowane marszałkowi Józefowi Piłsudskiemu. Po 1945 roku miała wystawy indywidualne ( w Olsztynie-1958, 1962, 1967) i brała udział w wystawach zbiorowych m.in. w Olsztynie, Bydgoszczy oraz Belgradzie, Moskwie, Kaliningradzie. Jej rzeźby znajdują się m.in. w muzeach w Warszawie, Olsztynie, Brześciu, Negotyniu (obecnie Serbia). Najbardziej znane rzeźby to [[Pomnik Michała Kajki w Ełku|pomnik Michała Kajki w Ełku]], odsłonięty 28 września 1958 r. z okazji setnej rocznicy jego urodzin (za model posłużył syn poety, Adolf Kajka zamieszkały wówczas w Orzyszu), [[Pomnik Adama Mickiewicza w Olsztynie|popiersie Adama Mickiewicza]] przed I Liceum Ogólnokształcącym im. Adam Mickiewicza w Olsztynie, rzeźby Rybactwo, Rolnictwo, Kormoran w olsztyńskim Kortowie oraz „Ryba z dzieckiem” i „Wiosna” w parku nieopodal zamku. Realizowała portrety rzeźbiarskie, które powstawały w cyklach: „Zasłużeni dla Warmii i Mazur”: Ignacy Krasicki, Teodor Bensch, Tomasz Wilczyński, Mikołaj Kopernik, Wojciech Kętrzyński, Feliks Nowowiejski, Bogumił Linka, Jan Liszewski, Wanda i Seweryn Pieniężni, [[Maria Zientara-Malewska]], [[Alojzy Śliwa]], [[Michał Lengowski]], [[Emilia Sukertowa-Biedrawina]], [[Władysław Gębik]], Jakub Prawin. W cyklu „Naukowcy, artyści, politycy” powstały m. in. rzeźby: Tadeusza Kotarbińskiego, Elżbiety Barszczewskiej, Leona Kruczkowskiego, Władysława Tatarkiewicza, Tadeusza Kotarbińskiego, Jarosława Iwaszkiewicza, Marii Konopnickiej, Ludwika Beethovena, Maksyma Gorkiego, Fryderyka Chopina, Piotra Czajkowskiego | + | Jest autorką blisko 1000 rzeźb. Prezentowała je na wystawach w Brześciu, Kobryniu, Warszawie. Brała udział w wystawach „Jarmarki Poleskie”. Jej rzeźba ''Poleszuczka z dzieckiem'' oraz popiersie Rodziewiczówny zostały zakupione i podarowane marszałkowi Józefowi Piłsudskiemu. Po 1945 roku miała wystawy indywidualne ( w Olsztynie-1958, 1962, 1967) i brała udział w wystawach zbiorowych m.in. w Olsztynie, Bydgoszczy oraz Belgradzie, Moskwie, Kaliningradzie. Jej rzeźby znajdują się m.in. w muzeach w Warszawie, Olsztynie, Brześciu, Negotyniu (obecnie Serbia). Najbardziej znane rzeźby to [[Pomnik Michała Kajki w Ełku|pomnik Michała Kajki w Ełku]], odsłonięty 28 września 1958 r. z okazji setnej rocznicy jego urodzin (za model posłużył syn poety, Adolf Kajka zamieszkały wówczas w Orzyszu), [[Pomnik Adama Mickiewicza w Olsztynie|popiersie Adama Mickiewicza]] przed [[ewim:I Liceum Ogólnokształcące im. Adama Mickiewicza w Olsztynie|I Liceum Ogólnokształcącym im. Adam Mickiewicza w Olsztynie]], rzeźby "Rybactwo", "Rolnictwo", "Kormoran" w olsztyńskim Kortowie oraz „Ryba z dzieckiem” i „Wiosna” w parku nieopodal zamku. |
| − | Jej autorstwa jest popiersie Henryka Sienkiewicza w Bisztynku i Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego w Rucianem-Nidzie. Artystka wykonywała drobne, kameralne formy, miniaturowe główki i kompozycje figuralne nawiązujące do folkloru warmińsko-mazurskiego i poleskiego. | + | |
| + | Realizowała portrety rzeźbiarskie, które powstawały w cyklach: „Zasłużeni dla Warmii i Mazur”: [[Ignacy Krasicki]], [[Teodor Bensch]], [[ewim:Tomasz Wilczyński|Tomasz Wilczyński]], [[Mikołaj Kopernik]], [[Wojciech Kętrzyński]], [[Feliks Nowowiejski]], [[Bogumił Linka]], [[Jan Liszewski]], [[Wanda Pieniężna|Wanda]] i [[Seweryn Pieniężny|Seweryn]] Pieniężni, [[Maria Zientara-Malewska]], [[Alojzy Śliwa]], [[Michał Lengowski]], [[Emilia Sukertowa-Biedrawina]], [[Władysław Gębik]], [[ewim:Jakub Prawin|Jakub Prawin]]. W cyklu „Naukowcy, artyści, politycy” powstały m. in. rzeźby: Tadeusza Kotarbińskiego, Elżbiety Barszczewskiej, Leona Kruczkowskiego, Władysława Tatarkiewicza, Tadeusza Kotarbińskiego, Jarosława Iwaszkiewicza, Marii Konopnickiej, Ludwika Beethovena, Maksyma Gorkiego, Fryderyka Chopina, Piotra Czajkowskiego. | ||
| + | |||
| + | Jej autorstwa jest popiersie Henryka Sienkiewicza w [[ewim:Bisztynek|Bisztynku]] i [[Konstanty Ildefons Gałczyński|Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego]] w [[ewim:Ruciane-Nida|Rucianem-Nidzie]]. Artystka wykonywała drobne, kameralne formy, miniaturowe główki i kompozycje figuralne nawiązujące do folkloru warmińsko-mazurskiego i poleskiego. | ||
Zajmowała się również twórczością poetycką. Napisała ponad 1000 wierszy, aforyzmów, fraszek, erotyków. Niewielka ich część ukazała się drukiem w prasie i antologiach. Własnego zbiorku nie wydała. | Zajmowała się również twórczością poetycką. Napisała ponad 1000 wierszy, aforyzmów, fraszek, erotyków. Niewielka ich część ukazała się drukiem w prasie i antologiach. Własnego zbiorku nie wydała. | ||
| Linia 19: | Linia 22: | ||
==Upamiętnienie== | ==Upamiętnienie== | ||
| − | W Olsztynie znajduje się stała [[Galeria Rzeźby Balbiny Świtycz-Widackiej]]. Jedna z ulic w Olsztynie nosi imię Balbiny Świtycz-Widackiej. Jej osobę upamiętniają w Olsztynie liczne tablice pamiątkowe m.in. na gmachu rektoratu Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie oraz pomniku Adama Mickiewicza w Olsztynie. | + | W Olsztynie znajduje się stała [[Galeria Rzeźby Balbiny Świtycz-Widackiej]]. Jedna z ulic w Olsztynie nosi imię Balbiny Świtycz-Widackiej. Jej osobę upamiętniają w Olsztynie liczne tablice pamiątkowe m.in. na gmachu rektoratu [[ewim:Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie|Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie]] oraz pomniku Adama Mickiewicza w Olsztynie. |
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
| Linia 27: | Linia 30: | ||
[[Category:Rzeźbiarze|Świtycz-Widacka,Balbina]] | [[Category:Rzeźbiarze|Świtycz-Widacka,Balbina]] | ||
| − | [[Category:Pisarze|Świtycz-Widacka,Balbina]] | + | [[Category:Pisarze ipoeci|Świtycz-Widacka,Balbina]] |
[[Category:Rzeźba|Świtycz-Widacka,Balbina]] | [[Category:Rzeźba|Świtycz-Widacka,Balbina]] | ||
[[Category:Literatura|Świtycz-Widacka,Balbina]] | [[Category:Literatura|Świtycz-Widacka,Balbina]] | ||
[[Category:Olsztyn|Świtycz-Widacka,Balbina]] | [[Category:Olsztyn|Świtycz-Widacka,Balbina]] | ||
[[Category:Powiat giżycki|Świtycz-Widacka,Balbina]] | [[Category:Powiat giżycki|Świtycz-Widacka,Balbina]] | ||
| − | [[Category:1945- | + | [[Category:1945-1989|Świtycz-Widacka,Balbina]] |
| − | |||
| − | |||
Wersja z 19:06, 9 lip 2014
Spis treści
Biografia
Urodziła się 31 marca 1901 r. w rodzinie Nikodema i Marii z domu Konarskiej. Po ukończeniu gimnazjum w Brześciu nad Bugiem, studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1924-1929) pod kierunkiem wybitnego rzeźbiarza Konstantego Laszczki. Po studiach osiadła w Kobryniu, gdzie nauczała rysunku, robót ręcznych i gimnastyki w Gimnazjum Żeńskim im. Rodziewiczówny (do 1941 r.) oraz prowadziła pracownię rzeźbiarską. W czasie II wojny światowej rodzina Widackich ukrywała Żydów z lokalnego getta. Po 1945 osiedliła się na Pomorzu. Kierowała referatem kultury w Wyżysku, mieszkała w Brodnicy, krótko we Wrocławiu, od 1952 w Giżycku. W 1954 roku zamieszkała w Olsztynie w miasteczku akademickim Kortowo, gdzie spędziła resztę życia. Zmarła w Olsztyn|Olsztynie 28 lipca 1972 roku, została pochowana w Brodnicy.
Działalność
Członek grupy „Zachęta” w Warszawie. Angażowała się w działalność Związku Polskich Artystów Plastyków (od 1950 r.) i Towarzystwa Miłośników Olsztyna, którego była współzałożycielką.
Twórczość
Jest autorką blisko 1000 rzeźb. Prezentowała je na wystawach w Brześciu, Kobryniu, Warszawie. Brała udział w wystawach „Jarmarki Poleskie”. Jej rzeźba Poleszuczka z dzieckiem oraz popiersie Rodziewiczówny zostały zakupione i podarowane marszałkowi Józefowi Piłsudskiemu. Po 1945 roku miała wystawy indywidualne ( w Olsztynie-1958, 1962, 1967) i brała udział w wystawach zbiorowych m.in. w Olsztynie, Bydgoszczy oraz Belgradzie, Moskwie, Kaliningradzie. Jej rzeźby znajdują się m.in. w muzeach w Warszawie, Olsztynie, Brześciu, Negotyniu (obecnie Serbia). Najbardziej znane rzeźby to pomnik Michała Kajki w Ełku, odsłonięty 28 września 1958 r. z okazji setnej rocznicy jego urodzin (za model posłużył syn poety, Adolf Kajka zamieszkały wówczas w Orzyszu), popiersie Adama Mickiewicza przed I Liceum Ogólnokształcącym im. Adam Mickiewicza w Olsztynie, rzeźby "Rybactwo", "Rolnictwo", "Kormoran" w olsztyńskim Kortowie oraz „Ryba z dzieckiem” i „Wiosna” w parku nieopodal zamku.
Realizowała portrety rzeźbiarskie, które powstawały w cyklach: „Zasłużeni dla Warmii i Mazur”: Ignacy Krasicki, Teodor Bensch, Tomasz Wilczyński, Mikołaj Kopernik, Wojciech Kętrzyński, Feliks Nowowiejski, Bogumił Linka, Jan Liszewski, Wanda i Seweryn Pieniężni, Maria Zientara-Malewska, Alojzy Śliwa, Michał Lengowski, Emilia Sukertowa-Biedrawina, Władysław Gębik, Jakub Prawin. W cyklu „Naukowcy, artyści, politycy” powstały m. in. rzeźby: Tadeusza Kotarbińskiego, Elżbiety Barszczewskiej, Leona Kruczkowskiego, Władysława Tatarkiewicza, Tadeusza Kotarbińskiego, Jarosława Iwaszkiewicza, Marii Konopnickiej, Ludwika Beethovena, Maksyma Gorkiego, Fryderyka Chopina, Piotra Czajkowskiego.
Jej autorstwa jest popiersie Henryka Sienkiewicza w Bisztynku i Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego w Rucianem-Nidzie. Artystka wykonywała drobne, kameralne formy, miniaturowe główki i kompozycje figuralne nawiązujące do folkloru warmińsko-mazurskiego i poleskiego. Zajmowała się również twórczością poetycką. Napisała ponad 1000 wierszy, aforyzmów, fraszek, erotyków. Niewielka ich część ukazała się drukiem w prasie i antologiach. Własnego zbiorku nie wydała.
Nagrody i odznaczenia
- 1935 roku na wystawie w Pińsku otrzymała złoty medal za całokształt twórczości rzeźbiarskiej
- 1939 - Otrzymała stypendium państwowe do Włoch, z którego nie skorzystała z powodu II wojny światowej
- Laureatka Nagrody Ministerstwa Kultury i Sztuki w latach sześćdziesiątych XX wieku
Upamiętnienie
W Olsztynie znajduje się stała Galeria Rzeźby Balbiny Świtycz-Widackiej. Jedna z ulic w Olsztynie nosi imię Balbiny Świtycz-Widackiej. Jej osobę upamiętniają w Olsztynie liczne tablice pamiątkowe m.in. na gmachu rektoratu Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie oraz pomniku Adama Mickiewicza w Olsztynie.
Bibliografia
- Jan Chłosta: Ludzie godni pamięci : warmińsko-mazurscy patroni olsztyńskich ulic / Jan Chłosta. – Olsztyn : Książnica Polska, 1997. – S. 154-155.
- Koziełło-Poklewska, Krystyna: Balbina Świtycz-Widacka / Krystyna Koziełło-Poklewska. – Il. // Kalendarz Olsztyna 2002 / [pod red. Tomasza Śrutkowskiego]. – Olsztyn : Edytor Wers, 2001. – S. 172-183.
- 60 lat Okręgu Olsztyńskiego Związku Polskich Artystów Plastyków : 1946-2006 / [red. zespół]. – Olsztyn : Okręg Olsztyński Związku Polskich Artystów Plastyków, cop. 2008. – S. 308-309.
