Epitafium Piotra Dohny i Katarzyny Czemówny: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Linia 1: | Linia 1: | ||
− | [[Image: | + | [[Image: epitafium_dochna_czema_4.jpg|thumb|right|250px|Źródło: ''Zamki państwa krzyżackiego w dawnych Prusach'', Olsztyn 2006, s. 269.]] |
[[Image: epitafium_dochna_czema_2.jpg|thumb|right|250px|Fragment obrazu z panoramą Morąga.<br>Źródło: M. Bartoś, ''Muzeum im. Johanna Gottfrieda Herdera w Morągu'', Olsztyn 2009, s. 2.]] | [[Image: epitafium_dochna_czema_2.jpg|thumb|right|250px|Fragment obrazu z panoramą Morąga.<br>Źródło: M. Bartoś, ''Muzeum im. Johanna Gottfrieda Herdera w Morągu'', Olsztyn 2009, s. 2.]] | ||
+ | [[Image: epitafium_dochna_czema_3.jpg|thumb|right|250px|Epitafium na ekspozycji w Muzeum im. Herdera w Morągu.<br>Źródło: M. Bartoś, ''Muzeum im. Johanna Gottfrieda Herdera w Morągu'', Olsztyn 2009, s. 29.]] | ||
Zabytek sztuki malarskiej o charakterze sakralnym, pochodzący z około 1600 roku. | Zabytek sztuki malarskiej o charakterze sakralnym, pochodzący z około 1600 roku. |
Wersja z 13:39, 26 lut 2014
Zabytek sztuki malarskiej o charakterze sakralnym, pochodzący z około 1600 roku.
Spis treści
Historia
Obraz został namalowany około 1600 roku przez Jana Hennebergera (zmarłego w 1601 roku), artystę urodzonego w Miłomłynie w rodzinie pastora i historyka Kacpra Hennebergera, związanego z dworem królewskim w Królewcu, twórcę specjalizującego się w malowaniu herbów oraz epitafiów, m.in. dla rodów arystokratycznych, w tym Dohnów. Późnorenesansowe epitafium rodziny Dohnów z Morąga obecnie stanowi eksponat w zbiorach Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie.
Opis
Obraz wykonany został techniką olejną na desce. Dzieło ma wymiary: 232 x 178 cm. Poddane zostało zabiegom konserwatorskim pod koniec lat 70-tych XX wieku. W 1974 roku obraz został prześwietlony promieniami rentgena, które wykazało, że w 1553 roku epitafium poświęcone było wyłącznie Piotrowi Dohnie. Wówczas tekst panegiryczny, okolony herbami rodzinnymi, dotyczył wyłącznie seniora rodu.
Charakterystyka
Portret przedstawia rodzinę Piotra i Katarzyny Dohnów z Morąga na tle panoramy miasta i sceny przedstawiającą Boga Ojca podtrzymującego Chrystusa. Panoramę Morąga stanowi kompozycja szarych i ciemnougrowych budowli oraz drzew. U dołu obrazu po lewej stronie ukazani zostali klęczący męscy członkowie rodu: Piotr Dohna (1480-1533) – senior rodziny a następnie jego siedmiu synów:
- Achacy (1533-1601) – miłośnik sztuki, muzyki i literatury, student z Królewca i Wittenbergi
- Henryk (1534-1563) – żołnierz walczący u boku Zygmunta Starego, poległy w wieku 29 lat w bitwie o Inflanty
- Fryderyk (1536-1564) – zmarły w Szwecji
- Krzysztof (1539-1584) – dostojnik duński
- Jan (1545-1565) – dostojnik duński
- Albrecht - zmarły w wieku 15 lat
- Abraham (1542-1569) - zamieszkały na stałe we Francji
- Fabian (1550-1621) - najmłodszy i najdłużej żyjący, wyznawca kalwinizmu.
Z prawej strony namalowana została małżonka Piotra Dohny – Katarzyna Czema (około 1520-1558) z córką Zofią. Wszystkie postacie ubrane są w ciemnoszare stroje z białymi dodatkami. Widniejąca nad członkami rodziny scena wypełniająca większą część obrazu wzorowana była na grafice Albrechta Dürera. Bóg Ojciec przedstawiony został jako siwowłosy starzec w mocno udrapowanych szatach i zielonym płaszczu podbitym czerwienią. Ciało Chrystusa namalowano w biało-szarej karnacji. Widniejące po bokach sceny aniołów artysta przedstawił jako postacie o wielobarwnych skrzydłach w szatach złocistych, czerwonych i zielonkawych. U dołu obrazu widnieje natomiast tablica, w której umieszczono w trzech kolumnach łaciński tekst epitafium.
Ciekawostki
- W Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie znajdują się dwa portretu małżonków pochodzące z pałacu w Markowie: portret Katarzyny Czemy i wizerunek Piotra Dohny.
Bibliografia
- Wróblewska, Kamila: Malarstwo Warmii i Mazur od XV do XIX wieku / Kamila Wróblewska. - Olsztyn : Pojezierze, 1976. - S.11-12, 30, il. 25.
- Wróblewska, Kamila: Renesansowe epitafium Piotra Dohny i Katarzyny Czemówny / Kamila Wróblewska // „Komunikaty Mazursko-Warmińskie”. – 1972, nr 4, s. 491-506.