Pomnik św. Jana Nepomucena w Olsztynie: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | [[Image:Nepomu.jpg|thumb|right|200px||Źródło: Fot. ze zbiorów WBP]][[Image:Nepomuc.jpg|thumb|right|200px||Źródło: Fot. ze zbiorów WBP]]Pomnik w centrum Olsztyna, na moście św. Jana na Starym Mieście, odsłonięty 25 lipca 1996 roku | + | [[Image:Nepomu.jpg|thumb|right|200px||Źródło: Fot. ze zbiorów WBP]][[Image:Nepomuc.jpg|thumb|right|200px||Źródło: Fot. ze zbiorów WBP]]Pomnik w centrum Olsztyna, na moście św. Jana na Starym Mieście, odsłonięty 25 lipca 1996 roku. |
==Twórca== | ==Twórca== | ||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
==Historia== | ==Historia== | ||
| − | W 1869 roku w Olsztynie ustawiono figurę św. Jana Nepomucena. Została sprowadzona przez archiprezbitra ks. Augusta Karau. Figura wykonana była z terakoty. Autorem był rzeźbiarz Wilhelm Jansen w Kolinii. Ważyła ok. 90 kilogramów. Została ustawiona na środku mostu na postumencie wykonanym przez majstra budowlanego Toffela. Figura w czasie II wojny światowej nie uległa zniszczeniu, dopiero zniknęła po styczniu 1945 roku. Jej losy nie są znane. Dopiero w latach dziewięćdziesiątych XX wieku prezes [[Towarzystwo Miłośnikków Olsztyna|Towarzystwa Miłośników Olsztyna]], [[Andrzej Sassyn]] podjął próby przywrócenia na moście figury św. Jana Nepomucena. Powołano społeczny komitet restytucji świętego. Dużą pomocą było zaangażowanie Ziomkostwa Olsztyniaków z Gelsenkirchen. Koncepcję architektoniczną posągu opracował i załatwił wszelkie sprawy urzędowe architekt miejski Jerzy Piekarski. Komitet powierzył wykonanie figury olsztyńskim artystom [[Edward Jurjewicz|Edwardowi Jurjewiczowi]] i [[Piotr Obarek|Piotrowi Obarkowi]]. W 1994 roku, latem odbyło się wmurowanie aktu erekcyjnego pod figurę. W 1995 roku gotowy był cokół. Wykonany został przez mistrza kamieniarstwa Zygfryda Sowińskiego. Nadal zbierano pieniądze na figurę świętego. W Gelsenkirchen rozprowadzano cegiełki na Nepomucena. Figura świętego Nepomucena powstała dzięki darowiznom 150 firm lub osób z Polski Niemiec. Odlew gipsowy figury powstał w pracowni [[Edward Jurjewicz|Edwarda Jurjewicza]], figura ze spiżu odlana została w Gliwickich Zakładach Urządzeń Technicznych wiosną 1996 roku. Uroczyste odsłonięcie oraz poświęcenie nastąpiło 25 lipca 1996 roku z udziałem władz Olsztyna i Gelsenkirchen, Ziomkostwa Olsztyniaków, oficjalnych gości. | + | W 1869 roku w Olsztynie ustawiono figurę św. Jana Nepomucena. Została sprowadzona przez archiprezbitra ks. Augusta Karau. Figura wykonana była z terakoty. Autorem był rzeźbiarz Wilhelm Jansen w Kolinii. Ważyła ok. 90 kilogramów. Została ustawiona na środku mostu na postumencie wykonanym przez majstra budowlanego Toffela. Figura w czasie II wojny światowej nie uległa zniszczeniu, dopiero zniknęła po styczniu 1945 roku. Jej losy nie są znane. Dopiero w latach dziewięćdziesiątych XX wieku prezes [[Towarzystwo Miłośnikków Olsztyna|Towarzystwa Miłośników Olsztyna]], [[Andrzej Sassyn]] podjął próby przywrócenia na moście figury św. Jana Nepomucena. Powołano społeczny komitet restytucji świętego. Dużą pomocą było zaangażowanie Ziomkostwa Olsztyniaków z Gelsenkirchen. Koncepcję architektoniczną posągu opracował i załatwił wszelkie sprawy urzędowe architekt miejski Jerzy Piekarski. Komitet powierzył wykonanie figury olsztyńskim artystom [[Edward Jurjewicz|Edwardowi Jurjewiczowi]] i [[Piotr Obarek|Piotrowi Obarkowi]]. W 1994 roku, latem odbyło się wmurowanie aktu erekcyjnego pod figurę. W 1995 roku gotowy był cokół. Wykonany został przez mistrza kamieniarstwa Zygfryda Sowińskiego. Nadal zbierano pieniądze na figurę świętego. W Gelsenkirchen rozprowadzano cegiełki na Nepomucena. Figura świętego Nepomucena powstała dzięki darowiznom 150 firm lub osób z Polski i Niemiec. Odlew gipsowy figury powstał w pracowni [[Edward Jurjewicz|Edwarda Jurjewicza]], figura ze spiżu odlana została w Gliwickich Zakładach Urządzeń Technicznych wiosną 1996 roku. Uroczyste odsłonięcie oraz poświęcenie nastąpiło 25 lipca 1996 roku z udziałem władz Olsztyna i Gelsenkirchen, Ziomkostwa Olsztyniaków, oficjalnych gości. |
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
Wersja z 12:51, 11 sie 2010
Twórca
Figura świętego Jana Nepomucena została wykonana przez Edwarda Jurjewicza i Piotra Obarka, olsztyńskich artystów.
Historia
W 1869 roku w Olsztynie ustawiono figurę św. Jana Nepomucena. Została sprowadzona przez archiprezbitra ks. Augusta Karau. Figura wykonana była z terakoty. Autorem był rzeźbiarz Wilhelm Jansen w Kolinii. Ważyła ok. 90 kilogramów. Została ustawiona na środku mostu na postumencie wykonanym przez majstra budowlanego Toffela. Figura w czasie II wojny światowej nie uległa zniszczeniu, dopiero zniknęła po styczniu 1945 roku. Jej losy nie są znane. Dopiero w latach dziewięćdziesiątych XX wieku prezes Towarzystwa Miłośników Olsztyna, Andrzej Sassyn podjął próby przywrócenia na moście figury św. Jana Nepomucena. Powołano społeczny komitet restytucji świętego. Dużą pomocą było zaangażowanie Ziomkostwa Olsztyniaków z Gelsenkirchen. Koncepcję architektoniczną posągu opracował i załatwił wszelkie sprawy urzędowe architekt miejski Jerzy Piekarski. Komitet powierzył wykonanie figury olsztyńskim artystom Edwardowi Jurjewiczowi i Piotrowi Obarkowi. W 1994 roku, latem odbyło się wmurowanie aktu erekcyjnego pod figurę. W 1995 roku gotowy był cokół. Wykonany został przez mistrza kamieniarstwa Zygfryda Sowińskiego. Nadal zbierano pieniądze na figurę świętego. W Gelsenkirchen rozprowadzano cegiełki na Nepomucena. Figura świętego Nepomucena powstała dzięki darowiznom 150 firm lub osób z Polski i Niemiec. Odlew gipsowy figury powstał w pracowni Edwarda Jurjewicza, figura ze spiżu odlana została w Gliwickich Zakładach Urządzeń Technicznych wiosną 1996 roku. Uroczyste odsłonięcie oraz poświęcenie nastąpiło 25 lipca 1996 roku z udziałem władz Olsztyna i Gelsenkirchen, Ziomkostwa Olsztyniaków, oficjalnych gości.
Bibliografia
- Kryszałowicz, Lech: Jak to z figurą św. Nepomucena było… / Lech Kryszałowicz. – Il. // Kalendarz Olsztyna 1999 / [pod red. Tomasza Śrutkowskiego]. – Olsztyn : Edytor Wers, [1998]. – S. [176-181].
