Stefania Woytowicz
(1922-2005) - śpiewaczka muzyki oratoryjno-kantatowej, symfoniczno-wokalnej i kameralnej, Honorowy Obywatel Miasta Kętrzyna
Spis treści
Biografia
Urodzona 8 października 1922 r. w Oryniu k. Kamieńca Podolskiego (dzisiejsza Ukraina). Talent muzyczny ujawniła już w dzieciństwie (z dziewięciorga jej rodzeństwa tylko Bolesław Woytowicz został wybitnym pianistą). W 1945 r. została uczennicą znanej śpiewaczki Stanisławy Zawadzkiej w krakowskiej Akademii Muzycznej, którą ukończyła w 1951 r. (otrzymała dyplom z wyróżnieniem). W latach 50-tych zaczęła koncertować zarówno w kraju jak i za granicą: w NRD, ZSRR, na Dalekim Wschodzie, w Belgii, RFN, Czechosłowacji, Francji, Austrii, Stanach Zjednoczonych, Australii, Nowej Zelandii, Holandii, Włoszech (również przed papieżem Janem Pawłem II w Castel Gandolfo). W 1961 r. zachwycony jej talentem Tadeusz Baird zadedykował jej swoje Erotyki. Wtedy też skrystalizowała swój, bardzo skonkretyzowany, repertuar, bazujący głównie na muzyce oratoryjnej: utworach Bacha, Beethovena, Brahmsa, Brittena, Dworzaka, Händla, Janaczka, Monteverdiego, Mozarta, a z polskich kompozytorów – Szymanowskiego, Lutosławskiego, Bairda, Pendereckiego i Góreckiego. Muzyka współczesna stanowiła intrygującą pozycję w repertuarze śpiewaczki, aczkolwiek wykonywała ponad 100 partii oratoryjnych, kilkadziesiąt kantatowych i setki pieśni oraz arii. Brała udział w nagraniach płytowych całych oper dla wytwórni zagranicznych (m.in. w 1960 r. zarejestrowała w całości Toskę dla wytwórni Deutsche Grammophon oraz w 1973 r. Halkę dla Polskich Nagrań). Wystąpiła w telewizyjnej niemieckiej ekranizacji opery Daphne R. Straussa.
Słynęła z działalności organizatorskiej, nie tylko w branży muzycznej. Działała m.in. w prezesurze Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego. 22 października 1997 r. zainaugurowała recitalem pieśni operowych Kętrzyńskie Koncerty Kolegiackie i od tego czasu stała się inspiratorem i zaangażowanym dyrektorem artystycznym koncertów muzyki poważnej w Kętrzynie.
W grudniu 1981 r. Woytowicz wycofała się z oficjalnego życia kulturalnego, koncertując jedynie w kościołach i prywatnych salach muzycznych. W 1990 r. wróciła na estradę z okazji 75-lecia Filharmonii Łódzkiej. Zmarła w Warszawie 31 sierpnia 2005 r.
Charakterystyka
Ówczesne recenzje opisywały wysoką kulturę i muzykalność artystki, umiejętność wyczucia stylu wykonywanych utworów, prawidłową emisję głosu i piękno jego brzmienia. Głos Woytowicz określano jako ciemny, ciepły i dźwięczny, o dramatycznym napięciu, z doskonałą emisją, równą linią prowadzenia głosu, świetną intonacją.
Nagrody
Laureatka szeregu złotych płyt za nagrania: m.in. pieśni Rachmaninowa, Szymanowskiego, oratoriów Dworzaka, Pendereckiego, kantat Bacha, symfonii Góreckiego.
- 1950 – I nagroda na Ogólnopolskim Konkursie im. J. S. Bacha w Poznaniu;
- 1951 – III nagroda na Konkursie w Berlinie
- 1954 – I nagroda na Międzynarodowym Konkursie w Pradze
- 1998 – wyróżnienie Fundacji im. K. Szymanowskiego (jego muzyka stanowiła szczególne pole do interpretacji Woytowicz)
- 1999 – platynowa płyta za wykonanie III symfonii Henryka Mikołaja Góreckiego
Bibliografia
- Czopek, Adam: Odeszła Stefania Woytowicz / Adam Czopek // „Nasz Dziennik”. - 2005, nr 208, s. 9.
- Marczyński, Jacek: Muza współczesnych kompozytorów / Jacek Marczyński // „Rzeczpospolita”. - 2005, nr 205, s. 9.
- Szczecińska, Ewa: Stefania Woytowicz : między histerią a ekstazą / Ewa Szczecińska // „Tygodnik Powszechny”. - 39/05 za: // http://www.teatry.art.pl/portrety/woytowicz_s/miedzyh.htm (dostęp 18.03.2010).
