Izba Regionalna w Wejsunach: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
| (Nie pokazano 9 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | [[Image:izba regionalna wejsuny.jpg|thumb|right| | + | [[Image:izba regionalna wejsuny.jpg|thumb|right|300px|Siedziba Izby Regionalnej w Wejsunach.<br>Źródło: [http://www.mazury.pl/4,19,24,izba-regionalna-w-wejsunach,mazury.html www.mazury.pl] ]] |
| + | [[Image:izba regionalna wejsuny2.jpg|thumb|right|300px|Wnętrze Izby Regionalnej w Wejsunach.<br>Źródło: [http://www.mazury.pl/4,19,24,izba-regionalna-w-wejsunach,mazury.html www.mazury.pl] ]] | ||
Muzeum mazurskiej sztuki i rzemiosła ludowego, działające od 1971 r. | Muzeum mazurskiej sztuki i rzemiosła ludowego, działające od 1971 r. | ||
==Historia== | ==Historia== | ||
| − | Izba została założona w 1971 r. we wsi Wejsuny przez [[Eugeniusz Bielawski|Eugeniusza Bielawskiego]], mazurskiego regionalistę i pedagoga. Jako pasjonat sztuki i rzemiosła ludowego związanego z Ziemią Piską utworzył muzeum w swoim domu. Drewniana chata, w której mieści się muzeum jest przykładem budownictwa mazurskiego z XIX wieku. Została zbudowana przez mistrzów kurpiowskich. [[Eugeniusz Bielawski]] był opiekunem Izby do 1986 r. | + | Izba została założona w 1971 r. we wsi [[ewim:Wejsuny|Wejsuny]] przez [[Eugeniusz Bielawski|Eugeniusza Bielawskiego]], mazurskiego regionalistę i pedagoga. Jako pasjonat sztuki i rzemiosła ludowego związanego z Ziemią Piską utworzył muzeum w swoim domu. Drewniana chata, w której mieści się muzeum jest przykładem budownictwa mazurskiego z XIX wieku. Została zbudowana przez mistrzów kurpiowskich. [[Eugeniusz Bielawski]] był opiekunem Izby do 1986 r. Inicjatorką założenia muzeum była jego pasierbica - [[Hejda Stank]], nauczycielka i miłośniczka kultury regionalnej. Celem powołania Izby było zapewnienie lokalnej młodzieży szkolnej pomocy dydaktycznych do nauki wiedzy o regionie. Według zapisów w księdze pamiątkowej Izbę odwiedza wielu turystów. W ciągu dwóch pierwszych dekad działalności placówki była ona miejscem sentymentalnych podróży byłych mieszkańców Mazur. |
==Zbiory== | ==Zbiory== | ||
| − | W Izbie zgromadzone są eksponaty | + | W Izbie zgromadzone są eksponaty zbierane przez założyciela placówki. Obecnie znajdują się w niej dawne przedmioty codziennego użytku, sprzęty gospodarskie wykonane z drewna oraz liczne druki (biblie w języku polskim, kancjonały drukowane gotykiem ''na dnie powszednie, niedziele i święta roczne'', a także czasopisma i fotografie) pokazujące historię Ziemi Piskiej. Do ciekawszych eksponatów należą: kronika wsi, niemiecka mapa z XIX wieku (wydrukowana przez syna Gustawa Gizewiusza - Bohdana), ludowe krosna, czesak do wełny, drewniana wędka do zimowych połowów, tabliczka służąca jako zeszyt z miejscowej szkoły założonej w 1848 r. Pierwszy wpis do księgi pamiątkowej Izby podaje, że uzupełnia ona szlak w Puszczy Piskiej od Pisza poprzez Pogobie Średnie, Jaśkowo, Karwicę, Pranie i Guziankę do Wejsun.<ref>Andrzej Gawecki, ''Przystanek końcowy – Wejsuny'', „Krajobrazy”, 1986, nr 2, s. 6-7.</ref> |
==Zobacz też== | ==Zobacz też== | ||
*Izba Regionalna w Wejsunach, materiał na stronie [http://www.mazury.pl/4,19,24,izba-regionalna-w-wejsunach,mazury.html www.mazury.pl] | *Izba Regionalna w Wejsunach, materiał na stronie [http://www.mazury.pl/4,19,24,izba-regionalna-w-wejsunach,mazury.html www.mazury.pl] | ||
| + | |||
| + | ==Przypisy== | ||
| + | <references/> | ||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
| Linia 19: | Linia 23: | ||
[[Category:Muzealnictwo]] | [[Category:Muzealnictwo]] | ||
[[Category:Powiat piski]] | [[Category:Powiat piski]] | ||
| − | [[Category: | + | [[Category:Ruciane-Nida (gmina miejsko-wiejska)]] |
| − | + | [[Category:1945-1989]] | |
| − | [[Category: | + | [[Category:1990-]] |
| − | [[Category: | ||
| − | |||
Aktualna wersja na dzień 10:43, 29 wrz 2014
Muzeum mazurskiej sztuki i rzemiosła ludowego, działające od 1971 r.
Spis treści
Historia
Izba została założona w 1971 r. we wsi Wejsuny przez Eugeniusza Bielawskiego, mazurskiego regionalistę i pedagoga. Jako pasjonat sztuki i rzemiosła ludowego związanego z Ziemią Piską utworzył muzeum w swoim domu. Drewniana chata, w której mieści się muzeum jest przykładem budownictwa mazurskiego z XIX wieku. Została zbudowana przez mistrzów kurpiowskich. Eugeniusz Bielawski był opiekunem Izby do 1986 r. Inicjatorką założenia muzeum była jego pasierbica - Hejda Stank, nauczycielka i miłośniczka kultury regionalnej. Celem powołania Izby było zapewnienie lokalnej młodzieży szkolnej pomocy dydaktycznych do nauki wiedzy o regionie. Według zapisów w księdze pamiątkowej Izbę odwiedza wielu turystów. W ciągu dwóch pierwszych dekad działalności placówki była ona miejscem sentymentalnych podróży byłych mieszkańców Mazur.
Zbiory
W Izbie zgromadzone są eksponaty zbierane przez założyciela placówki. Obecnie znajdują się w niej dawne przedmioty codziennego użytku, sprzęty gospodarskie wykonane z drewna oraz liczne druki (biblie w języku polskim, kancjonały drukowane gotykiem na dnie powszednie, niedziele i święta roczne, a także czasopisma i fotografie) pokazujące historię Ziemi Piskiej. Do ciekawszych eksponatów należą: kronika wsi, niemiecka mapa z XIX wieku (wydrukowana przez syna Gustawa Gizewiusza - Bohdana), ludowe krosna, czesak do wełny, drewniana wędka do zimowych połowów, tabliczka służąca jako zeszyt z miejscowej szkoły założonej w 1848 r. Pierwszy wpis do księgi pamiątkowej Izby podaje, że uzupełnia ona szlak w Puszczy Piskiej od Pisza poprzez Pogobie Średnie, Jaśkowo, Karwicę, Pranie i Guziankę do Wejsun.[1]
Zobacz też
- Izba Regionalna w Wejsunach, materiał na stronie www.mazury.pl
Przypisy
- ↑ Andrzej Gawecki, Przystanek końcowy – Wejsuny, „Krajobrazy”, 1986, nr 2, s. 6-7.
Bibliografia
- Śliwiński, Józef: Z dziejów Rucianego-Nidy i okolic / Józef Śliwiński. – Olsztyn : WSP, 1996. – S. 160-161.
- Katarzyński, Władysław: Dziedzictwo Króla Puszczy / Władysław Katarzyński // „Gazeta Olsztyńska”. – 1998, nr 247, s. 4.
- Kwiat : Najbardziej suche miejsce // „Gazeta Olsztyńska”. – 1999, nr 106, s. 7.
