Portret Wolferta van Brederode z pałacu w Gładyszach: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
| Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Image: wolfert_brederode_gladysze.jpg|thumb|right|250px|Obraz z pałacu w Gładyszach, obecnie w muzeum w Morągu.<br>Źródło: ''Portret holenderski'', Olsztyn 1993, s. 87.]] | [[Image: wolfert_brederode_gladysze.jpg|thumb|right|250px|Obraz z pałacu w Gładyszach, obecnie w muzeum w Morągu.<br>Źródło: ''Portret holenderski'', Olsztyn 1993, s. 87.]] | ||
| − | [[Image: wolfert_brederode.jpg|thumb|right|250px| | + | [[Image: wolfert_brederode.jpg|thumb|right|250px| Replika obrazu, wykonana ręką tego samego artysty.<br>Źródło: [http://iamachild.files.wordpress.com/2010/08/small_wolfert-van-brederode.jpg iamachild.files.wordpress.com] ]] |
XVII-wieczny zabytek sztuki malarskiej pochodzący z [[ewim:Pałac w Gładyszach|pałacu w Gładyszach]] koło [[ewim:Pasłęk|Pasłęka]]. | XVII-wieczny zabytek sztuki malarskiej pochodzący z [[ewim:Pałac w Gładyszach|pałacu w Gładyszach]] koło [[ewim:Pasłęk|Pasłęka]]. | ||
Wersja z 19:21, 17 lut 2014
XVII-wieczny zabytek sztuki malarskiej pochodzący z pałacu w Gładyszach koło Pasłęka.
Spis treści
Historia
Obraz wykonany został w II połowie XVII wieku (po 1656) roku przez Jana Mytensa (1614-1670), malarza holenderskiego związanego z Hagą, tworzącego pod wpływem sztuki van Dycka, cenionego portrecistę mieszczan i arystokracji niderlandzkiej, w tym książąt Orańskich i spokrewnionych z nimi rodzin zu Dohna i van Brederode. Portret pochodzi z pałacu w Gładyszach, gdzie trafił wraz z pokaźną grupą portretów rodowych przekazanych w spadku po wymarłej linii szwedzkiej i holenderskiej.[1] Po zakończeniu II wojny światowej znalazł się w zbiorach Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie. Obecnie stanowi eksponat w kolekcji portretu holenderskiego ze zbiorów Muzeum im. Johanna Gottfrieda Herdera w Morągu.
Opis
Portret wykonany został na płótnie techniką olejną. Wymiary dzieła to: 88 x 50 cm. Dzieło poddano konserwacji w 1966 roku. Praca jest jedną z replik wykonanych w pracowni Jana Mythensa w oparciu o oryginał znajdujący się obecnie w Mauritshuis w Hadze.[2]
Charakterystyka
Portret przedstawia Wolferta van Brederode (1649-1679), syna Jana Wolferta van Brederode, ukazanego na portrecie z pałacu w Gładyszach oraz jego drugiej żony – Louise Christine zu Solms-Baunfels. Był osiemnastym i ostatnim dziedzicem z linii rodu van Brederode, który zmarł bezpotomnie w wieku trzydziestu lat.[3] W 1673 roku otrzymał tytuł kapitana w służbie holenderskiej. Wolfert van Brederode namalowany został w wieku około 12 lat, w antykizującym stroju, na który składa się jasnobrązowa łuskowata zbroja, spod której wystają czerwone rękawy tuniki i biała koszula. Postać o jasnej karnacji i beżowobrązowych włosach sięgających do ramion, okryta jest przewiązanym na sposób rzymski połyskliwym, jedwabnym płaszczem o barwie szarego fioletu. Na ramieniu chłopca przewieszony jest pas przytrzymujące pochwę, z której wystaje miecz. W prawej ręce trzyma czekan, lewą ugina na wysokości pasa. Postać ukazana w kontrapoście, na tle krajobrazu w zgaszonych zieleniach oraz fragmentu skały.
Przypisy
- ↑ Część trafiła do innych majątków w Karwinach, Słobitach i w Markowie.
- ↑ Trzy inne repliki znajdują się w pałacu w Lich, w zbiorach książąt zu Wied w Neuwied oraz w pałacu w Dessau.
- ↑ Po śmierci mężczyzny sekretarz izby sądowej w rodzinnym Vianen ogłosił, że wraz z jego odejściem starożytny ród van Brederode przestał istnieć. Majątek odziedziczyła siostra Hedwig Agnes (1643-1684), a następnie jej straszą siostrę Sophię Dorotheę zamężną zu Dohna.
Bibliografia
- Bartoś Magdalena, Wróblewska Kamila: Portret holenderski w zbiorach Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie / Magdalena Bartoś, Kamila Wróblewska. - Olsztyn : Muzeum Warmii i Mazur, 1993. - S. 34, 87, il. 34
- Dawny portret dziecka. Katalog wystawy. - Olsztyn : Muzeum Warmii i Mazur, 1976. - S. 10, 25, 51.
- Sztuka dawna w zbiorach muzeów województwa olsztyńskiego / [oprac. katalogu Elżbieta Celińska et al.] - Olsztyn : Wojewódzki Konserwator Zabytków w Olsztynie. 1971. – S. 34 il. 36.
