Kalevala: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
(Utworzył nową stronę „Widowisko Teatru „Węgajty”, inspirowane fińskim eposem Kalevala. Premiera spektaklu: 25 lutego 1989 r. ==Reżyseria== *[[Wacław Sobasz…”) |
(→Obsada) |
||
| Linia 11: | Linia 11: | ||
*orzeł, kruk, pan z Pohjoli – [[Wacław Sobaszek]] | *orzeł, kruk, pan z Pohjoli – [[Wacław Sobaszek]] | ||
| − | ==Autorzy masek | + | ==Autorzy masek== |
*pani Louhi, stara panna, siostra – [[Maria Lubyantseva]] | *pani Louhi, stara panna, siostra – [[Maria Lubyantseva]] | ||
*Lemminkäinen – [[Trev Hill]] | *Lemminkäinen – [[Trev Hill]] | ||
Wersja z 12:37, 5 kwi 2011
Widowisko Teatru „Węgajty”, inspirowane fińskim eposem Kalevala. Premiera spektaklu: 25 lutego 1989 r.
Spis treści
Reżyseria
Obsada
- Lemminkäinen, Athi, Kauko, Kullerwo – Trev Hill; w nowej wersji – Jan Sobaszek
- pani Louhi, Kyllikki, siostra – Maria Lubyantseva
- matka – Erdmute Sobaszek
- orzeł, kruk, pan z Pohjoli – Wacław Sobaszek
Autorzy masek
- pani Louhi, stara panna, siostra – Maria Lubyantseva
- Lemminkäinen – Trev Hill
- orzeł, kruk – Tadeusz Piotrowski
- ryba – Aneta Fabisiak
Opis
Inicjatywa widowiska opartego na poemacie epickim, złożonym z legend oraz pieśni ludowych (tzw. run) z terenów m.in. Finlandii, Estonii i Karelii, zebranych i opracowanych w XIX w. przez Eliasa Lönnrota. Kalevala obecnie nazywana jest fińskim eposem narodowym. Geneza widowiska Teatru „Węgajty” związana jest z osobą Treva Hilla, aktora, lalkarza i antropologa, który od wiosny 1999 r. brał stały udział w pracach Projektu Terenowego. Przedstawienie Kalevali w adaptacji „Węgajt” opiera się na pieśniach, dotyczących jednego z najsłynniejszych ludowych bohaterów mitycznych – czarownika Lemminkäinena, zabitego, poćwiartowanego i wskrzeszonego przez matkę. Podstawą przedstawienia stały się teksty w tłumaczeniu Keitha Bosleya (Oxford University, 1989), Jerzego Litwiniuka (Wawrszawa, 1998; pierwszy przekład bezpośrednio z oryginału na język polski), Jewgenija Tymczenko (Bielsk Podalski, 1995), Józefa Ozgi Michalskiego (Warszawa, 1980; pierwszy pełny tekst Kalevali w języku polskim) oraz publikacja Leszka Kolankiewicza Dziady. Teatr święta zmarłych (, 1999)
