Pałac w Silginach: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | [[Image: palac_sigliny_1.jpg|thumb|right|250px| Fot. Tadeusz Jędrzejewski. 2000 | + | [[Image: palac_sigliny_1.jpg|thumb|right|250px| Fot. Tadeusz Jędrzejewski. 2000 rok.<br>Źródło: [http://ekomazury2.wm.pl/Silginy:-palac-w-kiepskim-stanie,86851?img_id=1&pg=1#shrtctgal www.ekomazury2.wm.pl] ]] |
[[Image: palac_sigliny_2.jpg|thumb|right|250px| Fot. Tadeusz Jędrzejewski. 2010 rok.<br>Źródło: [http://ekomazury2.wm.pl/Silginy:-palac-w-kiepskim-stanie,86851?img_id=1&pg=1#shrtctgal www.ekomazury2.wm.pl] ]] | [[Image: palac_sigliny_2.jpg|thumb|right|250px| Fot. Tadeusz Jędrzejewski. 2010 rok.<br>Źródło: [http://ekomazury2.wm.pl/Silginy:-palac-w-kiepskim-stanie,86851?img_id=1&pg=1#shrtctgal www.ekomazury2.wm.pl] ]] | ||
[[Image: palac_sigliny_5.jpg|thumb|right|250px|<br>Fot. Friderik Blattgerste. 2010 rok.<>Źródło: [http://www.ostpreussen.net/ostpreussen/orte.php?stadt=450 www.ostpreussen.net] ]] | [[Image: palac_sigliny_5.jpg|thumb|right|250px|<br>Fot. Friderik Blattgerste. 2010 rok.<>Źródło: [http://www.ostpreussen.net/ostpreussen/orte.php?stadt=450 www.ostpreussen.net] ]] | ||
Wersja z 10:20, 13 mar 2014
Zabytek architektury wzniesiony w pierwszej połowie XIX wieku.
Spis treści
Lokalizacja
Rezydencja ziemska została wybudowana na terenie wsi Silginy (niem. Silginnen), pomiędzy parkiem, a kompleksem zabudowań gospodarczych. Wieś położona jest w powiecie kętrzyńskim, w gminie Barciany.
Historia
Majątek ziemski istniał w tym miejscu już w pierwszej połowie XV wieku. Wiadomo, że w 1626 roku należał do rodziny von Kreytzen. W późniejszym okresie wielokrotnie zmieniał właścicieli. W pierwszej połowie XIX wieku dobra należały do pani von Viereck. Za jej czasów, w 1836 roku wybudowano tutaj pałac. Po śmierci właścicielki majątek przeszedł w drodze dziedziczenia na hrabiów von und zu Egloffstein, właścicieli dużych dóbr ziemskich z siedzibą w Arklitach. W latach 80-tych XIX wieku majątek był w posiadaniu Edmunda Klappera, a od 1914 roku barona Reinholda von Lüdinghausen. Od 1927 roku część gospodarcza oraz ziemia należały do Wschodniopruskiego Towarzystwa Ziemskiego, natomiast właścicielem pałacu i parku była rodzina von Kalckstein, a następnie Monfred Pehlke, reprezentujący organizację „Bund der Gothen”. Po dojściu w Niemczech Hitlera do władzy stowarzyszenie to zostało wywłaszczone a pałac został przejęty przez NSDAP. Najpierw urządzono tu ośrodek szkoleniowy dla Hitlerjugend, a później dom starców, który funkcjonował do 1945 roku. Po drugiej wojnie światowej na terenie majątku utworzono Państwowe Gospodarstwo Rolne, natomiast pałac zaadaptowano na ośrodek kolonijny dla dzieci, a następnie urządzono w nim mieszkania. W latach 70-tych XX wieku, po wybuchu butli z gazem i spowodowanych tym uszkodzeniach, budynek został opuszczony. Od tego czasu stopniowo niszczał. W roku 1993 pałac został zakupiony przez polsko-niemiecką fundację Dittchebuche e.v. z Elmshorn z zamiarem urządzenia w nim Domu Przyjaźni Polsko-Niemieckiej. Podjęto wówczas prace porządkowe i zabezpieczające. W 1994 roku remont przerwano i od tego momentu budynek ponownie popada w ruinę. Przed 2005 rokiem zawaliła się część murów i fragment dachu.
Opis
Neoklasycystyczna budowla nawiązuje do włoskiej architektury pałacowej. Jest to obiekt murowany z cegły i otynkowany, podpiwniczony. Wzniesiono go na rzucie wydłużonego prostokąta. Trójkondygnacyjna część środkowa przykryta została dachem czterospadowym, boczne, dwukondygnacyjne, przykryto dachami dwuspadowymi. W części środkowej znajduje się płytki obustronny ryzalit, natomiast w elewacji bocznej, od strony południowo-wschodniej – ryzalit półkolisty, szerokie schody prowadzące do parku, a na piętrze balkon z ozdobną, żeliwną balustradą. Elewacje ujęte zostały boniowaniem i zwieńczone ozdobnymi gzymsami, gzymsy oddzielają też poszczególne kondygnacje. W dolnej kondygnacji umieszczone zostały okna zamknięte półkoliście, w wyższych są prostokątne, w tynkowanych obwódkach. W otoczeniu pałacu znajdują się pozostałości dawnego parku o charakterze krajobrazowym.
Opis
Neoklasycystyczny budowla nawiązuje do włoskiej architektury pałacowej. Jest to obiekt murowany z cegły i otynkowany, podpiwniczony. Wzniesiono go na rzucie wydłużonego prostokąta. Trójkondygnacyjna część środkowa przykryta została dachem czterospadowym, boczne – dwukondygnacyjne, przykryto dachami dwuspadowymi. W części środkowej znajduje się płytki obustronny ryzalit, natomiast w elewacji bocznej od strony południowo-wschodniej – ryzalit półkolisty, szerokie schody prowadzące do parku, a na piętrze balkon z ozdobną, żeliwną balustradą. Elewacje ujęte zostały boniowaniem i zwieńczone ozdobnymi gzymsami, gzymsy oddzielają też poszczególne kondygnacje. W pierwszej kondygnacji umieszczone zostały okna zamknięte półkoliście, w wyższych są prostokątne, w tynkowanych obwódkach. W otoczeniu pałacu znajdują się pozostałości dawnego parku o charakterze krajobrazowym.
Bibliografia
- Jackiewicz-Garniec, Małgorzata: Pałace i dwory dawnych Prus Wschodnich : dobra utracone czy ocalone? / Małgorzata Jackiewicz-Garniec, Mirosław Garniec. – Olsztyn : Studio Wydawnicze Arta Mirosław Garniec, 2001. - S. 180-182.
- Jermakowicz, Stanisław: Mizeria zabytków: typowa beztroska / Stanisław Jermakowicz // „Gazeta Olsztyńska”. - 1991, nr 23, s. 5.
- Kupić nie kupić / oprac.. Joanna Wańkowska-Sobiesiak // „Spotkania z Zabytkami”. - 1991, nr 3, s. 51.
- Wańkowska-Sobiesiak, Joanna: Świat bliski, znajomy? / Joanna Wańkowska-Sobiesiak. - Olsztyn : Studio Poligrafii Komputerowej „SQL”, 2008. – S. 134-137.
Zobacz też
- Silginy - zabytkowy pałac w ruinie, materiał zamieszczony na stronie internetowej www.ciekawemazury.pl [dostęp 13.03.2014 r.]
