Kościół pw. św. Anny w Sokolicy: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
| (Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez 3 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | [[ | + | [[image:kosc sokolica.jpg|thumb|right|290px|Fot. Mieczysław Kalski]] |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
Zabytek architektury sakralnej wzniesiony w drugiej połowie XIV wieku. | Zabytek architektury sakralnej wzniesiony w drugiej połowie XIV wieku. | ||
==Lokalizacja== | ==Lokalizacja== | ||
| − | Kościół wybudowano na terenie wsi [[ewim:Sokolica|Sokolica]] (niem. Falkenau). Wieś znajduje się w powiecie bartoszyckim, w | + | Kościół wybudowano na terenie wsi [[ewim:Sokolica|Sokolica]] (niem. Falkenau). Wieś znajduje się w [[ewim:Powiat bartoszycki| powiecie bartoszyckim]], w [[ewim: Bartoszyce (gmina wiejska) |gminie Bartoszyce]] (13 km na wschód od miasta). |
==Historia== | ==Historia== | ||
| Linia 18: | Linia 13: | ||
==Wyposażenie== | ==Wyposażenie== | ||
Do najcenniejszych elementów wyposażenia należy barokowy ołtarz główny i ambona, pochodzące z fundacji Fryderyka i Heleny Barbary Kreytzenów. Zostały one wykonane w 1681 roku w warsztacie [[ewim:Jan Pfeffer |Jana Pfeffera]] w [[ewim:Królewiec|Królewcu]] (polichromie wykonano w 1687 roku). Dużej wartości dziełem pruskiej rzeźby jest tryptyk z figurą Matki Boskiej z Dzieciątkiem na tronie oraz figurami Kolegium Apostołów z lat 1420-1430 (zawieszony na ścianie południowej). W kościele znajduje się także marmurowa płyta nagrobna Georga von der Kanitza z 1681 roku, z płaskorzeźbioną postacią zmarłego, a także barokowe epitafium Barbary Reimann wykonane około 1678 roku. | Do najcenniejszych elementów wyposażenia należy barokowy ołtarz główny i ambona, pochodzące z fundacji Fryderyka i Heleny Barbary Kreytzenów. Zostały one wykonane w 1681 roku w warsztacie [[ewim:Jan Pfeffer |Jana Pfeffera]] w [[ewim:Królewiec|Królewcu]] (polichromie wykonano w 1687 roku). Dużej wartości dziełem pruskiej rzeźby jest tryptyk z figurą Matki Boskiej z Dzieciątkiem na tronie oraz figurami Kolegium Apostołów z lat 1420-1430 (zawieszony na ścianie południowej). W kościele znajduje się także marmurowa płyta nagrobna Georga von der Kanitza z 1681 roku, z płaskorzeźbioną postacią zmarłego, a także barokowe epitafium Barbary Reimann wykonane około 1678 roku. | ||
| + | |||
| + | ==Zobacz też== | ||
| + | *[[Kościół pw. Matki Boskiej Zwycięskiej w Łabędniku]] | ||
| + | *[[ewim:Parafia pw. św. Anny w Sokolicy|parafia pw. św. Anny w Sokolicy]] | ||
| + | *[[ewim:Jan Pfeffer |Jan Pfeffer]] | ||
==Ciekawostki== | ==Ciekawostki== | ||
| Linia 28: | Linia 28: | ||
#Skurzyński, Piotr: ''Warmia i polskie Dolne Prusy: przewodnik turystyczny'' / Piotr Skurzyński. - Gdynia : Wydawnictwo Region, 2012. – S. 155. | #Skurzyński, Piotr: ''Warmia i polskie Dolne Prusy: przewodnik turystyczny'' / Piotr Skurzyński. - Gdynia : Wydawnictwo Region, 2012. – S. 155. | ||
| − | [[Category: | + | |
| − | + | [[Category:Kościoły i kaplice]] | |
| + | |||
[[Category:Powiat bartoszycki]] | [[Category:Powiat bartoszycki]] | ||
| + | [[Category:Bartoszyce (gmina wiejska)]] | ||
[[Category:1401-1500]] | [[Category:1401-1500]] | ||
Aktualna wersja na dzień 10:57, 22 cze 2015
Zabytek architektury sakralnej wzniesiony w drugiej połowie XIV wieku.
Lokalizacja
Kościół wybudowano na terenie wsi Sokolica (niem. Falkenau). Wieś znajduje się w powiecie bartoszyckim, w gminie Bartoszyce (13 km na wschód od miasta).
Historia
Świątynia ta została wzniesiona w latach 1350-1360. Niedługo później – w latach 1386-1400 – przeprowadzono jej rozbudowę. Z tego okresu pochodzi ściana wschodnia wraz ze szczytem, a także górne kondygnacje wieży. Wieżę podwyższono też w latach 1401-1415. Znajdującą się po stronie północnej gotycką zakrystię rozebrano około 1890 roku, a w roku 1896 całość odrestaurowano. Od roku 1525 do 1945 kościół znajdował się w posiadaniu gminy ewangelickiej. Po drugiej wojnie światowej przejęli go katolicy. Samodzielną parafię erygowano tu w 1962 roku
Opis
Jest to kościół gotycki, orientowany, salowy, bez wyodrębnionego prezbiterium. Wzniesiono go na rzucie prostokąta, z cegły, na kamiennej podmurówce. Po stronie południowej znajduje się kruchta, natomiast od zachodu – masywna, czterokondygnacyjna wieża z kruchtą w przyziemiu, do której prowadzi portal ostrołukowy, uskokowy. Górne jej kondygnacje ozdobione zostały płycinami, pojedynczymi i bliźnimi, zamkniętymi łukiem ostrym. Całość zwieńczono szczytami sterczynowo schodkowymi. Podobne szczyty osłaniają ścianę wschodnią korpusu nawowego. Korpus został oszkarpowany, a jego elewacje podzielone zostały oknami ostrołukowymi i ozdobione blendami i gzymsem opaskowym. Całość zamknięto dachem dwuspadowym krytym dachówką. Wnętrze nawy przykryto drewnianym stropem płaskim.
Wyposażenie
Do najcenniejszych elementów wyposażenia należy barokowy ołtarz główny i ambona, pochodzące z fundacji Fryderyka i Heleny Barbary Kreytzenów. Zostały one wykonane w 1681 roku w warsztacie Jana Pfeffera w Królewcu (polichromie wykonano w 1687 roku). Dużej wartości dziełem pruskiej rzeźby jest tryptyk z figurą Matki Boskiej z Dzieciątkiem na tronie oraz figurami Kolegium Apostołów z lat 1420-1430 (zawieszony na ścianie południowej). W kościele znajduje się także marmurowa płyta nagrobna Georga von der Kanitza z 1681 roku, z płaskorzeźbioną postacią zmarłego, a także barokowe epitafium Barbary Reimann wykonane około 1678 roku.
Zobacz też
Ciekawostki
- Podczas prac restauratorskich, przeprowadzonych w 1896 roku w kościele odsłonięto malowidła gotyckie z około 1500 roku. Zostały one ponownie zakryte tynkiem.
- Kościół w Sokolicy zbudowano tak blisko świątyni z pobliskiego Łabędnika, iż z wieży jednego widać drugi.
Bibliografia
- Kościoły i kaplice Archidiecezji Warmińskiej. Tom 2 / red. Bronisław Magdziarz. – Olsztyn : Kuria Metropolitalna Archidiecezji Warmińskiej, 1999. – S. 233.
- Rzempołuch, Andrzej: Przewodnik po zabytkach sztuki dawnych Prus Wschodnich / Andrzej Rzempołuch. - Olsztyn : Remix, 1992. – S. 10-11.
- Skurzyński, Piotr: Warmia i polskie Dolne Prusy: przewodnik turystyczny / Piotr Skurzyński. - Gdynia : Wydawnictwo Region, 2012. – S. 155.
