Dzwon z kościoła pw. św. Antoniego Opata w Wozławkach: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
(Utworzył nową stronę „thumb|right|200px|Źródło: ''Leihglocken'', Warszawa 2011, s. 195. Zabytek sztuki ludwisarskiej z [[Kościół p.w. św. Antoniego Opat…”) |
|||
Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Image: dzwon_wozlawki.jpg|thumb|right|200px|Źródło: ''Leihglocken'', Warszawa 2011, s. 195.]] | [[Image: dzwon_wozlawki.jpg|thumb|right|200px|Źródło: ''Leihglocken'', Warszawa 2011, s. 195.]] | ||
− | Zabytek sztuki ludwisarskiej z [[Kościół | + | Zabytek sztuki ludwisarskiej z [[Kościół pw. św. Antoniego Opata w Wozławkach |kościoła pw. św. Antoniego Opata w Wozławkach]], pochodzący z XVII wieku. |
==Historia== | ==Historia== |
Aktualna wersja na dzień 14:41, 2 lut 2014
Zabytek sztuki ludwisarskiej z kościoła pw. św. Antoniego Opata w Wozławkach, pochodzący z XVII wieku.
Historia
Autorem dzwonu jest ludwisarz z Gdańska Andreas Walter. Dzwon powstał w 1646 roku. W czasie II wojny światowej został wywieziony do Niemiec i obecnie znajduje się w kościele katolickim św. Pantaleona w Bucholz.
Opis
Jest to duży dzwon spiżowy, ważący 1046 kg. Jego dolna średnica wynosi 121 cm. W zwieńczeniu posiada sześcioramienną koronę z kluczem. Na jej kabłąkach umieszczono męskie główki. Zdobiona jest także perełkowaniem. Tzw. półwałki okalające dzwon występują na czapie (dwa), wzdłuż inskrypcji i na wieńcu (zdwojone) oraz w dolnej części (trzy). Górną część płaszcza oraz częściowo też czapę dekoruje fryz z wici roślinnych, a poniżej ornamenty sznurowe, wstęgowo-roślinne i fryz lambrekinowy. Na dzwonie znajduje się też plakieta z wizerunkiem Marii Apokaliptycznej. Poniżej widnieją dwie dodatkowe inskrypcje.
Bibligrafia
- Tureczek, Marceli: Leihglocken : Dzwony z obszaru Polski w granicach po 1945 roku przechowywane na terenie Niemiec = Bells from territories within post-1945 borders of Poland stored in Germany / Marceli Tureczek. – Warszawa : Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Departament Dziedzictwa Kulturowego, 2011. – S. 194.