Zamek w Lidzbarku Warmińskim
Zamek w Lidzbarku Warmińskim (ok. 1348 r. - 1401 r.) - gotycki zamek, siedziba biskupów warmińskich nazywana czasem "Wawelem Północy".
Historia
Na terenie dzisiejszego Lidzbarka Warmińskiego istniał obronny gród pruski "Lecbarg". W 1241 r. został zdobyty przez Krzyżaków i przekształcony na strażnicę. Już po roku Prusowie odbili na krótko gród niszcząc strażnicę. W 1251 r., po podziale diecezji warmińskiej, Lidzbark został przekazany biskupom. W 1260 r. pierwszy biskup Anzelm wydał polecenie odbudowania grodu. Podczas drugiego powstania Prusowie ponownie zajęli gród utrzymując go przez lata 1261-1273. Rozwijająca się po zachodniej stronie zamku osada otrzymała prawa miejskie od biskupa Eberharda z Nysy w 1308 r. Przybycie śląskich osadników pozwoliło miastu na rozwój handlu i rzemiosła. Istniał tu tartak, młyn i szlifiernia noży.
Budowę zamku rozpoczął w 1348 r. biskup Herman z Pragi, kontynuował Jan z Miśni. W 1350 r. przeniósł na stałe siedzibę biskupstwa z Ornety do Lidzbarka. Budowę zamku zakończono za czasów biskupa Jana Styprocka. Z zamku sprawowano władzę kościelną w dominium warmińskim.
Bratanek króla polskiego Stefana Batorego biskup Andrzej Batory dobudował w latach 1589-1599 od północy pokoje kardynalskie i zgromadził cenną bibliotekę (złupioną później przez Szwedów w czasie Potopu). W okresie sprawowania funkcji przez biskupa Jana Wydżgę w latach 1667-1673 dobudowano duży pałac w stylu barokowym rozwiązując problem braku dostatecznej ilości pomieszczeń mieszkalnych. Słynny biskup Ignacy Krasicki rezydował na zamku w latach 1766-1794 i doprowadził siedzibę do rozkwitu. Zgromadzono tu kolekcje malarskie, rzeźbiarskie i archeologiczne. O blisko sześć tysięcy pozycji wzbogaciła się zamkowa biblioteka. Powstał teatr, a archiwum uporządkowano. Wokół zamku założono ogrody francuskie z fontannami i rzeźbami.
Po trzecim rozbiorze Polski zamek służył jako szpital polowy, koszary i magazyny. W 1745 r. biskup Adam Grabowski nakazał na wschodnim skrzydle wybudować dwukondygnacyjny pałac nazwany później jego imieniem. Funkcjonował w nim sąd. Ok. 1840 r. zburzono Pałac Wydżgi. W latach 1859-1932 zamek użytkowała Fundacja św. Józefa prowadząc szpital i sierociniec. W 1927 r. podjęto na zamku sześcioletnie badania archeologiczne i prace restauratorskie kierowane przez Karla Haukego. Położono nacisk na najstarszą cześć gotycką.
Po drugiej wojnie światowej w latach 1946-1952 prowadzono prace zabezpieczające, od 1953 r. trwające nadal z przerwami kompleksowe prace restauratorskie.
Od 1958 do 1963 roku opiekę nad zamkiem sprawowało Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne "Pojezierze" by oddać ją w 1964 r. Muzueum Mazurskiemu (dziś Muzeum Warmii i Mazur). Zamek w całości przeznaczony jest na cele muzealne. Znajdują się tu wystawy stałe i czasowe. Okazjonalnie przeprowadzane są imprezy kulturalne.
Architektura i wnętrza
Zamek usytuowany jest w ujściu rzeki Symsarny do Łyny. Wzmacniało to w okresie średniowiecznym jego walory obronne. Zbudowany na planie kwadratu o boku 48,5 m. z cegły na kamiennej podmurówce wzmacniany jest potężną wieżą o czternastu kondygnacjach. Posiada cztery skrzydła i wewnętrzny dziedziniec. Składa się z zamku właściwego i oddzielonego suchą fosą przedzamcza południowego. Nie zachowało się przedzamcze północne, na którym stał młyn. W narożach zamku właściwego znajdują się wieżyczki wzniesione po pożarze w 1442 r. w miejscu trójkątnych szczytów. Budynki wieńczą dwuspadowe dachy kryte dachówką.
Skrzydła posiadają cztery kondygnacje i dwa poziomy przeznaczonych na magazyny piwnic, do których prowadziły trzy wejścia wprost z dziedzińca. W piwnicach tych znajdują się sklepienia krzyżowo-żebrowe i krzyżowe na gurtach.
W pomieszczeniach parterowych w skrzydle północnym zamku umieszczono browar, w zachodnim kuchnię i piekarnię, a we wschodnim spiżarnię.
Na piętrze ulokowano miejsca najbardziej reprezentacyjne - we wschodniej części Wielki Refektarz o powierzchni blisko dwustu osiemdziesięciu metrów kwadratowych, w północnej salę audiencyjną biskupa z komnatami mieszkalnymi, a w południowej kapitularz. Pełniący funkcje kancelarii Mały Refektarz, zwany także Letnim, znajdował się w skrzydle zachodnim wraz z pomieszczeniem pomocniczym jadalni - kredensem. Barwne polichromie zdobiły reprezentacyjne pomieszczenia, a we wschodnim skrzydle wykonano rozbudowane sklepienia gwiaździste. Rokokowy bogaty wystrój uzyskało wnętrze gotyckiej kaplicy w XVIII w. Na styku skrzydła zachodniego i północnego znajdowało się wejście do danskeru (służącej jako latryna wieży stojącej w fosie).
Trzecie i czwarte piętra zamku pełniły funkcje magazynowe (spichlerz) i obronne (strzelnicze otwory i chodnik dla straży). Pomieszczenia zamkowe rozmieszczono w zgodzie z zasadami dla krzyżackiego zamku konwentualnego, a nie komturskiego.
Na dziedziniec wychodzą monumentalne dwukondygnacyjne krużganki z ostrołukowymi arkadami wsparte granitowymi filarami z głowicami. Kamienne portale ozdabiały wejścia do pomieszczeń.
Multimedia
Blibliografia
1. http://www.zabytki.mazury.pl/index.php?page=monument&id=23
2. M. Jackiewicz-Graniec, M. Graniec, Zamki Państwa Krzyżackiego w dawnych Prusach, Wydanie I, Olsztyn 2006.
3. L. Czubiel - Zamki Warmii i Mazur, Olsztyn 1986.
4. http://www.zamkiobronne.pl/zamki-w-polsce-opis-2140.htm
