Mieczysław Antuszewicz

Z LEKSYKON KULTURY WARMII I MAZUR
Skocz do: nawigacja, szukaj
Źródło: „Warmia i Mazury”, 1976, nr 3, dod. „Olsztyński Teatr Lalek”, s. [4].
Przygody rycerza Don Kichota..., 1969 (góra); Detektyw Lis prowadzi śledztwo, 1970 (dół).
Źródło: Teatr lalek w Olsztynie, Olsztyn, 1981, s. 42.
Trzy pomarańcze, 1985.
Źródło: www.antuszewiczmieczyslaw.republika.pl

(1927- ) – malarz, scenograf, autor sztuk dla dzieci, wieloletni pracownik Teatru Lalek w Olsztynie

Biografia

Urodził się na Wileńszczyźnie w 1927 r. Studiował malarstwo na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu w pracowni profesora Tymona Niesiołowskiego, a następnie w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni Jana Cybisa. Po ukończeniu wydziału malarstwa przeniósł się na wydział scenografii warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych do pracowni profesora Władysława Daszewskiego.

Działalność

Po ukończeniu studiów podjął pracę w Teatrze Lalkowym „Guliwer” w Warszawie. Przez trzy lata współpracował tam z reżyserem Zbigniewem Kopalką. W 1962 r. została zatrudniony w Olsztyńskim Teatrze Lalek na etacie scenografa. Stworzył wiele scenografii, m.in. do sztuk:

  • Pinokio
  • Tygrys Pietrek
  • Porwanie w Tiuturlistanie
  • Guliwer w krainie Liliputów
  • Don Kichot
  • Detektyw lis prowadzi śledztwo
  • Przygody Guignola z Lyonau
  • Powrót Smętka
  • Pierścień i róża
  • cisza i Huk
  • Miłość do trzech pomarańczy
  • Książę Portugalii
  • Malutka czarownica
  • Konik Garbusek
  • Wojna o echo

Jest ponadto autorem kilku sztuk teatralnych dla najmłodszych, grywanych w wielu teatrach: Kraksy Mistrza Kraksiaka, Uwaga! Stop! Kraksiak! , Diabelskie pułapki oraz Cisza i Huk, którą sam wyreżyserował i sam opatrzył scenografią. Przez cały okres pracy w olsztyńskim teatrze nadal uprawiał malarstwo sztalugowe. Tematem jego prac są najczęściej pejzaże, martwa natura oraz sceny okolicznościowe i akty.

Bibliografia

  1. [Zespół Teatru Lalek w Olsztynie] - Urszula Kucharzewska // „Warmia i Mazury”. – 1976, nr 3, dod. „Olsztyński Teatr Lalek”, s. [4].

Zobacz też