Dzwon z kościoła pw. św. Augustyna i św. Anny w Babiaku: Różnice pomiędzy wersjami

Z LEKSYKON KULTURY WARMII I MAZUR
Skocz do: nawigacja, szukaj
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
(Brak różnic)

Wersja z 20:04, 4 mar 2015

Źródło: Leihglocken, Warszawa 2011, s. 195.

XVII-wieczny zabytek sztuki ludwisarskiej z kościoła pw. św. Augustyna i Anny w Babiaku.

Historia

Dzwon został wykonany przez gdańskiego ludwisarza Gerharda Benningka w 1624 roku. W czasie II wojny światowej, wraz z innymi dzwonami z Prus Wschodnich, został zdemontowany na cele wojenne. Nie przetopiono go jednak i trafił do katolickiej gminy św. Elżbiety w Hann-Münden w Niemczech.

Opis

Jest to dzwon spiżowy, ważący 600 kg. Jego dolna średnica wynosi 101 cm, natomiast wysokość bez korony – 105 cm, zaś sama korna - 22 cm. Umieszczone na dzwonie inskrypcje zapisano w języku łacińskim, pismem o kroju kapitałowym.

Charakterystyka

Dzwon wieńczy sześcioramienna korona z tzw. kluczem. Na kabłąkach korony znajdują się główki kobiece. W górnej części dzwonu, na jego czapie widnieją dwa półwałki, na płaszczu natomiast trzy półwałki, zdobione perełkowaniem. W wydzielonych półwałkami polach znajdują się, powyżej - fryz groteskowy, a poniżej - inskrypcja:

LAVDATE DOMINUM IN CYMBALIS BENE SONANTIBUS ANNO 1624.

Dzwon w niższej partii dekoruje wzór lambrekinowy, na którym umieszczono ornament roślinny i zdobienia twarzowe. Na płaszczu znajduje się charakterystyczna plakieta z wizerunkiem patronki kościoła w Babiaku - św. Anny, której imię umieszczono nad plakietą (s. Anna). Kolejna plakieta przedstawia Marię Apokaliptyczną. Na dzwonie umieszczono również w formie kartusza z puttami i kwiatami, inskrypcję:

DIVINO / AUXILIO /FUDIT ME / GERHARD / BENNINGK / GEDANI

Dół dzwonu zdobią trzy półwałki, na wieńcu zdwojone.

Zobacz też

Bibligrafia

  1. Tureczek, Marceli: Leihglocken : Dzwony z obszaru Polski w granicach po 1945 roku przechowywane na terenie Niemiec = Bells from territories within post-1945 borders of Poland stored in Germany / Marceli Tureczek. – Warszawa : Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Departament Dziedzictwa Kulturowego, 2011. – S. 194.