Dwór w Wopławkach

Z LEKSYKON KULTURY WARMII I MAZUR
Wersja z dnia 09:18, 6 mar 2014 autorstwa Arom2001 (dyskusja | edycje) (Utworzył nową stronę „[[Image: dwor_woplawki_3.jpg|thumb|right|200px| Fot. sprzed 1939 roku.br>Źródło: [http://www.bildarchiv-ostpreussen.de/suche/index.html.po#!start=1 www.bildarchiv-os…”)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Skocz do: nawigacja, szukaj
Fot. sprzed 1939 roku.br>Źródło: www.bildarchiv-ostpreussen.de Nr id. 12547.
Fot. Frederik Blattgerste. 2010 rok.
Źródło: www.ostpreussen.net
Fot. Frederik Blattgerste. 2010 rok.
Źródło: www.ostpreussen.net

Zabytek architektury wzniesiony na początku XIX wieku.

Lokalizacja

Rezydencja ziemska została wybudowana na terenie wsi Wopławki (niem. Woplauken), w otoczeniu parku i zabudowań gospodarczych. Wieś położona jest w gminie Kętrzyn (2 km na północ od miasta)

Historia

Majątek ziemski istniał w tym miejscu już pod koniec XIV wieku. W 1480 roku dobra te otrzymał szlachcic polski Jakusz Milewski (von der Milwe). Jego rodzina miała tu swoją siedzibę do 1745 roku. Od tego czasu aż do 1945 roku majątek był własnością rodziny von Schmidtseck. Dwór został wzniesiony w 1806 roku, na pozostałościach wcześniejszej, być może nawet średniowiecznej budowli. W latach 1880-1890 został odrestaurowany, przebudowano wówczas szczyty, którym nadano formy nawiązujące do neorenesansu. Po drugiej wojnie światowej na terenie majątku utworzono Państwowe Gospodarstwo Rolne, na bazie którego powstało Przedsiębiorstwo Hodowli Zarodowej. Dwór zaadaptowano wówczas na biura i mieszkania pracownicze. Użytkowano go w ten sposób do lat 70 tych XX wieku. W latach 80-tych podjęto remont, który przerwano po likwidacji PGR-u na początku lat 90-tych. Wówczas majątek przejęła Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa. Obecnie w Wopławkach jest dwóch właścicieli prywatnych: w posiadaniu jednego jest dwór z parkiem, a w posiadaniu drugiego dawne budynki gospodarcze z gruntami uprawnymi.

Opis

Jest to budynek murowany z cegły i otynkowany, jednokondygnacyjny, podpiwniczony i z użytkowym poddaszem. Główny korpus wzniesiono na planie prostokąta z ryzalitem od frontu i od strony podwórza gospodarczego. Do skraju elewacji wschodniej dostawiono boczne skrzydło. Całość przykryto wysokimi, dwuspadowymi dachami. We wnętrzu znajduje się stylowy dziewiętnastowieczny kominek z szarego marmuru. W otoczeniu parku znajdują się pozostałości XIX-sto wiecznego parku krajobrazowego z dwoma stawami i nielicznymi okazami starych drzew. Z dawnego założenia zachowała się brama, z płaskorzeźbą w zwieńczeniu i datą 1898, a także niektóre zabudowania gospodarcze, w tym dwupiętrowy spichlerz o formach neogotyckich, mleczarnia, magazyn – użytkowany później jako kuźnia. Około 1 km na południowy wschód, na starym cmentarzu znajduje się ruina neogotyckiej kaplicy grobowej rodu von Schmidtseck (zbudowana w XIX wieku).

Bibliografia

  1. Jackiewicz-Garniec, Małgorzata: Pałace i dwory dawnych Prus Wschodnich : dobra utracone czy ocalone? / Małgorzata Jackiewicz-Garniec, Mirosław Garniec. – Olsztyn : Studio Wydawnicze Arta Mirosław Garniec, 2001. - S. 216-219.
  2. Jesionowska, Tamara: Schody do pałaców / Tamara Jesionowska // „Gazeta Olsztyńska”. – 2003, nr 131, dod. „Reporter”, nr 25, s. 13.
  3. Kętrzyn: z dziejów miasta i okolic / red. Aniela Bałanda [et al.]. - Olsztyn : Pojezierze, 1978. – S. 240-242.
  4. Puzio, Adrian: Rąbek historii w ruinie: pałace i dwory powiatu kętrzyńskiego / Adrian Puzio // „Gazeta Olsztyńska”. - 2004, nr 96, dod. „Gazeta w Kętrzynie”, nr 17, s. 8.

Zobacz też