Zygmunt Nawrocki: Różnice pomiędzy wersjami

Z LEKSYKON KULTURY WARMII I MAZUR
Skocz do: nawigacja, szukaj
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Linia 26: Linia 26:
 
* ''Żeglarz'' J. Szaniawski - grana postać Jan, reż. [[Noemi Korsan]], premiera 24 kwietnia 1969
 
* ''Żeglarz'' J. Szaniawski - grana postać Jan, reż. [[Noemi Korsan]], premiera 24 kwietnia 1969
 
* ''Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale'' Wojciecha Bogusławskiego - grana postać Margol, reż. [[Bohdan Głuszczak]] i [[Tadeusz Kozłowski]], premiera 15 czerwca 1969
 
* ''Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale'' Wojciecha Bogusławskiego - grana postać Margol, reż. [[Bohdan Głuszczak]] i [[Tadeusz Kozłowski]], premiera 15 czerwca 1969
−
„Najwybitniejsza indywidualność aktorska kilku minionych sezonów. Nie debiutant, ale odkryty dopiero w Olsztynie (…) Aktor dysponujący bardzo rozległą skalą środków wyrazu, z ogromnym wnętrzem, przy silnej konstrukcji fizycznej zdolny do ujawniania najbardziej subtelnej wrażliwości” <ref>Segiet Janusz, ''Oni stworzyli teatr w Olsztynie'' [W:] ''25 lat teatru im. Stefana Jaracza. Olsztyn-Elbląg 1945-1970'', red. Bożena Winnicka, Olsztyn, Wydział Kultury Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej, Teatr im. S. Jaracza w Olsztynie-Elblągu, [1970], s. [29]</ref>.
+
„Najwybitniejsza indywidualność aktorska kilku minionych sezonów. Nie debiutant, ale odkryty dopiero w [[ewim:Olsztyn|Olsztynie]] (…) Aktor dysponujący bardzo rozległą skalą środków wyrazu, z ogromnym wnętrzem, przy silnej konstrukcji fizycznej zdolny do ujawniania najbardziej subtelnej wrażliwości” <ref>Segiet Janusz, ''Oni stworzyli teatr w Olsztynie'' [W:] ''25 lat teatru im. Stefana Jaracza. Olsztyn-Elbląg 1945-1970'', red. Bożena Winnicka, Olsztyn, Wydział Kultury Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej, Teatr im. S. Jaracza w Olsztynie-Elblągu, [1970], s. [29]</ref>.
 
Szczególnie rolę Hamleta odnotowano jako sukces aktorski. Recenzent, Janusz Segiet wspominał „Olsztyński Hamlet Zygmunta Nawrockiego (…) krępy, silnie zbudowany, o torsie i bicepsach atlety. Tylko twarz zachowała młodzieńczą jasność. Głos czysty, ale niezbyt potężny. (…) W Olsztynie poznaliśmy królewicza duńskiego po trzydziestce. (…) Bo Hamlet Nawrockiego nie był filozofem, ani impulsywnym zapaleńcem. Był człowiekiem doświadczonym, uformowanym. Z niechęcią przyglądał się światu, świadomy, że nie zdoła go zmienić. Wielki monolog mówił dyskretnie, jakby rozmyślał. Nie przypominał człowieka czynu, raczej sarkastycznego, przepełnionego ironią obserwatora” <ref>Segiet Janusz, ''Portretów olsztyńskich ciąg dalszy'', Olsztyn, Gray Goblin, 2006, s. 39-40</ref>.
 
Szczególnie rolę Hamleta odnotowano jako sukces aktorski. Recenzent, Janusz Segiet wspominał „Olsztyński Hamlet Zygmunta Nawrockiego (…) krępy, silnie zbudowany, o torsie i bicepsach atlety. Tylko twarz zachowała młodzieńczą jasność. Głos czysty, ale niezbyt potężny. (…) W Olsztynie poznaliśmy królewicza duńskiego po trzydziestce. (…) Bo Hamlet Nawrockiego nie był filozofem, ani impulsywnym zapaleńcem. Był człowiekiem doświadczonym, uformowanym. Z niechęcią przyglądał się światu, świadomy, że nie zdoła go zmienić. Wielki monolog mówił dyskretnie, jakby rozmyślał. Nie przypominał człowieka czynu, raczej sarkastycznego, przepełnionego ironią obserwatora” <ref>Segiet Janusz, ''Portretów olsztyńskich ciąg dalszy'', Olsztyn, Gray Goblin, 2006, s. 39-40</ref>.
  
Linia 47: Linia 47:
 
[[Category:Teatr|Nawrocki,Zygmunt]]
 
[[Category:Teatr|Nawrocki,Zygmunt]]
 
[[Category:Olsztyn|Nawrocki,Zygmunt]]
 
[[Category:Olsztyn|Nawrocki,Zygmunt]]
−
[[Category:1961-1970|Nawrocki,Zygmunt]]
+
[[Category:1945-1989|Nawrocki,Zygmunt]]

Wersja z 11:27, 15 lip 2014

Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego. T. 2, 1900-1980, Warszawa, 1994.
(1934-1971) – aktor teatralny i filmowy

Biografia

Urodził się 25 kwietnia 1934 roku w Katowicach. Ukończył Gimnazjum im. M. Kopernika w Katowicach, następnie pracował w biurze projektów. W latach 1957-1959 roku uczył się w Studiu Dramatycznym przy Teatrach Dramatycznych we Wrocławiu. Pracował w teatrach:

  • 1959-1961 – Teatr Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze
  • 1961-1974 - Teatr im. A. Węgierki w Białymstoku
  • 1964-1965 – Teatr Polski w Poznaniu
  • 1966-1967 – Teatr im. A. Mickiewicza w Częstochowie
  • 1967-1969 - Teatr im. Stefana Jaracza w Olsztynie
  • 1969-1971 – Teatr Ziemi Mazowieckiej w Warszawie

Zginął w wypadku ulicznym, 5 czerwca 1971 roku w Warszawie.


Twórczość

Aktor w swoim dorobku miał role tytułową w Otellu, Czepca w Weselu, Prowodyra w Tragedii optymistycznej, Kowala w Kowal, pieniądze i gwiazdy. Wystąpił w filmach:

  • 1964 Koniec naszego świata w reż. Wandy Jakubowskiej
  • 1970 Pierścień księżnej Anny w reż. Marii Kaniewskiej
  • 1970 Prawdzie w oczy w reż. Bohdana Poręby

Twórczość w Olsztynie

Aktor wystąpił w sztukach:

  • Hamlet Wiliama Shakespeare’a - grana postać Hamlet, reż. Bohdan Poręba, premiera 3 lutego 1968
  • Dwieście tysięcy i jeden S. Apelli - grana postać Mikołaj Dafour, reż. Lech Komarnicki, premiera 9 czerwca 1968
  • Uciekła mi przepióreczka Stefana Żeromskiego - grana postać Smugoń, nauczyciel wiejski, reż. Jolanta Ziemińska, premiera 21 grudnia 1968
  • Pamiętnik szubrawca Aleksandra Ostrowskiego, jako Gołutwin, reż. Stefania Domańska, premiera 23 lutego 1969
  • Żeglarz J. Szaniawski - grana postać Jan, reż. Noemi Korsan, premiera 24 kwietnia 1969
  • Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale Wojciecha Bogusławskiego - grana postać Margol, reż. Bohdan Głuszczak i Tadeusz Kozłowski, premiera 15 czerwca 1969

„Najwybitniejsza indywidualność aktorska kilku minionych sezonów. Nie debiutant, ale odkryty dopiero w Olsztynie (…) Aktor dysponujący bardzo rozległą skalą środków wyrazu, z ogromnym wnętrzem, przy silnej konstrukcji fizycznej zdolny do ujawniania najbardziej subtelnej wrażliwości” [1]. Szczególnie rolę Hamleta odnotowano jako sukces aktorski. Recenzent, Janusz Segiet wspominał „Olsztyński Hamlet Zygmunta Nawrockiego (…) krępy, silnie zbudowany, o torsie i bicepsach atlety. Tylko twarz zachowała młodzieńczą jasność. Głos czysty, ale niezbyt potężny. (…) W Olsztynie poznaliśmy królewicza duńskiego po trzydziestce. (…) Bo Hamlet Nawrockiego nie był filozofem, ani impulsywnym zapaleńcem. Był człowiekiem doświadczonym, uformowanym. Z niechęcią przyglądał się światu, świadomy, że nie zdoła go zmienić. Wielki monolog mówił dyskretnie, jakby rozmyślał. Nie przypominał człowieka czynu, raczej sarkastycznego, przepełnionego ironią obserwatora” [2].

Nagrody i odznaczenia

  • 1968 – Nagroda na X Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu za rolę pilota Mikołaja Dafoura w sztuce Dwieście tysięcy i jeden
  • 1969 – Wyróżnienie na XI Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu za rolę w Pamiętniku szubrawca

Bibliografia

  1. Prusiński, Tadeusz : Jest teatr w Olsztynie / Tadeusz Prusiński. – Olsztyn : Teatr im. Stefana Jaracza, 2005
  2. Segiet, Janusz: Portretów olsztyńskich ciąg dalszy / Janusz Segiet. – Olsztyn : Gray Goblin, 2006. – S. 39-40.
  3. Słownik biograficzny teatru polskiego. T. 2 : 1900-1980 / Polska Akademia Nauki. Instytut Sztuki ; [komitet red. Zbigniew Wilski et al.]. – Warszawa : Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994. – S. 484.

Przypisy

  1. ↑ Segiet Janusz, Oni stworzyli teatr w Olsztynie [W:] 25 lat teatru im. Stefana Jaracza. Olsztyn-Elbląg 1945-1970, red. Bożena Winnicka, Olsztyn, Wydział Kultury Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej, Teatr im. S. Jaracza w Olsztynie-Elblągu, [1970], s. [29]
  2. ↑ Segiet Janusz, Portretów olsztyńskich ciąg dalszy, Olsztyn, Gray Goblin, 2006, s. 39-40


Zobacz też

  • Filmografia [1]
Źródło: „http://leksykonkultury.ceik.eu/index.php?title=Zygmunt_Nawrocki&oldid=58930”