Jerzy Bauer: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
| Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Image:bauer_jerzy_foto.jpg|thumb|right|250px|Źródło: Archiwum prywatne autora.]] | [[Image:bauer_jerzy_foto.jpg|thumb|right|250px|Źródło: Archiwum prywatne autora.]] | ||
| − | (1925- ) – działacz społeczny, harcerz, autor pamiętników | + | (1925- ) – działacz społeczny, harcerz, autor pamiętników, (pseud. Tobruk) |
==Biografia== | ==Biografia== | ||
| − | + | Jerzy Błażej Bauer urodził się 3 lutego 1925 r. w Ostrowi Mazowieckiej, w rodzinie Konstantego i Zofii z Kulickich o bogatych tradycjach patriotycznych. W latach młodzieńczych aktywnie uczestniczył w Związku Harcerstwa polskiego. W 1939 r. czynnie uczestniczył w Wojennym Pogotowiu Harcerzy. W okresie okupacji niemieckiej, przez trzy lata pracował jako robotnik przymusowy na kolei. Jednocześnie uczestniczył w konspiracyjnej działalności Armii Krajowej. Walczył w oddziale partyzanckim 8 kompanii III batalionu 13 pułku piechoty AK w Obwodzie „Opocznik” (pod pseudonimem „Ryś” i „Tobruk”), na terenie Puszczy Białej. W 1944 r. uczestniczył w Akcji „Burza” – bitwa z Niemcami pod Jarząbką i Pecyną. 14 września 1945 r. został wcielony do II Armii Wojska Polskiego i brał udział w wyzwalaniu południowo-zachodnich ziem Polski. Służbę w wojsku polskim zakończył w grudniu 1946 r. w Marynarce Wojennej. Po powrocie z wojska osiadł w Ełku (ze względu na bliskość rodziny – siostra z mężem). W 1952 r. ożenił się z Jadwigą z domu Loncik, również harcerką, działaczką społeczną na rzecz młodzieży. Jest ojcem [[Wojciech Bauer|Wojciecha Bauera]]. W tym samym roku zmienił zawód. Został menedżerem w zakładach gospodarczych. Równocześnie uzupełniał wykształcenie. W 1972 r. uzyskał dyplom magistra ekonomii w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie (dzisiejsza Szkoła Główna Handlowa). Przez 27 lat pracował na stanowiskach kierowniczych. Na emeryturę przeszedł w 1990 r. Jest kombatantem II wojny światowej. Tytuł weterana (porucznika) został mu nadany patentem Prezesa Rady Ministrów nr 2316 w 1999 r. | |
==Działalność== | ==Działalność== | ||
| − | W 1947 r. podjął pracę referenta w Zarządzie Miejskim w Ełku. Rok później został zatrudniony w Starostwie Powiatowym w Ełku. Poza praca zawodową aktywnie działał jako instruktor-referent w Harcerskiej Służbie Informacyjnej Komendy Mazurskiego Hufca Harcerzy w Ełku. Był członkiem redakcji Biuletynu Informacyjnego „Na Mazurskim Szlaku”. Jego pasją był śpiew. Jako amator wokalistyki osiągał znaczące sukcesy. | + | W 1947 r. podjął pracę referenta w Zarządzie Miejskim w Ełku. Rok później został zatrudniony w Starostwie Powiatowym w Ełku. Poza praca zawodową aktywnie działał jako instruktor-referent w Harcerskiej Służbie Informacyjnej Komendy Mazurskiego Hufca Harcerzy w Ełku. Był członkiem redakcji Biuletynu Informacyjnego „Na Mazurskim Szlaku”. Jego pasją był śpiew. Jako amator wokalistyki osiągał znaczące sukcesy. Wśród jego zainteresowań znajdują się też malarstwo akwarelowe i technika. |
Po przejściu na emeryturę nadal działał społecznie. Udzielał się w organizacjach: | Po przejściu na emeryturę nadal działał społecznie. Udzielał się w organizacjach: | ||
*Harcerski Krąg Seniorów | *Harcerski Krąg Seniorów | ||
*[[Towarzystwo Miłośników Ełku]] | *[[Towarzystwo Miłośników Ełku]] | ||
*Towarzystwo Przyjaciół Grodna i Wilna | *Towarzystwo Przyjaciół Grodna i Wilna | ||
| + | Twórczością literacką zainteresował się - jak twierdzi - z chęci sprawdzenia samego siebie. Uprawiał poezję i prozę, głównie opowiadania: ''Bez białej plamy'', ''My z Ósmej Kompanii''. Część wierszy powstałych w latach wojennych i powojennych znalazła się w zbiorku poetyckim ''Okruchy myśli swobodnych''. W 1946 r. zadebiutował opowiadaniem ''O krok od szczęścia''. Do kolejnych należą: ''Za cenę życia'', ''Taki był wyrok'', Krwawa rzeczywistość'', ''Śladem legendy''. Obecnie pracuje nad prozatorskim utworem ''Wyboiste koleiny losów''.<ref>Według informacji autora.</ref> | ||
Jest autorem wspomnień napisanych na konkurs zorganizowany w 2003 r. przez [[Warmińsko-Mazurskie Stowarzyszenie Polskich Dzieci Wojny w Ełku]] ph. [[Konkurs pamiętnikarski ph. Mazury były moim domem i życiem|''Mazury były moim domem i życiem'']]. Pisze w nich: „Dziś Ełk, którego mieszkańcami i ja i moja rodzina zostaliśmy z własnego wyboru, jest i zawsze pozostanie miastem najpiękniejszym, a Mazury – Ziemią, w której dopatrzyć się można wielu podobieństw do Ziemi kurpiowskiej, borów mazowieckich i Puszczy Białej...”<ref>Alfons Bobowik, Historia polskich dzieci..., s. 185.</ref> | Jest autorem wspomnień napisanych na konkurs zorganizowany w 2003 r. przez [[Warmińsko-Mazurskie Stowarzyszenie Polskich Dzieci Wojny w Ełku]] ph. [[Konkurs pamiętnikarski ph. Mazury były moim domem i życiem|''Mazury były moim domem i życiem'']]. Pisze w nich: „Dziś Ełk, którego mieszkańcami i ja i moja rodzina zostaliśmy z własnego wyboru, jest i zawsze pozostanie miastem najpiękniejszym, a Mazury – Ziemią, w której dopatrzyć się można wielu podobieństw do Ziemi kurpiowskiej, borów mazowieckich i Puszczy Białej...”<ref>Alfons Bobowik, Historia polskich dzieci..., s. 185.</ref> | ||
| − | Został także laureatem I nagrody w [[Konkurs Literacki im. Ireny Tamary Misztal „Prosto z serca” 2005| Konkursie Literackim im. Ireny Tamary Misztal „Prosto z serca”]] w 2005 r. za pracę ''Początek drogi''. W 2009 r. w kolejnej edycji [[Konkurs Literacki im. Ireny Tamary Misztal „Prosto z serca” 2009|Konkursu „Prosto z serca”]] wywalczył II miejsce za utwór ''O krok od szczęścia''. | + | Jest laureatem wielu konkursów literackich: regionalnych i ogólnopolskich, m.in. trzykrotnie podczas konkursu „Losy nasze” organizowanego przez [[Muzeum Kultury Ludowej w Węgorzewie]]. Został także laureatem I nagrody w [[Konkurs Literacki im. Ireny Tamary Misztal „Prosto z serca” 2005| Konkursie Literackim im. Ireny Tamary Misztal „Prosto z serca”]] w 2005 r. za pracę ''Początek drogi''. W 2009 r. w kolejnej edycji [[Konkurs Literacki im. Ireny Tamary Misztal „Prosto z serca” 2009|Konkursu „Prosto z serca”]] wywalczył II miejsce za utwór ''O krok od szczęścia''. |
| + | Zainteresowanie historią znalazło swój oddźwięk w wielu publikowanych refleksyjnych artykułach prasowych. Jednym z najbardziej liczących się jest materiał ilustrujący stosunki polsko-niemieckie pt. ''Mazurzy a kwestia polska'' opublikowany w biuletynie [[Towarzystwo Miłośników Ełku|Towarzystwa Miłośników Ełku]] ''Sami o sobie'' (1988). Tomik poezji ''Gdy lat spływała rzeka'' zawiera m.in. balladę ''Spełnione marzenia'' napisaną dla uczczenia 150. rocznicy urodzin [[Michał Kajka|Michała Kajki]]. Jego wiersz pt. ''Droga chwały''otwiera ''Księgę Pamięci Żołnierzy Armii Krajowej Obwodu Ostrów Mazowiecka 1939-1945''.<ref>Według informacji autora.</ref> | ||
==Nagrody i odznaczenia== | ==Nagrody i odznaczenia== | ||
Wersja z 11:53, 18 lip 2011
(1925- ) – działacz społeczny, harcerz, autor pamiętników, (pseud. Tobruk)
Biografia
Jerzy Błażej Bauer urodził się 3 lutego 1925 r. w Ostrowi Mazowieckiej, w rodzinie Konstantego i Zofii z Kulickich o bogatych tradycjach patriotycznych. W latach młodzieńczych aktywnie uczestniczył w Związku Harcerstwa polskiego. W 1939 r. czynnie uczestniczył w Wojennym Pogotowiu Harcerzy. W okresie okupacji niemieckiej, przez trzy lata pracował jako robotnik przymusowy na kolei. Jednocześnie uczestniczył w konspiracyjnej działalności Armii Krajowej. Walczył w oddziale partyzanckim 8 kompanii III batalionu 13 pułku piechoty AK w Obwodzie „Opocznik” (pod pseudonimem „Ryś” i „Tobruk”), na terenie Puszczy Białej. W 1944 r. uczestniczył w Akcji „Burza” – bitwa z Niemcami pod Jarząbką i Pecyną. 14 września 1945 r. został wcielony do II Armii Wojska Polskiego i brał udział w wyzwalaniu południowo-zachodnich ziem Polski. Służbę w wojsku polskim zakończył w grudniu 1946 r. w Marynarce Wojennej. Po powrocie z wojska osiadł w Ełku (ze względu na bliskość rodziny – siostra z mężem). W 1952 r. ożenił się z Jadwigą z domu Loncik, również harcerką, działaczką społeczną na rzecz młodzieży. Jest ojcem Wojciecha Bauera. W tym samym roku zmienił zawód. Został menedżerem w zakładach gospodarczych. Równocześnie uzupełniał wykształcenie. W 1972 r. uzyskał dyplom magistra ekonomii w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie (dzisiejsza Szkoła Główna Handlowa). Przez 27 lat pracował na stanowiskach kierowniczych. Na emeryturę przeszedł w 1990 r. Jest kombatantem II wojny światowej. Tytuł weterana (porucznika) został mu nadany patentem Prezesa Rady Ministrów nr 2316 w 1999 r.
Działalność
W 1947 r. podjął pracę referenta w Zarządzie Miejskim w Ełku. Rok później został zatrudniony w Starostwie Powiatowym w Ełku. Poza praca zawodową aktywnie działał jako instruktor-referent w Harcerskiej Służbie Informacyjnej Komendy Mazurskiego Hufca Harcerzy w Ełku. Był członkiem redakcji Biuletynu Informacyjnego „Na Mazurskim Szlaku”. Jego pasją był śpiew. Jako amator wokalistyki osiągał znaczące sukcesy. Wśród jego zainteresowań znajdują się też malarstwo akwarelowe i technika. Po przejściu na emeryturę nadal działał społecznie. Udzielał się w organizacjach:
- Harcerski Krąg Seniorów
- Towarzystwo Miłośników Ełku
- Towarzystwo Przyjaciół Grodna i Wilna
Twórczością literacką zainteresował się - jak twierdzi - z chęci sprawdzenia samego siebie. Uprawiał poezję i prozę, głównie opowiadania: Bez białej plamy, My z Ósmej Kompanii. Część wierszy powstałych w latach wojennych i powojennych znalazła się w zbiorku poetyckim Okruchy myśli swobodnych. W 1946 r. zadebiutował opowiadaniem O krok od szczęścia. Do kolejnych należą: Za cenę życia, Taki był wyrok, Krwawa rzeczywistość, Śladem legendy. Obecnie pracuje nad prozatorskim utworem Wyboiste koleiny losów.[1] Jest autorem wspomnień napisanych na konkurs zorganizowany w 2003 r. przez Warmińsko-Mazurskie Stowarzyszenie Polskich Dzieci Wojny w Ełku ph. Mazury były moim domem i życiem. Pisze w nich: „Dziś Ełk, którego mieszkańcami i ja i moja rodzina zostaliśmy z własnego wyboru, jest i zawsze pozostanie miastem najpiękniejszym, a Mazury – Ziemią, w której dopatrzyć się można wielu podobieństw do Ziemi kurpiowskiej, borów mazowieckich i Puszczy Białej...”[2] Jest laureatem wielu konkursów literackich: regionalnych i ogólnopolskich, m.in. trzykrotnie podczas konkursu „Losy nasze” organizowanego przez Muzeum Kultury Ludowej w Węgorzewie. Został także laureatem I nagrody w Konkursie Literackim im. Ireny Tamary Misztal „Prosto z serca” w 2005 r. za pracę Początek drogi. W 2009 r. w kolejnej edycji Konkursu „Prosto z serca” wywalczył II miejsce za utwór O krok od szczęścia. Zainteresowanie historią znalazło swój oddźwięk w wielu publikowanych refleksyjnych artykułach prasowych. Jednym z najbardziej liczących się jest materiał ilustrujący stosunki polsko-niemieckie pt. Mazurzy a kwestia polska opublikowany w biuletynie Towarzystwa Miłośników Ełku Sami o sobie (1988). Tomik poezji Gdy lat spływała rzeka zawiera m.in. balladę Spełnione marzenia napisaną dla uczczenia 150. rocznicy urodzin Michała Kajki. Jego wiersz pt. Droga chwałyotwiera Księgę Pamięci Żołnierzy Armii Krajowej Obwodu Ostrów Mazowiecka 1939-1945.[3]
Nagrody i odznaczenia
W wyrazie uznania dla pracy zawodowej i społecznej otrzymał:
- Krzyż Walecznych
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Partyzancki
- Krzyż Armii Krajowej
- Medal za Wojnę Obronną 1939 r. Odznaka Akcji „Burza”
- Medal Zwycięstwa i Wolności
- Medal za Udział w Walkach o Berlin
- Medal „Rodła”
- Krzyż Zasługi dla ZHP z rozetą z mieczami
- Złoty Krzyż za Zasługi dla ZHP
- Odznaka Zasłużony Białostocczyźnie
- Odznaka Za Zasługi dla Województwa Suwalskiego
Bibliografia
- Bobowik, Alfons: Historia polskich dzieci ofiar drugiej wojny światowej na Podlasiu i Mazurach / Alfons Bobowik. – Ełk : Mazurskie Towarzystwo Naukowe, 2011. – S. 184-185.
