Muzeum Ziemi Gołdapskiej
Samorządowa instytucja kultury funkcjonująca w ramach Ośrodka Sportu i Rekreacji w Gołdapi od 2008 roku.
Spis treści
Historia
Pierwsze zbiory związane z historią ziemi gołdapskiej zaczął gromadzić Mieczysław Marian Ratasiewicz w latach 60. XX wieku. Zalążkiem Muzeum była izba regionalna w świetlicy szkolnej, która początkowo mieściła się w piwnicy a później w świetlicy szkolnej. Remont budynku rozpoczął wędrówkę zbiorów, najpierw do Powiatowego Domu Kultury, następnie do osobnego lokum przy Placu Zwycięstwa, wreszcie do budynku liceum. W 2002 r. samorząd miejski na Izbę Muzealną przeznaczył pomieszczenie w bloku przy ul. Żeromskiego po dawnej pracowni plastycznej. Tymczasem, włodarze miasta przygotowali projekt „Adaptacja obiektów powojskowych w Gołdapi na placówki rekreacyjno-sportowe i muzeum” współfinansowany przez Unię Europejską z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego oraz budżetu państwa w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego. Inwestycja została zrealizowana w 2007 roku. Oficjalne otwarcie obiektów nastąpiło 26 lutego 2008 roku. Muzeum dysponuje dwoma bliźniaczymi budynkami. W maju 2010 r. Muzeum temu nadano imię Mieczysława Ratasiewicza.
Cele
- Ocalenie przedmiotów związanych z życiem, dawnymi mieszkańcami i historią miasta
- Dokumentowanie rozwoju Gołdapi i jej okolic
Zbiory
Kolekcja Muzeum liczy ok. 8000 eksponatów. Są to eksponaty etnograficzne, militaria, numizmaty, skały i minerały.
Działalność
W jednym budynku muzealnym zorganizowana jest wystawa stała, gdzie można obejrzeć kolekcje: etnograficzną, historyczną oraz geologiczną. Drugi budynek muzealny przeznaczony jest na wystawy czasowe, lekcje muzealne, prelekcje, spotkania a także wydarzenia kulturalne – koncerty, przedstawienia teatralne.
Bibliografia
- Ratasiewicz, Aleksandra: Trudne były początki, ale piękne jest zakończenie : miasto Gołdap potrafiło zadbać o budynki pokoszarowe i stworzyło muzeum regionalne / Aleksandra Ratasiewicz // „Gazeta Olsztyńska”. – 2008, nr 66, dod. „Gazeta Działdowska”, nr 12, s. 7.
