Janina Maciukiewicz: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
(→Działalność) |
Biblioteka (dyskusja | edycje) (→Działalność) |
||
| Linia 7: | Linia 7: | ||
==Działalność== | ==Działalność== | ||
| − | Pierwszą pracę podjęła w jednoklasowej szkole podstawowej 1 lutego 1948 r. we wsi Wojnasy w powiecie oleckim. Po samodzielnym wyremontowaniu budynku szkoły (po wojnie był całkowicie rozszabrowany) pracowała z dziećmi szkolnymi oraz z młodzieżą pozaszkolną oraz dorosłymi. Walczyła z analfabetyzmem. Jednocześnie uzupełniała własne wykształcenie. W latach 50-tych przeniosła się wsi Wilkasy, gdzie podjęła pracę w Szkole Podstawowej. Wspólnie z mężem przygotowywali szkołę do reformy oświatowej i wprowadzenia ósmych klas. Sukcesem zawodowym było przygotowanie wielu uczniów do podjęcia dalszej nauki w szkołach średnich i zawodowych. Po przejściu na emeryturę włączyła się w prace społeczne i kulturalne, m.in. na rzecz Związku Sybiraków. Pełni funkcję prezesa Koła Związku Sybiraków w Olecku. Aktywnie udzielała się w Związku Nauczycielstwa Polskiego. Jest autorką wspomnień z pobytu na Syberii ''Nie ma dna w ludzkim nieszczęściu''. Jest autorką wspomnień napisanych na konkurs zorganizowany w 2003 r. przez [[Warmińsko-Mazurskie Stowarzyszenie Polskich Dzieci Wojny w Ełku]] ph. [[Konkurs pamiętnikarski ph. Mazury były moim domem i życiem|''Mazury były moim domem i życiem'']]. | + | Pierwszą pracę podjęła w jednoklasowej szkole podstawowej 1 lutego 1948 r. we wsi Wojnasy w powiecie oleckim. Po samodzielnym wyremontowaniu budynku szkoły (po wojnie był całkowicie rozszabrowany) pracowała z dziećmi szkolnymi oraz z młodzieżą pozaszkolną oraz dorosłymi. Walczyła z analfabetyzmem. Jednocześnie uzupełniała własne wykształcenie. W latach 50-tych przeniosła się do wsi Wilkasy, gdzie podjęła pracę w Szkole Podstawowej. Wspólnie z mężem przygotowywali szkołę do reformy oświatowej i wprowadzenia ósmych klas. Sukcesem zawodowym było przygotowanie wielu uczniów do podjęcia dalszej nauki w szkołach średnich i zawodowych. Po przejściu na emeryturę włączyła się w prace społeczne i kulturalne, m.in. na rzecz Związku Sybiraków. Pełni funkcję prezesa Koła Związku Sybiraków w Olecku. Aktywnie udzielała się w Związku Nauczycielstwa Polskiego. Jest autorką wspomnień z pobytu na Syberii ''Nie ma dna w ludzkim nieszczęściu''. Jest autorką wspomnień napisanych na konkurs zorganizowany w 2003 r. przez [[Warmińsko-Mazurskie Stowarzyszenie Polskich Dzieci Wojny w Ełku]] ph. [[Konkurs pamiętnikarski ph. Mazury były moim domem i życiem|''Mazury były moim domem i życiem'']]. |
==Nagrody i odznaczenia== | ==Nagrody i odznaczenia== | ||
Wersja z 11:19, 15 lip 2011
(1923- ) – nauczycielka, autorka pamiętników, działaczka społeczna
Biografia
Urodziła się w 1923 r. we wsi Reszki w gminie Bargłów Kościelny na Suwalszczyźnie, jako córka Józefa i Franciszki Waszkiewiczów. Przed wybuchem II wojny światowej ukończyła w Augustowie szkołę podstawową i dwie klasy gimnazjum. Po wkroczeniu wojsk sowieckich we wrześniu 1939 r. na tereny Polski zmuszona była opuścić dom. Rodzina została uznana za kułacką i wysiedlona z gospodarstwa. Początkowo mieszkali u kuzynów w Pomianach. Po aresztowaniu ojca przez NKWD (za działalność partyzancką) z pozostałymi członkami rodziny została w czerwcu 1941 r. zesłana na Syberię do Czrnogorska. Tam w wyjątkowo trudnych warunkach przeżyła 5 lat. Do Polski powróciła wraz z bliskimi w kwietniu 1946 r. Po ukończeniu w Augustowie nauki w gimnazjum odbyła sześciomiesięczny kurs pedagogiczny i została skierowana do pracy w szkole. Ukończyła Państwowe Liceum Pedagogiczne w Augustowie. W 1951 r. wyszła za mąż za kierownika szkoły w Wilkasach. Urodziła cztery córki. W 1974 r. przeszła na wcześniejszą emeryturę.
Działalność
Pierwszą pracę podjęła w jednoklasowej szkole podstawowej 1 lutego 1948 r. we wsi Wojnasy w powiecie oleckim. Po samodzielnym wyremontowaniu budynku szkoły (po wojnie był całkowicie rozszabrowany) pracowała z dziećmi szkolnymi oraz z młodzieżą pozaszkolną oraz dorosłymi. Walczyła z analfabetyzmem. Jednocześnie uzupełniała własne wykształcenie. W latach 50-tych przeniosła się do wsi Wilkasy, gdzie podjęła pracę w Szkole Podstawowej. Wspólnie z mężem przygotowywali szkołę do reformy oświatowej i wprowadzenia ósmych klas. Sukcesem zawodowym było przygotowanie wielu uczniów do podjęcia dalszej nauki w szkołach średnich i zawodowych. Po przejściu na emeryturę włączyła się w prace społeczne i kulturalne, m.in. na rzecz Związku Sybiraków. Pełni funkcję prezesa Koła Związku Sybiraków w Olecku. Aktywnie udzielała się w Związku Nauczycielstwa Polskiego. Jest autorką wspomnień z pobytu na Syberii Nie ma dna w ludzkim nieszczęściu. Jest autorką wspomnień napisanych na konkurs zorganizowany w 2003 r. przez Warmińsko-Mazurskie Stowarzyszenie Polskich Dzieci Wojny w Ełku ph. Mazury były moim domem i życiem.
Nagrody i odznaczenia
- Złoty Krzyż Zasługi
- Kawalerski Krzyż Zasługi
Bibliografia
- Bobowik, Alfons: Historia polskich dzieci ofiar drugiej wojny światowej na Podlasiu i Mazurach / Alfons Bobowik. – Ełk : Mazurskie Towarzystwo Naukowe, 2011. – S. 182-183.
Zobacz też
- Wspomnienia z Sybiru. Spotkanie z P. J. Maciukiewicz, materiał na stronie www.zsliz.olecko.pl
- Przemysław Michniewicz, Mnie pomógł krzyżyk, który zawsze nosiłam na piersi, materiał na stronie www.naszeolecko.pl
