Luba Pietnoczko: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
| Linia 7: | Linia 7: | ||
==Biografia== | ==Biografia== | ||
| − | Urodziła się po II wojnie światowej we wsi Sambor niedaleko Przemyśla. Jest Ukrainką, która osiadła na Mazurach w latach dziewięćdziesiątych XX wieku, jako nauczycielka języka ukraińskiego. Zamieszkała w Kalskich Nowinach k. Węgorzewa. | + | Urodziła się po II wojnie światowej we wsi Sambor niedaleko Przemyśla. Jest Ukrainką, która osiadła na Mazurach w latach dziewięćdziesiątych XX wieku, jako nauczycielka języka ukraińskiego. Zamieszkała w [[ewim:Kalskie Nowiny|Kalskich Nowinach k. Węgorzewa]]. |
==Twórczość== | ==Twórczość== | ||
Zajmuje się haftowaniem i pisankarstwem. Kultywuje ukraińskie tradycje ludowe. Swoje umiejętności zdobyła w domu rodzinnym, gdzie haftowała babcia i mama oraz wiele innych samborskich kobiet. Luba Pietnoczko wyhaftowała liczne elementy ubioru, koszule, bluzeczki oraz serwetki, poduszeczki, ręczniki, tkaniny liturgiczne do cerkwi w Węgorzewie. „Wyszywa przeważnie czarnymi i czerwonymi nićmi, a także żółtymi i zielonymi, które uważa się za tradycyjnie używane w ukraińskim hafcie” <ref>Beba, Bożena, ''Współczesna sztuka ludowa na Warmii i Mazurach'', Olsztyn, 2008, S. 86</ref>. Pisanki pisze techniką batikową używając wosku pszczelego. Rozbudowała ornamentykę zdobienia, wzbogaciła kolorystykę. Stosuje chemiczne farby używane do barwienia tkanin. Inspiracje czerpie również z ukraińskich czasopism i albumów wzbogacając własnymi pomysłami. „Pisząc pisankę dla określonej osoby, myśli o niej i o tym, co chciałaby jej przekazać. Z kompozycji symbolicznych wzorów i kolorów tworzy się cała beletrystyka (…) [Luba Pietnoczko mówi] czasami robię to podświadomie, co jest we mnie zakodowane – po prostu, jak dużo się tego robi, to człowiek nieraz nie wie, jak on to zrobił i jak to wyszło, ale jest taka wewnętrzna radość, i to się czuje, że to wyszło dobrze” <ref>Beba, Bożena, ''Współczesna sztuka ludowa na Warmii i Mazurach'', Olsztyn, 2008, S. 98-99</ref>. | Zajmuje się haftowaniem i pisankarstwem. Kultywuje ukraińskie tradycje ludowe. Swoje umiejętności zdobyła w domu rodzinnym, gdzie haftowała babcia i mama oraz wiele innych samborskich kobiet. Luba Pietnoczko wyhaftowała liczne elementy ubioru, koszule, bluzeczki oraz serwetki, poduszeczki, ręczniki, tkaniny liturgiczne do cerkwi w Węgorzewie. „Wyszywa przeważnie czarnymi i czerwonymi nićmi, a także żółtymi i zielonymi, które uważa się za tradycyjnie używane w ukraińskim hafcie” <ref>Beba, Bożena, ''Współczesna sztuka ludowa na Warmii i Mazurach'', Olsztyn, 2008, S. 86</ref>. Pisanki pisze techniką batikową używając wosku pszczelego. Rozbudowała ornamentykę zdobienia, wzbogaciła kolorystykę. Stosuje chemiczne farby używane do barwienia tkanin. Inspiracje czerpie również z ukraińskich czasopism i albumów wzbogacając własnymi pomysłami. „Pisząc pisankę dla określonej osoby, myśli o niej i o tym, co chciałaby jej przekazać. Z kompozycji symbolicznych wzorów i kolorów tworzy się cała beletrystyka (…) [Luba Pietnoczko mówi] czasami robię to podświadomie, co jest we mnie zakodowane – po prostu, jak dużo się tego robi, to człowiek nieraz nie wie, jak on to zrobił i jak to wyszło, ale jest taka wewnętrzna radość, i to się czuje, że to wyszło dobrze” <ref>Beba, Bożena, ''Współczesna sztuka ludowa na Warmii i Mazurach'', Olsztyn, 2008, S. 98-99</ref>. | ||
| Linia 18: | Linia 18: | ||
[[Category:Sztuka ludowa|Pietnoczko,Luba]] | [[Category:Sztuka ludowa|Pietnoczko,Luba]] | ||
| + | [[Category:Twórcy ludowi|Pietnoczko,Luba]] | ||
[[Category:Etnografia|Pietnoczko,Luba]] | [[Category:Etnografia|Pietnoczko,Luba]] | ||
[[Category:Rzemiosło artystyczne|Pietnoczko,Luba]] | [[Category:Rzemiosło artystyczne|Pietnoczko,Luba]] | ||
[[Category:Powiat węgorzewski|Pietnoczko,Luba]] | [[Category:Powiat węgorzewski|Pietnoczko,Luba]] | ||
| − | [[Category: | + | [[Category:Węgorzewo (gmina miejsko-wiejska)|Pietnoczko,Luba]] |
| − | + | [[Category:1945-1989|Pietnoczko,Luba]] | |
| − | [[Category: | + | [[Category:1990-|Pietnoczko,Luba]] |
Wersja z 10:58, 14 sie 2014
Nauczycielka, hafciarka, pisankarka
Spis treści
Biografia
Urodziła się po II wojnie światowej we wsi Sambor niedaleko Przemyśla. Jest Ukrainką, która osiadła na Mazurach w latach dziewięćdziesiątych XX wieku, jako nauczycielka języka ukraińskiego. Zamieszkała w Kalskich Nowinach k. Węgorzewa.
Twórczość
Zajmuje się haftowaniem i pisankarstwem. Kultywuje ukraińskie tradycje ludowe. Swoje umiejętności zdobyła w domu rodzinnym, gdzie haftowała babcia i mama oraz wiele innych samborskich kobiet. Luba Pietnoczko wyhaftowała liczne elementy ubioru, koszule, bluzeczki oraz serwetki, poduszeczki, ręczniki, tkaniny liturgiczne do cerkwi w Węgorzewie. „Wyszywa przeważnie czarnymi i czerwonymi nićmi, a także żółtymi i zielonymi, które uważa się za tradycyjnie używane w ukraińskim hafcie” [1]. Pisanki pisze techniką batikową używając wosku pszczelego. Rozbudowała ornamentykę zdobienia, wzbogaciła kolorystykę. Stosuje chemiczne farby używane do barwienia tkanin. Inspiracje czerpie również z ukraińskich czasopism i albumów wzbogacając własnymi pomysłami. „Pisząc pisankę dla określonej osoby, myśli o niej i o tym, co chciałaby jej przekazać. Z kompozycji symbolicznych wzorów i kolorów tworzy się cała beletrystyka (…) [Luba Pietnoczko mówi] czasami robię to podświadomie, co jest we mnie zakodowane – po prostu, jak dużo się tego robi, to człowiek nieraz nie wie, jak on to zrobił i jak to wyszło, ale jest taka wewnętrzna radość, i to się czuje, że to wyszło dobrze” [2].
Działalność
Współpracuje z Muzeum Kultury Ludowej w Węgorzewie, gdzie prowadzi warsztaty i uczy sztuki pisania pisanek. Wielokrotnie uczyła dzieci i młodzież w szkołach oraz w cerkwiach. Brała udział w Międzynarodowych Przeglądach Wielkanocnych Widowisk Obrzędowych „Święto Wiosny” organizowanych w Węgorzewie, gdzie prezentowała swoje dzieła oraz prowadziła warsztaty twórczości pisankarskiej.
Bibliografia
- Beba, Bożena: Współczesna sztuka ludowa na Warmii i Mazurach / Bożena Beba. – Olsztyn : Ośrodek Badań Naukowych im. Wojciecha Kętrzyńskiego, 2008. – S. 84-86, 97-99.
