Wojewódzki Dom Kultury w Olsztynie

Z LEKSYKON KULTURY WARMII I MAZUR
Skocz do: nawigacja, szukaj
Znak graficzny Wojewódzkiego Domu Kultury w Olsztynie
Źródło: Archiwum Centrum Edukacji i Inicjatyw Kulturalnych w Olsztynie
Wojewódzki Dom Kultury w Olsztynie w latach 60.
Źródło: Archiwum Centrum Edukacji i Inicjatyw Kulturalnych w Olsztynie
Grupa pracowników placówek kultury województwa olsztyńskiego (w tym WDK Olsztyn) przed Muzeum K.I.Gałczynskiego w Praniu (jesień 1975 r.)
1. Andrzej Cieślak 2. Edith Jotzo 3. Jadwiga Szukiel 4. Witold Hiller
Źródło: Archiwum Andrzeja Cieślaka
Eliminacje finałowe Miejskiego Turnieju Osiedlowych i Branżowych Klubów Kultury (w Klubie "Budowlani" w Olsztynie), luty 1974 r.
Druga od lewej - Jadwiga Szukiel,
Remigiusz Dobkowski - kierownik Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu Miejskiego,
piąta od lewej - Edith Jotzo - przewodnicząca jury z Wojewódzkiego Domu Kultury w Olsztynie,
Halina Judzińska - dziennikarka Gazety Olsztyńskiej,
Zofia Hupka - Wojewódzka Rada Związków Zawodowych oraz Andrzej Cieślak z WDK Olsztyn.
Źródło: Archiwum Andrzeja Cieślaka

Instytucja kultury o zasięgu wojewódzkim działająca w Olsztynie w latach 1951-1992.

Historia

W trzecim kwartale 1950 r. Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Olsztynie przekazało Dom Młodzieżowy w Olsztynie na własność Okręgowej Radzie Związków Zawodowych. Uroczystość otwarcia Wojewódzkiego Domu Kultury i Oświaty Związków Zawodowych odbyła się 1 października 1951 r. Nowo powstała placówka była pierwszą w Olsztynie ogólnie dostępną instytucją upowszechniania kultury. W 1957 r. Wojewódzki Dom Kultury i Oświaty Związków Zawodowych przekazany został Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Olsztynie. Utworzono w ten sposób Wojewódzki Dom Kultury, powierzając mu funkcję instruktażowo-metodyczną. W tym celu powołano w 1958 r. Dział Instruktażu i Poradnictwa, przekształcony w 1959 r. na Ośrodek Metodyczny, który do roku 1970 pełnił wiodącą rolę w Wojewódzkim Domu Kultury. O kolejnej zmianie funkcji WDK zadecydowała reforma administracyjna państwa z 1975 r. Zlikwidowała ona dotychczas funkcjonujące powiatowe domy kultury i w ich miejsce powoła filie Wojewódzkiego Domu Kultury. W statucie Wojewódzkiego Domu Kultury jako siedziby filii wymienia się następujące miasta: Bartoszyce, Biskupiec, Iława, Kętrzyn, Lidzbark Warmiński, Morąg, Mrągowo, Nidzica, Ostróda, Szczytno. Każdej filii został przydzielony określony obszar działania (4-5 gmin). Gminy podolsztyńskie pozostały pod bezpośrednią opieką Wojewódzkiego Domu Kultury. Po przemianach ustrojowych 24 czerwca 1992 r. zmieniono nazwę placówki na Regionalny Ośrodek Kultury w Olsztynie, a następnie 20 marca 2001 Regionalny Ośrodek Kultury zmienił nazwę na Centrum Edukacji i Inicjatyw Kulturalnych w Olsztynie.

Zadania

Podstawowe zadania Wojewódzkiego Domu Kultury i Oświaty Związków Zawodowych określono jako masowo-polityczne, z aktywnie rozwijającą się działalnością artystyczną i w szczególności objęły one:

  • organizację pracownikom i ich rodzinom wypoczynku i rozrywki po pracy
  • pomoc związkom zawodowym w realizacji zadań
  • organizację i rozwój współzawodnictwa pracy
  • popularyzację nowatorskich metod pracy

Przed Wojewódzkim Domem Kultury postawiono nieco inne zadania:

  • rozbudzenie i zaspokajanie potrzeb kulturalnych mieszkańców miasta
  • prowadzenie poradnictwa na rzecz placówek terenowych
  • podnoszenie poziomu kadr kulturalno-oświatowych

Po 1975 r. zwiększyła się odpowiedzialność Wojewódzkiego Domu Kultury w zakresie tworzenia klubów i domów kultury na terenie województwa. Znacznemu rozszerzeniu uległa też działalność informacyjna i propagandowa.

Dyrektorzy WDK

Działalność

Zróżnicowana działalność WDK obejmowała:


Zobacz też

Bibliografia

  1. Jotzo, Edith: Działalność kulturalno-oświatowa Wojewódzkiego Domu Kultury w Olsztynie w latach 1951-1975 / Edith Jotzo. – Łódź, 1976. Praca magisterska napisana pod kierunkiem E. Podgórskiej w Zakładzie Historii Wychowania i Oświaty Instytutu Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu Łódzkiego, Archiwum Centrum Edukacji i Inicjatyw Kulturalnych w Olsztynie, 1976, sygn. 10/168.