Aniela Bieńko: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
| Linia 5: | Linia 5: | ||
==Twórczość== | ==Twórczość== | ||
| − | Od dziecka pomagała ojcu w pracach garncarskich, przy wyrabianiu, przygotowywaniu gliny oraz wypalaniu. Po założeniu własnej rodziny straciła kontakt z pracami przy garncarstwie. Dopiero gdy dzieci dorosły i usamodzielniły się, miała czas aby pomóc ojcu który mimo podeszłego wieku wciąż zajmował się garncarstwem. Pomagając ojcu znalazła swoje powołanie i z wielką przyjemnością pracowała w glinie. W 1983 r. przyjęta do [[Stowarzyszenie Twórców Ludowych | + | Od dziecka pomagała ojcu w pracach garncarskich, przy wyrabianiu, przygotowywaniu gliny oraz wypalaniu. Po założeniu własnej rodziny straciła kontakt z pracami przy garncarstwie. Dopiero gdy dzieci dorosły i usamodzielniły się, miała czas aby pomóc ojcu który mimo podeszłego wieku wciąż zajmował się garncarstwem. Pomagając ojcu znalazła swoje powołanie i z wielką przyjemnością pracowała w glinie. W 1983 r. przyjęta do [[Stowarzyszenie Twórców Ludowych na Warmii i Mazurach|Stowarzyszenia Twórców Ludowych]]. Brała udział w wielu różnych imprezach (m.in. [[Wojewódzki Plener Plastyki Nieprofesjonalnej Rudziska ’85|Wojewódzkim Plenerze Plastyki Nieprofesjonalnej w Rudziskach]] i wystawach folklorystycznych (m.in. [[Jarmark Folkloru w Węgorzewie|Jarmarki Folkloru w Węgorzewie]] (1984, 1987, 1988,1994).W 1981 r. miała wystawę indywidualną zorganizowana w [[Biskupiecki Dom Kultury|Biskupieckim Domu Kultury]]. Jej rzeźby znajdują się w [[Muzeum Budownictwa Ludowego – Park Etnograficzny w Olsztynku|muzeach]] w Olsztynku i [[Muzeum Kultury Ludowej w Węgorzewie]]. „Lubiła rzeźbić przede wszystkim ludzi przy pracy. (…) interesowały ją też postaci Żydów, tak charakterystycznych dla kresowych miasteczek (…) [Po 1983 r.] zaczęła nawiązywać do warmińsko-mazurskich tradycji. Inspiracją były dla niej zbiory kafli mazurskich (…), na podstawie których stworzyła postaci muzykantów. Interesowała ją też demonologiczna postać mazursko-warmińskiego kłobuka, którego zgodnie z ludowym przekazem przedstawiała jako „kuraka” ze skrzydłami niosącego na plecach worek zboża dla zaprzyjaźnionego gospodarza. Wyrzeźbiła też całą serię „Diabłów polskich”, do których miała szczególny sentyment” <ref>Beba, Bożena, Współczesna sztuka ludowa na Warmii i Mazurach, Olsztyn, 2008, S. 32</ref>. Zajęła się też tkactwem i koronkarstwem. |
==Nagrody i wyróżnienia== | ==Nagrody i wyróżnienia== | ||
* [[III Wojewódzki Przegląd Rzeźby Ludowej i Nieprofesjonalnej w Biskupcu]] (1983) – wyróżnienie | * [[III Wojewódzki Przegląd Rzeźby Ludowej i Nieprofesjonalnej w Biskupcu]] (1983) – wyróżnienie | ||
Wersja z 13:02, 29 sie 2014
Biografia
Urodziła się 21 marca 1930 r. w Duniłowiczach w ZSRR. Ojcem Anieli Bieńko był Erazm Szyszko, garncarz, twórca ludowy. Rodzina przyjechała do Polski w 1946 r. , zamieszkali w Miłakowie.W 1955 r. przeprowadzili się do Biskupca. Aniela Bieńko ukończyła szkołę średnią. Pracowała zawodowo do 1981 r. Po przejściu na emeryturę przeniosła się do Olsztyna.
Twórczość
Od dziecka pomagała ojcu w pracach garncarskich, przy wyrabianiu, przygotowywaniu gliny oraz wypalaniu. Po założeniu własnej rodziny straciła kontakt z pracami przy garncarstwie. Dopiero gdy dzieci dorosły i usamodzielniły się, miała czas aby pomóc ojcu który mimo podeszłego wieku wciąż zajmował się garncarstwem. Pomagając ojcu znalazła swoje powołanie i z wielką przyjemnością pracowała w glinie. W 1983 r. przyjęta do Stowarzyszenia Twórców Ludowych. Brała udział w wielu różnych imprezach (m.in. Wojewódzkim Plenerze Plastyki Nieprofesjonalnej w Rudziskach i wystawach folklorystycznych (m.in. Jarmarki Folkloru w Węgorzewie (1984, 1987, 1988,1994).W 1981 r. miała wystawę indywidualną zorganizowana w Biskupieckim Domu Kultury. Jej rzeźby znajdują się w muzeach w Olsztynku i Muzeum Kultury Ludowej w Węgorzewie. „Lubiła rzeźbić przede wszystkim ludzi przy pracy. (…) interesowały ją też postaci Żydów, tak charakterystycznych dla kresowych miasteczek (…) [Po 1983 r.] zaczęła nawiązywać do warmińsko-mazurskich tradycji. Inspiracją były dla niej zbiory kafli mazurskich (…), na podstawie których stworzyła postaci muzykantów. Interesowała ją też demonologiczna postać mazursko-warmińskiego kłobuka, którego zgodnie z ludowym przekazem przedstawiała jako „kuraka” ze skrzydłami niosącego na plecach worek zboża dla zaprzyjaźnionego gospodarza. Wyrzeźbiła też całą serię „Diabłów polskich”, do których miała szczególny sentyment” [1]. Zajęła się też tkactwem i koronkarstwem.
Nagrody i wyróżnienia
- III Wojewódzki Przegląd Rzeźby Ludowej i Nieprofesjonalnej w Biskupcu (1983) – wyróżnienie
- IV Wojewódzki Przegląd Rzeźby Ludowej i Nieprofesjonalnej w Biskupcu (1984) – 3 nagroda za cykl rzeźb w glinie
- V Wojewódzki Przegląd Rzeźby Ludowej i Nieprofesjonalnej w Biskupcu (1985) - wyróżnienie
- III Wojewódzki Przegląd Nieprofesjonalnej Tkaniny Artystycznej – Kętrzyn ‘85 – wyróżnienie za tkaninę Jesień
- VI Wojewódzki Przegląd Nieprofesjonalnej Tkaniny Artystycznej – Kętrzyn ‘88 - 3 nagroda za całość prac
- VII Wojewódzki Przegląd Rzeźby Ludowej i Nieprofesjonalnej w Biskupcu (1987) – nagroda za cykl rzeźb
- XIX Wojewódzki Przegląd Koronki i Haftu Ludowego w Bartoszycach (2000) za ciekawe propozycje koronkowych frywolitek
Bibliografia
- Aniela Bieńko: Życiorys, Archiwum Centrum Edukacji i Inicjatyw Kulturalnych w Olsztynie, Sygn, 6/405
- Beba, Bożena: Współczesna sztuka ludowa na Warmii i Mazurach / Bożena Beba. – Olsztyn : Ośrodek Badań Naukowych im. Wojciecha Kętrzyńskiego, 2008. – S. 31-33.
Przypisy
- ↑ Beba, Bożena, Współczesna sztuka ludowa na Warmii i Mazurach, Olsztyn, 2008, S. 32
