Walter Angrik: Różnice pomiędzy wersjami

Z LEKSYKON KULTURY WARMII I MAZUR
Skocz do: nawigacja, szukaj
[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
 
(Nie pokazano 11 wersji utworzonych przez 3 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
[[Image:angrik1.jpg|thumb|right|200px|Źródło: Jan Chłosta, ''Biografie Niemców z Prus Wschodnich'', Olsztyn, SQL, 2010, s. 12.]]
 
 
[[Image:angrik2.jpg|thumb|right|200px|Fotografia z pogrzebu W. Angrika na okładce „Masurische Storchenpost”.]]
 
[[Image:angrik2.jpg|thumb|right|200px|Fotografia z pogrzebu W. Angrika na okładce „Masurische Storchenpost”.]]
[[Image:angrik3.jpg|thumb|right|200px|Nekrolog zamieszczony na łamach „Gazety Olsztyńskiej”, 1993, 216, s. 11.]]
+
[[Image:angrik3.jpg|thumb|right|200px|Nekrolog zamieszczony na łamach „Gazety Olsztyńskiej”, 1993, nr 216, s. 11.]]
 
(1932-1993) – nauczyciel, działacz społeczny
 
(1932-1993) – nauczyciel, działacz społeczny
  
 
==Biografia==
 
==Biografia==
Urodził się 14 października 1932 r. w Olszewie koło Nidzicy, jako drugi syn Wiktora (właściciela dużego gospodarstwa rolnego ze Stawigudy) i Joanny z domu Szczepańska (starszy o rok był brat Jerzy, a młodsza - Brygida). Wychowany został w rodzinie o tradycjach warmińskich. Już jako dziecko uczęszczał w „kiermasach”. Z inicjatywy jego dziadka w Stawigudzie wybudowano kościół. Był uczniem niemieckiej szkoły podstawowej w Olschau. Ukończył gimnazjum w Nidzicy. W styczniu 1945 r. przed wkroczeniem Rosjan do Prus Wschodnich wyjechał wraz z matką i siostrą do Brandenburgii przez Miłomłyn. Czternastoletni wówczas Jerzy pozostał sam w Prusach Wschodnich i po okresie wojennym odzyskał zajęty przez polskich osadników dom w Olszewie. W 1948 r. do rodzinnego domu powrócił Walter z matką i Brygidą. Po śmierci ojca (więźnia obozu na Syberii) podjął naukę w szkole polskiej. W 1953 r. zdał maturę w Liceum w Nidzicy. Ze względu na pochodzenie rodziny nie mógł podjąć studiów w olsztyńskiej Wyższej Szkole Rolniczej. Kilka lat później został absolwentem Studium Nauczycielskiego w Olsztynie. W 1961 r. ożenił się z rodowitą olsztynianką Rose-Marie i zamieszkał u jej matki przy ul. Pieniężnego. Z czasem zbudował w Olsztynie własny dom. Tam też podejmował kolejne działania zawodowe i społeczne. W 1983 r. przeżył śmierć kliniczną.  Mimo, że miał poważną chorobę serca był człowiekiem aktywnym i wielkim optymistą. Mawiał: „Jak umrę chce być pochowany tam, skąd wywodzili się moi dziadowie”. Zmarł 3 listopada 1993 r. w Olsztynie. Pochowany został na cmentarzu w Stawigudzie.
+
Urodził się 14 października 1932 r. w [[ewim:Olszewo|Olszewie koło Nidzicy]], jako drugi syn Wiktora (właściciela dużego gospodarstwa rolnego ze Stawigudy) i Joanny z domu Szczepańska. Miał starszego o rok brata Jerzego i młodszą siostrę Brygidę. Wychowany został w rodzinie o tradycjach warmińskich. Już jako dziecko uczęszczał w „kiermasach”. Z inicjatywy jego dziadka w [[ewim:Stawiguda|Stawigudzie]] wybudowano kościół. Był uczniem niemieckiej szkoły podstawowej w Olschau. Ukończył gimnazjum w [[ewim:Nidzica|Nidzicy]]. W styczniu 1945 r. przed wkroczeniem Rosjan do [[ewim:Prusy Wschodnie|Prus Wschodnich]] wyjechał wraz z matką i siostrą do Brandenburgii. Czternastoletni wówczas Jerzy pozostał sam w Prusach Wschodnich i po okresie wojennym odzyskał zajęty przez polskich osadników dom w Olszewie. W 1948 r. do rodzinnego domu powrócił Walter z matką i Brygidą. Po śmierci ojca (więźnia obozu na Syberii) podjął naukę w szkole polskiej. W 1953 r. zdał maturę w liceum w Nidzicy. Ze względu na pochodzenie rodziny nie mógł podjąć studiów w olsztyńskiej [[ewim:Wyższa Szkoła Rolnicza w Olsztynie|Wyższej Szkole Rolniczej]]. Kilka lat później został absolwentem  
 +
[[ewim:Studium Nauczycielskie w Olsztynie|Studium Nauczycielskiego w Olsztynie]]. W 1961 r. ożenił się z rodowitą olsztynianką Rose-Marie i zamieszkał u jej matki przy ul. Pieniężnego. Z czasem zbudował w Olsztynie własny dom. Przez wiele lat podejmował kolejne działania zawodowe i społeczne. W 1983 r. przeżył śmierć kliniczną.  Mimo, że miał poważną chorobę serca był człowiekiem aktywnym i wielkim optymistą. Mawiał: „Jak umrę, chcę być pochowany tam, skąd wywodzili się moi dziadowie”. Zmarł 3 listopada 1993 r. w Olsztynie. Pochowany został na cmentarzu w Stawigudzie.
  
 
==Działalność==
 
==Działalność==
Pierwszą pracę podjął w Szkole Podstawowej w Wałach, gdzie uczył matematyki i fizyki dzieci robotników zatrudnionych w przemyśle leśnym. Następnie został kierownikiem szkoły w Zaborowie koło Nidzicy. W 1962 r. zrezygnował z pracy nauczyciela i został taksówkarzem w Olsztynie. Już w połowie lat 50-tych zaczął organizować spotkania inteligencji pochodzenia miejscowego. W 1991 r. wziął udział w spotkaniu legalizującym działalność funkcjonującego już od jakiegoś czasu [[Stowarzyszenie Mniejszości Niemieckiej w Olsztynie |Stowarzyszenia Mniejszości Niemieckiej w Olsztynie]] (AGDM). Allensteiner Geselschaft Deutscher Minderheit zrzeszało mieszkańców miasta oraz powiatu olsztyńskiego. Był też organizatorem mniejszości niemieckiej w południowej części dawnych Prus Wschodnich i Zachodnich. Urządzał spotkania o charakterze kulturalnym, pośredniczył w udzielaniu pomocy niemieckim Warmiakom i Mazurom, utworzył bibliotekę z wydawnictwami niemieckimi, poświęconymi tym ziemiom. Publikował na łamach pism: „[[Masurische Storchenpost]]” oraz „[[Dziennik Północy]]”, m.in. na temat historii stowarzyszeń mniejszości niemieckiej na Warmii i Mazurach (''Verband deutscher Vereinigungen in den Regionen Allenstein - Danzig – Horn'') oraz ich działalności (''Übergabe des Operationmikroskops'').
+
Pierwszą pracę podjął w szkole podstawowej w [[ewim:Wały|Wałach]], gdzie uczył matematyki i fizyki dzieci robotników zatrudnionych w przemyśle leśnym. Następnie został kierownikiem szkoły w [[ewim:Zaborowo|Zaborowie]] koło [[ewim:Nidzica|Nidzicy]]. W 1962 r. zrezygnował z pracy nauczyciela i został taksówkarzem w Olsztynie. Już w połowie lat 50-tych zaczął organizować spotkania inteligencji pochodzenia miejscowego. W 1991 r. wziął udział w spotkaniu legalizującym działalność funkcjonującego już od jakiegoś czasu [[Stowarzyszenie Mniejszości Niemieckiej w Olsztynie |Stowarzyszenia Mniejszości Niemieckiej w Olsztynie]] (AGDM). Allensteiner Geselschaft Deutscher Minderheit zrzeszało mieszkańców miasta oraz [[ewim:Powiat olsztyński|powiatu olsztyńskiego]]. Był też organizatorem mniejszości niemieckiej w południowej części dawnych Prus Wschodnich i Zachodnich. Urządzał spotkania o charakterze kulturalnym, pośredniczył w udzielaniu pomocy niemieckim Warmiakom i Mazurom, utworzył bibliotekę z wydawnictwami niemieckimi, poświęconymi tym ziemiom. Publikował na łamach pism: „[[Masurische Storchenpost]]” oraz „[[Dziennik Północy]]”, m.in. na temat historii stowarzyszeń mniejszości niemieckiej na Warmii i Mazurach (''Verband deutscher Vereinigungen in den Regionen Allenstein - Danzig – Horn'') oraz ich działalności (''Übergabe des Operationmikroskops'').
O swojej pracy mówił: „Za słuszną uważam politykę obecnego rządu niemieckiego, który chce budować pomost pomiędzy Niemcami i Polską na nowych zasadach, w ramach łączenia się państw Europy. Chcę aby cała pomoc jaka płynie z Niemiec służyła wszystkim mieszkańcom Olsztyna, a nie tylko naszej mniejszości”.<ref>Joanna Wańkowska-Sobiesiak, ''Tutejszy'', „Gazeta Warmińska”, 1994, nr 7 s. 5.
+
O swojej pracy mówił: „Za słuszną uważam politykę obecnego rządu niemieckiego, który chce budować pomost pomiędzy Niemcami i Polską na nowych zasadach, w ramach łączenia się państw Europy. Chcę aby cała pomoc jaka płynie z Niemiec służyła wszystkim mieszkańcom Olsztyna, a nie tylko naszej mniejszości”.<ref>Joanna Wańkowska-Sobiesiak, ''Tutejszy'', „Gazeta Warmińska”, 1994, nr 7 s. 5.</ref>Cieszył się dużym autorytetem wśród mieszkańców miasta.
  
 
==Udział w organizacjach==
 
==Udział w organizacjach==
Linia 22: Linia 22:
  
 
[[Category:Organizatorzy i animatorzy kultury|Angrik,Walter]]
 
[[Category:Organizatorzy i animatorzy kultury|Angrik,Walter]]
 +
[[Category:Działacze społeczni|Angrik,Walter]]
 
[[Category:Powiat olsztyński|Angrik,Walter]]
 
[[Category:Powiat olsztyński|Angrik,Walter]]
[[Category:1981-1990|Angrik,Walter]]
+
[[Category:Stawiguda (gmina wiejska)|Angrik,Walter]]
[[Category:1991-1993|Angrik,Walter]]
+
[[Category:Olsztyn|Angrik,Walter]]
 +
[[Category:Nauczyciele i dyrektorzy placówek oświatowych|Angrik,Walter]]
 +
[[Category:1945-1989|Angrik,Walter]]
 +
[[Category:1990-|Angrik,Walter]]

Aktualna wersja na dzień 09:14, 2 mar 2015

Fotografia z pogrzebu W. Angrika na okładce „Masurische Storchenpost”.
Nekrolog zamieszczony na łamach „Gazety Olsztyńskiej”, 1993, nr 216, s. 11.

(1932-1993) – nauczyciel, działacz społeczny

Biografia

Urodził się 14 października 1932 r. w Olszewie koło Nidzicy, jako drugi syn Wiktora (właściciela dużego gospodarstwa rolnego ze Stawigudy) i Joanny z domu Szczepańska. Miał starszego o rok brata Jerzego i młodszą siostrę Brygidę. Wychowany został w rodzinie o tradycjach warmińskich. Już jako dziecko uczęszczał w „kiermasach”. Z inicjatywy jego dziadka w Stawigudzie wybudowano kościół. Był uczniem niemieckiej szkoły podstawowej w Olschau. Ukończył gimnazjum w Nidzicy. W styczniu 1945 r. przed wkroczeniem Rosjan do Prus Wschodnich wyjechał wraz z matką i siostrą do Brandenburgii. Czternastoletni wówczas Jerzy pozostał sam w Prusach Wschodnich i po okresie wojennym odzyskał zajęty przez polskich osadników dom w Olszewie. W 1948 r. do rodzinnego domu powrócił Walter z matką i Brygidą. Po śmierci ojca (więźnia obozu na Syberii) podjął naukę w szkole polskiej. W 1953 r. zdał maturę w liceum w Nidzicy. Ze względu na pochodzenie rodziny nie mógł podjąć studiów w olsztyńskiej Wyższej Szkole Rolniczej. Kilka lat później został absolwentem Studium Nauczycielskiego w Olsztynie. W 1961 r. ożenił się z rodowitą olsztynianką Rose-Marie i zamieszkał u jej matki przy ul. Pieniężnego. Z czasem zbudował w Olsztynie własny dom. Przez wiele lat podejmował kolejne działania zawodowe i społeczne. W 1983 r. przeżył śmierć kliniczną. Mimo, że miał poważną chorobę serca był człowiekiem aktywnym i wielkim optymistą. Mawiał: „Jak umrę, chcę być pochowany tam, skąd wywodzili się moi dziadowie”. Zmarł 3 listopada 1993 r. w Olsztynie. Pochowany został na cmentarzu w Stawigudzie.

Działalność

Pierwszą pracę podjął w szkole podstawowej w Wałach, gdzie uczył matematyki i fizyki dzieci robotników zatrudnionych w przemyśle leśnym. Następnie został kierownikiem szkoły w Zaborowie koło Nidzicy. W 1962 r. zrezygnował z pracy nauczyciela i został taksówkarzem w Olsztynie. Już w połowie lat 50-tych zaczął organizować spotkania inteligencji pochodzenia miejscowego. W 1991 r. wziął udział w spotkaniu legalizującym działalność funkcjonującego już od jakiegoś czasu Stowarzyszenia Mniejszości Niemieckiej w Olsztynie (AGDM). Allensteiner Geselschaft Deutscher Minderheit zrzeszało mieszkańców miasta oraz powiatu olsztyńskiego. Był też organizatorem mniejszości niemieckiej w południowej części dawnych Prus Wschodnich i Zachodnich. Urządzał spotkania o charakterze kulturalnym, pośredniczył w udzielaniu pomocy niemieckim Warmiakom i Mazurom, utworzył bibliotekę z wydawnictwami niemieckimi, poświęconymi tym ziemiom. Publikował na łamach pism: „Masurische Storchenpost” oraz „Dziennik Północy”, m.in. na temat historii stowarzyszeń mniejszości niemieckiej na Warmii i Mazurach (Verband deutscher Vereinigungen in den Regionen Allenstein - Danzig – Horn) oraz ich działalności (Übergabe des Operationmikroskops). O swojej pracy mówił: „Za słuszną uważam politykę obecnego rządu niemieckiego, który chce budować pomost pomiędzy Niemcami i Polską na nowych zasadach, w ramach łączenia się państw Europy. Chcę aby cała pomoc jaka płynie z Niemiec służyła wszystkim mieszkańcom Olsztyna, a nie tylko naszej mniejszości”.[1]Cieszył się dużym autorytetem wśród mieszkańców miasta.

Udział w organizacjach

Założyciel i przewodniczący Stowarzyszenia Mniejszości Niemieckiej w Olsztynie. Był też członkiem Społecznego Komitetu Ratowania Dawnych Cmentarzy na Warmii i Mazurach w Olsztynie. Przyczynił się do porządkowania grobów Niemców poległych w I wojnie światowej.[2]

Przypisy

  1. Joanna Wańkowska-Sobiesiak, Tutejszy, „Gazeta Warmińska”, 1994, nr 7 s. 5.
  2. Jan Chłosta, Biografie Niemców z Prus Wschodnich, Olsztyn, SQL, 2010, s. 12.

Bibliografia

  1. (jas): Walter Angrik. Łączył Polaków i mniejszości narodowe / (jas) // „Gazeta Warmii i Mazur”. – 1993, nr 247, s. 2.
  2. Wańkowska-Sobiesiak, Joanna: Tutejszy / Joanna Wańkowska-Sobiesiak // „Gazeta Warmińska”. – 1994, nr 7 s. 5.