Luba Pietnoczko
Nauczycielka, hafciarka, pisankarka
Spis treści
Biografia
Urodziła się po II wojnie światowej we wsi Sambor niedaleko Przemyśla. Jest Ukrainką, która osiadła na Mazurach w latach dziewięćdziesiątych XX wieku, jako nauczycielka języka ukraińskiego. Zamieszkała w Kalskich Nowinach k. Węgorzewa.
Twórczość
Zajmuje się haftowaniem i pisankarstwem. Kultywuje ukraińskie tradycje ludowe. Swoje umiejętności zdobyła w domu rodzinnym, gdzie haftowała babcia i mama oraz wiele innych samborskich kobiet. Luba Pietnoczko wyhaftowała liczne elementy ubioru, koszule, bluzeczki oraz serwetki, poduszeczki, ręczniki, tkaniny liturgiczne do cerkwi w Węgorzewie. „Wyszywa przeważnie czarnymi i czerwonymi nićmi, a także żółtymi i zielonymi, które uważa się za tradycyjnie używane w ukraińskim hafcie” [1]. Pisanki pisze techniką batikową używając wosku pszczelego. Rozbudowała ornamentykę zdobienia, wzbogaciła kolorystykę. Stosuje chemiczne farby używane do barwienia tkanin. Inspiracje czerpie również z ukraińskich czasopism i albumów wzbogacając własnymi pomysłami. „Pisząc pisankę dla określonej osoby, myśli o niej i o tym, co chciałaby jej przekazać. Z kompozycji symbolicznych wzorów i kolorów tworzy się cała beletrystyka (…) [Luba Pietnoczko mówi] czasami robię to podświadomie, co jest we mnie zakodowane – po prostu, jak dużo się tego robi, to człowiek nieraz nie wie, jak on to zrobił i jak to wyszło, ale jest taka wewnętrzna radość, i to się czuje, że to wyszło dobrze” [2].
Działalność
Współpracuje z Muzeum Kultury Ludowej w Węgorzewie, gdzie prowadzi warsztaty i uczy sztuki pisania pisanek. Wielokrotnie uczyła dzieci i młodzież w szkołach oraz w cerkwiach. Brała udział w Międzynarodowych Przeglądach Wielkanocnych Widowisk Obrzędowych „Święto Wiosny” organizowanych w Węgorzewie, gdzie prezentowała swoje dzieła oraz prowadziła warsztaty twórczości pisankarskiej.
Bibliografia
- Beba, Bożena: Współczesna sztuka ludowa na Warmii i Mazurach / Bożena Beba. – Olsztyn : Ośrodek Badań Naukowych im. Wojciecha Kętrzyńskiego, 2008. – S. 84-86, 97-99.
