Aniela Bieńko: Różnice pomiędzy wersjami

Z LEKSYKON KULTURY WARMII I MAZUR
Skocz do: nawigacja, szukaj
[wersja przejrzana][wersja oczekująca na przejrzenie]
 
Linia 1: Linia 1:
[[Image:Aniela.jpg|thumb|right|300px| Źródło: Beba, Bożena, ''Współczesna sztuka ludowa na Warmii i Mazurach'', Olsztyn, 2008.]][[Image:Aniela 001.jpg|thumb|right|300px|''Garncarz''. Rzeźba w glinie, Źródło: Beba, Bożena, ''Współczesna sztuka ludowa na Warmii i Mazurach'', Olsztyn, 2008.]][[Image:Aniela 002.jpg|thumb|right|300px| ''Przy żarnach''. Rzeźba w glinie, Źródło: Beba, Bożena, ''Współczesna sztuka ludowa na Warmii i Mazurach'', Olsztyn, 2008.]](1930- ) – artystka ludowa, garncarz, rzeźbiarz, tkaczka
+
 
 +
(1930- ) – artystka ludowa, garncarz, rzeźbiarz, tkaczka
  
 
==Biografia==
 
==Biografia==

Aktualna wersja na dzień 10:42, 2 cze 2015

(1930- ) – artystka ludowa, garncarz, rzeźbiarz, tkaczka

Biografia

Urodziła się 21 marca 1930 r. w Duniłowiczach w ZSRR. Ojcem Anieli Bieńko był Erazm Szyszko, garncarz, twórca ludowy. Rodzina przyjechała do Polski w 1946 r. , zamieszkali w Miłakowie.W 1955 r. przeprowadzili się do Biskupca. Aniela Bieńko ukończyła szkołę średnią. Pracowała zawodowo do 1981 r. Po przejściu na emeryturę przeniosła się do Olsztyna.

Twórczość

Od dziecka pomagała ojcu w pracach garncarskich, przy wyrabianiu, przygotowywaniu gliny oraz wypalaniu. Po założeniu własnej rodziny straciła kontakt z pracami przy garncarstwie. Dopiero gdy dzieci dorosły i usamodzielniły się, miała czas aby pomóc ojcu który mimo podeszłego wieku wciąż zajmował się garncarstwem. Pomagając ojcu znalazła swoje powołanie i z wielką przyjemnością pracowała w glinie. W 1983 r. przyjęta do Stowarzyszenia Twórców Ludowych. Brała udział w wielu różnych imprezach (m.in. Wojewódzkim Plenerze Plastyki Nieprofesjonalnej w Rudziskach i wystawach folklorystycznych (m.in. Jarmarki Folkloru w Węgorzewie (1984, 1987, 1988,1994).W 1981 r. miała wystawę indywidualną zorganizowana w Biskupieckim Domu Kultury. Jej rzeźby znajdują się w muzeach w Olsztynku i Muzeum Kultury Ludowej w Węgorzewie. „Lubiła rzeźbić przede wszystkim ludzi przy pracy. (…) interesowały ją też postaci Żydów, tak charakterystycznych dla kresowych miasteczek (…) [Po 1983 r.] zaczęła nawiązywać do warmińsko-mazurskich tradycji. Inspiracją były dla niej zbiory kafli mazurskich (…), na podstawie których stworzyła postaci muzykantów. Interesowała ją też demonologiczna postać mazursko-warmińskiego kłobuka, którego zgodnie z ludowym przekazem przedstawiała jako „kuraka” ze skrzydłami niosącego na plecach worek zboża dla zaprzyjaźnionego gospodarza. Wyrzeźbiła też całą serię „Diabłów polskich”, do których miała szczególny sentyment” [1]. Zajęła się też tkactwem i koronkarstwem.

Nagrody i wyróżnienia

Bibliografia

  1. Aniela Bieńko: Życiorys, Archiwum Centrum Edukacji i Inicjatyw Kulturalnych w Olsztynie, Sygn, 6/405
  2. Beba, Bożena: Współczesna sztuka ludowa na Warmii i Mazurach / Bożena Beba. – Olsztyn : Ośrodek Badań Naukowych im. Wojciecha Kętrzyńskiego, 2008. – S. 31-33.

Przypisy

  1. Beba, Bożena, Współczesna sztuka ludowa na Warmii i Mazurach, Olsztyn, 2008, S. 32