Frank Wisbar: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
| Linia 8: | Linia 8: | ||
==Twórczość== | ==Twórczość== | ||
W ciągu całego życia wyreżyserował kilkaset filmów. Przeciwny ideologii wykorzystywania sztuki filmowej w propagandzie hitlerowskiej w 1938 r. opuścił Niemcy i przeniósł się do Stanów Zjednoczonych. W 1943 r. zamieszkał w Hollywood. Początkowo zatrudniał się przy kręceniu filmów klasy C. Z czasem zaistniał jako producent rozrywkowych programów telewizyjnych. Założył własną firmę produkcyjną, w której powstała większość jego filmów. W swojej twórczości wielokrotnie podejmował motyw „odpowiedzialności Niemców za przyzwolenie do wprowadzenia antyhumanistycznego dyktatu Hitlera”.<ref>Jan Chłosta, ''Biografie Niemców z Prus Wschodnich'', Olsztyn, SQL, 2010, s. 188.</ref> W filmach „Haie und klenie Fische” (1957) oraz „Hunde, wolt ihr ewig leben” (1958) porusza temat II wojny światowej i przeżyć żołnierzy pod Stalingradem. Powracał także do wątków dramatycznych ucieczek ludności z Prus Wschodnich przed wkroczeniem Armii Czerwonej oraz tragedii wysiedleń. W 1960 r. zekranizował książkę [[Hans Hellmut Kirst|Hansa Hellmuta Kirsta]] ''Fabryka oficerów'' (''Fabrik der Offiziere''). Najważniejszym celem w jego pracy reżyserskiej było zwrócenie uwagi na tragizm wojny oraz potrzebę jej potępienia. Tworząc swoje filmy szczególną uwagę przykładał do pracy nad scenariuszem, jego wiarygodnością. Korzystał z zeznań świadków, zachowanych dokumentów oraz literatury wspomnieniowej, poszukiwał kontaktu z potomkami osób, które przeżyły wojnę. | W ciągu całego życia wyreżyserował kilkaset filmów. Przeciwny ideologii wykorzystywania sztuki filmowej w propagandzie hitlerowskiej w 1938 r. opuścił Niemcy i przeniósł się do Stanów Zjednoczonych. W 1943 r. zamieszkał w Hollywood. Początkowo zatrudniał się przy kręceniu filmów klasy C. Z czasem zaistniał jako producent rozrywkowych programów telewizyjnych. Założył własną firmę produkcyjną, w której powstała większość jego filmów. W swojej twórczości wielokrotnie podejmował motyw „odpowiedzialności Niemców za przyzwolenie do wprowadzenia antyhumanistycznego dyktatu Hitlera”.<ref>Jan Chłosta, ''Biografie Niemców z Prus Wschodnich'', Olsztyn, SQL, 2010, s. 188.</ref> W filmach „Haie und klenie Fische” (1957) oraz „Hunde, wolt ihr ewig leben” (1958) porusza temat II wojny światowej i przeżyć żołnierzy pod Stalingradem. Powracał także do wątków dramatycznych ucieczek ludności z Prus Wschodnich przed wkroczeniem Armii Czerwonej oraz tragedii wysiedleń. W 1960 r. zekranizował książkę [[Hans Hellmut Kirst|Hansa Hellmuta Kirsta]] ''Fabryka oficerów'' (''Fabrik der Offiziere''). Najważniejszym celem w jego pracy reżyserskiej było zwrócenie uwagi na tragizm wojny oraz potrzebę jej potępienia. Tworząc swoje filmy szczególną uwagę przykładał do pracy nad scenariuszem, jego wiarygodnością. Korzystał z zeznań świadków, zachowanych dokumentów oraz literatury wspomnieniowej, poszukiwał kontaktu z potomkami osób, które przeżyły wojnę. | ||
| − | + | W 1961 r. zasiadał w jury podczas X Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie. | |
==Nagrody i wyróżnienia== | ==Nagrody i wyróżnienia== | ||
Wersja z 12:35, 22 lip 2011
(1899-1967) – reżyser filmowy, scenarzysta, (właściwie Franz Wysbar)
Biografia
Frank Paul Wisbar urodził się 9 grudnia września 1899 r. we wschodniopruskiej Tylży (obecnie Sowietsk w Obwodzie Kaliningradzkim) w rodzinie rolnika. Już w młodych latach interesował się sztuką, głównie muzyką klasyczną. Po ukończeniu gimnazjum wstąpił do wojska. Jako zawodowy oficer w stopniu porucznika służył do 1921 r. Następnie skoncentrował się na sztuce filmowej, którą poznawał od podstaw. Jako pomocnik reżysera, a później kierownik produkcji wykazywał dużo innowacji w tworzeniu filmów. Po odejściu ze służby wojskowej związał się z magazynem „Teatr i sztuka”. W latach 30-tych zdobył opinię cenionego, oryginalnego artysty. W 1938 r. po pogromie Nocy Kryształowej podjął decyzję o emigracji do Stanów Zjednoczonych. Tam ożenił się z Amerykanką Evą i przyjął jej obywatelstwo. Zmienił także pisownię swojego nazwiska z Franz Wysbar na Frank Wisbar. Do Niemiec powrócił w 1957 r. Zmarł 19 marca 1967 r. w Mainz (Moguncja).
Twórczość
W ciągu całego życia wyreżyserował kilkaset filmów. Przeciwny ideologii wykorzystywania sztuki filmowej w propagandzie hitlerowskiej w 1938 r. opuścił Niemcy i przeniósł się do Stanów Zjednoczonych. W 1943 r. zamieszkał w Hollywood. Początkowo zatrudniał się przy kręceniu filmów klasy C. Z czasem zaistniał jako producent rozrywkowych programów telewizyjnych. Założył własną firmę produkcyjną, w której powstała większość jego filmów. W swojej twórczości wielokrotnie podejmował motyw „odpowiedzialności Niemców za przyzwolenie do wprowadzenia antyhumanistycznego dyktatu Hitlera”.[1] W filmach „Haie und klenie Fische” (1957) oraz „Hunde, wolt ihr ewig leben” (1958) porusza temat II wojny światowej i przeżyć żołnierzy pod Stalingradem. Powracał także do wątków dramatycznych ucieczek ludności z Prus Wschodnich przed wkroczeniem Armii Czerwonej oraz tragedii wysiedleń. W 1960 r. zekranizował książkę Hansa Hellmuta Kirsta Fabryka oficerów (Fabrik der Offiziere). Najważniejszym celem w jego pracy reżyserskiej było zwrócenie uwagi na tragizm wojny oraz potrzebę jej potępienia. Tworząc swoje filmy szczególną uwagę przykładał do pracy nad scenariuszem, jego wiarygodnością. Korzystał z zeznań świadków, zachowanych dokumentów oraz literatury wspomnieniowej, poszukiwał kontaktu z potomkami osób, które przeżyły wojnę. W 1961 r. zasiadał w jury podczas X Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie.
Nagrody i wyróżnienia
- Nagroda Krytyków Niemieckich (1959)
Przypisy
- ↑ Jan Chłosta, Biografie Niemców z Prus Wschodnich, Olsztyn, SQL, 2010, s. 188.
Zobacz też
- Sylwetka artysty [http:// de.wikipedia.org wiki/Frank_Wisbar de.wikipedia.org]
- Filmografia www.filmportal.de
