Dwór w Krzywce: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | [[Image:krzywka1.jpg|thumb|right|250px|]] | + | [[Image:krzywka1.jpg|thumb|right|250px|Elewacja zachodnia.<br>fot. Dominika Stark]] |
| − | [[Image:krzywka2.jpg|thumb|right|250px|]] | + | [[Image:krzywka2.jpg|thumb|right|250px|Elewacja wschodnia.<br>fot. Dominika Stark]] |
[[Image: dwor_krzywka_1.jpg|thumb|right|250px|Elewacja pólnocna.<br>Źródło: M. Marcinkowski, ''Degradacja'', „Spotkania z Zabytkami” 2002, nr 4, s. 19.]] | [[Image: dwor_krzywka_1.jpg|thumb|right|250px|Elewacja pólnocna.<br>Źródło: M. Marcinkowski, ''Degradacja'', „Spotkania z Zabytkami” 2002, nr 4, s. 19.]] | ||
Wersja z 12:00, 29 sty 2021
Zabytek architektury wzniesiony w pod koniec XIX wieku.
Spis treści
Lokalizacja
Dwór został wybudowany na terenie wsi Krzywka (niem. Waldowken), w otoczeniu parku i zabudowań gospodarczych dawnego folwarku. Wieś położona jest w południowo-zachodniej części powiatu iławskiego, w gminie Kisielice.
Historia
Znajdujący się tu majątek został utworzony jeszcze w czasach krzyżackich. Pierwotnie pełnił funkcję folwarku pomocniczego dóbr z siedzibą w miejscowości Święte [obecnie w powiecie grudziądzkim]. Majątek ten otrzymali na mocy przywileju bracia Arnold i Berthold. W XVI wieku dobra te stanowiły własność rodziny von Szembek. W XVII wieku nabył je starosta Hugo Dąbrowski, a od 1744r. chorąży malborski Michael von Liesenlicht-Leski. W 1884r. samodzielny już majątek stał się własnością rodziny Friese. W 1906r. pruska komisja kolonizacyjna wykupiła go i w 1910r. przekazała przesiedleńcom z Besarabii. W latach 1945-80 dwór wraz z parkiem był własnością prywatnego gospodarza. Sam dwór został wzniesiony pod koniec XIX w. Od lat 80-tych XX wieku popadał stopniowo w ruinę. Obecnie stanowi własność artystki Sabiny Szałapskiej , która w 2020r. z pietyzmem odbudowała rezydencję.
Opis
Jest to budynek jednokondygnacyjny, podpiwniczony, z użytkowym poddaszem, w stylu eklektycznym z elementami klasycyzującymi. Wzniesiono go na planie zbliżonym do kwadratu na wysokim boniowanym cokole. Wszystkie okna mają profilowane obramienia, a parterowe dodatkowo parapetowe nadproża. W elewacji północnej i południowej usytuowano dwa dwukondygnacyjne ryzality. Do wejścia prowadzi ganek wsparty na filarach toskańskich. W elewacji zachodniej, na wysokości drugiej kondygnacji, umieszczono dwa medaliony ze scenami antycznymi. Od strony zachodniej znajduje się podjazd. Obecnie obiekt jest odbudowany. W jego otoczeniu znajduje się park o układzie kaligraficznym.
Bibliografia
- Marcinkowski, Mirosław: Degradacja / Mirosław Marcinkowski // „Spotkania z Zabytkami”. - 2002, nr 4, s. 18-20.
