Spółdzielczy Dom Kultury Pegaz w Elblągu: Różnice pomiędzy wersjami

Z LEKSYKON KULTURY WARMII I MAZUR
Skocz do: nawigacja, szukaj
[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
(Bibliografia)
 
(Nie pokazano 5 wersji utworzonych przez 4 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
[[Image:pegazw elblagu.jpg|thumb|right|200px|Spółdzielczy Dom Kultury „Pegaz”.<br>Źródło: Lassota Józef, Spółdzielczy Dom Kultury „Pegaz” w latach 1976-1977, „Rocznik Elbląski”, 1979, t. 8, s. 452.]]
+
[[Image:pegazw elblagu.jpg|thumb|right|200px|Źródło: Lassota Józef, ''Spółdzielczy Dom Kultury „Pegaz” w latach 1976-1977'', „Rocznik Elbląski”, 1979, t. 8, s. 452.]]
  
Instytucja kultury działająca w Elblągu w latach 1976-1980.
+
Instytucja kultury działająca w [[ewim:Elbląg|Elblągu]] w latach 1976-1980.
  
 
==Historia==
 
==Historia==
Spółdzielczy Dom Kultury „Pegaz” otwarto 25 września 1976 r. Jego siedzibą był budynek przy ul. Robotniczej w Elblągu, wybudowany w ruinie kościoła Bożego Ciała. Budynek posiadał salę widowiskową z balkonem, dwie mniejsze sale i pokoje biurowe, a także kawiarenkę. Spółdzielcza placówka kultury przestała istnieć na fali wydarzeń 1980 r. Elbląska „Solidarność” podjęła wówczas uchwałę o przekazaniu Kościołowi obiektów sakralnych, które nie były wykorzystywane zgodnie z ich pierwotnym przeznaczeniem.
+
Spółdzielczy Dom Kultury „Pegaz” otwarto 25 września 1976 r. Jego siedzibą był budynek przy ul. Robotniczej w [[ewim:Elbląg|Elblągu]], wybudowany w ruinie [[Kościół pw. Bożego Ciała w Elblągu|kościoła Bożego Ciała]]. Budynek posiadał salę widowiskową z balkonem, dwie mniejsze sale i pokoje biurowe, a także kawiarenkę. Spółdzielcza placówka kultury przestała istnieć na fali wydarzeń 1980 r. [[ewim:NSZZ Solidarność na Warmii i Mazurach|Elbląska „Solidarność”]] podjęła wówczas uchwałę o przekazaniu Kościołowi obiektów sakralnych, które nie były wykorzystywane zgodnie z ich pierwotnym przeznaczeniem.
  
 
==Działalność==  
 
==Działalność==  
Linia 10: Linia 10:
 
*organizowanie własnych zespołów twórczych i odtwórczych, spośród młodzieży, głównie spółdzielczej
 
*organizowanie własnych zespołów twórczych i odtwórczych, spośród młodzieży, głównie spółdzielczej
 
*popularyzowanie muzyki, teatru i plastyki poprzez zapraszanie znanych zespołów, artystów estrady, aktorów, plastyków
 
*popularyzowanie muzyki, teatru i plastyki poprzez zapraszanie znanych zespołów, artystów estrady, aktorów, plastyków
Stosowano przy tym różne formy pracy: powołano sekcję miłośników jazzu, obejmującą 30 amatorów uczących się gry na różnych instrumentach. Studio piosenki prowadziło przesłuchania oraz instruktaż, poszukiwało też talentów piosenkarskich. Trzeci zespół to sekcja muzyczna, składająca się z muzyków zawodowych. Był to zespół bigbitowy, występujący w czasie wieczorków tanecznych i innych imprez rozrywkowych. Zespoły te służyły głównie młodzieży, choć istniał także klub seniorów, skupiający emerytów i rencistów z elbląskich spółdzielni, liczący około 35 osób. Największym powodzeniem cieszyły się imprezy przeznaczone głównie dla młodzieży, jak np. „Zaduszki jazzowe” z udziałem najlepszych zespołów z Wybrzeża, np.: Helmuta Nadolskiego, zespołu Baltic Jazz Band, Jazz Life, Vistula River Brass Band, grupy Ossian. Do ciekawszych wydarzeń zalicza się występ chóru akademickiego z Leningradu, zorganizowany we współpracy z Towarzystwem Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Na estradzie „Pegaza” wystąpili również Jacek Fedorowicz i Marek Grechuta. Wachlarz ofert kulturalnych obejmował również małe formy teatralne, w których prezentowali się aktorzy Teatru „Wybrzeże” i miejscowego [[Teatr Dramatyczny w Elblągu |Teatru Dramatycznego]]. Ważnym czynnikiem funkcjonowania „Pegaza” była konieczność wypracowywania własnych środków pieniężnych poprzez organizowanie imprez dochodowych (choinek dla dzieci, balów karnawałowych itd.). Różne instytucje i organizacje wynajmowały ją również odpłatnie na walne zebrania, sesje, wystawy itp.
+
Stosowano przy tym różne formy pracy: powołano sekcję miłośników jazzu, obejmującą 30 amatorów uczących się gry na różnych instrumentach. Studio piosenki prowadziło przesłuchania oraz instruktaż, poszukiwało też talentów piosenkarskich. Trzeci zespół to sekcja muzyczna, składająca się z muzyków zawodowych. Był to zespół bigbitowy, występujący w czasie wieczorków tanecznych i innych imprez rozrywkowych. Zespoły te służyły głównie młodzieży, choć istniał także klub seniorów, skupiający emerytów i rencistów z elbląskich spółdzielni, liczący około 35 osób. Największym powodzeniem cieszyły się imprezy przeznaczone głównie dla młodzieży, jak np. „Zaduszki jazzowe” z udziałem najlepszych zespołów z Wybrzeża, np.: Helmuta Nadolskiego, zespołu Baltic Jazz Band, Jazz Life, Vistula River Brass Band, grupy Ossian. Do ciekawszych wydarzeń zalicza się występ chóru akademickiego z Leningradu, zorganizowany we współpracy z Towarzystwem Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Na estradzie „Pegaza” wystąpili również Jacek Fedorowicz i Marek Grechuta. Wachlarz ofert kulturalnych obejmował również małe formy teatralne, w których prezentowali się aktorzy Teatru „Wybrzeże” i miejscowego [[Teatr im. Aleksandra Sewruka w Elblągu|Teatru Dramatycznego]]. Ważnym czynnikiem funkcjonowania „Pegaza” była konieczność wypracowywania własnych środków pieniężnych poprzez organizowanie imprez dochodowych (choinek dla dzieci, balów karnawałowych itd.). Różne instytucje i organizacje wynajmowały ją również odpłatnie na walne zebrania, sesje, wystawy itp.
 +
 
 +
==Zobacz też==
 +
*[[Kościół pw. Bożego Ciała w Elblągu]]
 +
*[[Teatr im. Aleksandra Sewruka w Elblągu]]
  
 
==Bibliografia==
 
==Bibliografia==
Linia 18: Linia 22:
 
[[Category:Elbląg]]
 
[[Category:Elbląg]]
 
[[Category:Domy kultury]]
 
[[Category:Domy kultury]]
[[Category:1971-1980]]
+
[[Category:Historia kultury]]
 +
[[Category:1945-1989]]

Aktualna wersja na dzień 08:51, 10 gru 2014

Źródło: Lassota Józef, Spółdzielczy Dom Kultury „Pegaz” w latach 1976-1977, „Rocznik Elbląski”, 1979, t. 8, s. 452.

Instytucja kultury działająca w Elblągu w latach 1976-1980.

Historia

Spółdzielczy Dom Kultury „Pegaz” otwarto 25 września 1976 r. Jego siedzibą był budynek przy ul. Robotniczej w Elblągu, wybudowany w ruinie kościoła Bożego Ciała. Budynek posiadał salę widowiskową z balkonem, dwie mniejsze sale i pokoje biurowe, a także kawiarenkę. Spółdzielcza placówka kultury przestała istnieć na fali wydarzeń 1980 r. Elbląska „Solidarność” podjęła wówczas uchwałę o przekazaniu Kościołowi obiektów sakralnych, które nie były wykorzystywane zgodnie z ich pierwotnym przeznaczeniem.

Działalność

Zespół pracowników merytorycznych, składający się z kierownika (Wojciech Naganowski) i 3 instruktorów środowiskowych, prowadziło w placówce działalność kulturalną w dwóch kierunkach:

  • organizowanie własnych zespołów twórczych i odtwórczych, spośród młodzieży, głównie spółdzielczej
  • popularyzowanie muzyki, teatru i plastyki poprzez zapraszanie znanych zespołów, artystów estrady, aktorów, plastyków

Stosowano przy tym różne formy pracy: powołano sekcję miłośników jazzu, obejmującą 30 amatorów uczących się gry na różnych instrumentach. Studio piosenki prowadziło przesłuchania oraz instruktaż, poszukiwało też talentów piosenkarskich. Trzeci zespół to sekcja muzyczna, składająca się z muzyków zawodowych. Był to zespół bigbitowy, występujący w czasie wieczorków tanecznych i innych imprez rozrywkowych. Zespoły te służyły głównie młodzieży, choć istniał także klub seniorów, skupiający emerytów i rencistów z elbląskich spółdzielni, liczący około 35 osób. Największym powodzeniem cieszyły się imprezy przeznaczone głównie dla młodzieży, jak np. „Zaduszki jazzowe” z udziałem najlepszych zespołów z Wybrzeża, np.: Helmuta Nadolskiego, zespołu Baltic Jazz Band, Jazz Life, Vistula River Brass Band, grupy Ossian. Do ciekawszych wydarzeń zalicza się występ chóru akademickiego z Leningradu, zorganizowany we współpracy z Towarzystwem Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Na estradzie „Pegaza” wystąpili również Jacek Fedorowicz i Marek Grechuta. Wachlarz ofert kulturalnych obejmował również małe formy teatralne, w których prezentowali się aktorzy Teatru „Wybrzeże” i miejscowego Teatru Dramatycznego. Ważnym czynnikiem funkcjonowania „Pegaza” była konieczność wypracowywania własnych środków pieniężnych poprzez organizowanie imprez dochodowych (choinek dla dzieci, balów karnawałowych itd.). Różne instytucje i organizacje wynajmowały ją również odpłatnie na walne zebrania, sesje, wystawy itp.

Zobacz też

Bibliografia

  1. Dubiella-Polakowska, Magdalena: Życie społeczne Elbląga w latach 1945-2000 / Magdalena Dubiella-Polakowska. - Elbląg : Elbląska Uczelnia Humanistyczno-Ekonomiczna, 2002. – S. 359-360.
  2. Lassota, Józef: Spółdzielczy Dom Kultury „Pegaz” w latach 1976-1977 / Józef Lassota // „Rocznik Elbląski”. – 1979, t. 8, s. 451-453.