Kościół pw. św. Barbary w Rogóżu: Różnice pomiędzy wersjami

Z LEKSYKON KULTURY WARMII I MAZUR
Skocz do: nawigacja, szukaj
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Linia 1: Linia 1:
 
[[Image: kosciol_barbara_rogoz_1.jpg|thumb|right|200px|Źródło: [http://gminalidzbark.pnet.pl/pl/zabytki/26-kosciol-parafialny-pw-sw-barbary-rogoz.html www.gminalidzbark.pnet.pl] ]]
 
[[Image: kosciol_barbara_rogoz_1.jpg|thumb|right|200px|Źródło: [http://gminalidzbark.pnet.pl/pl/zabytki/26-kosciol-parafialny-pw-sw-barbary-rogoz.html www.gminalidzbark.pnet.pl] ]]
−
 
−
[[Image: kosciol_barbara_rogoz_2a.jpg|thumb|right|200px|Fot. tadeusz1.<br>Źródło: [http://www.ciekawemazury.pl/opis/784,Rogóż+-+zabytkowy+kościół+par.+p.w.+św.+Barbary.htm www.ciekawemazury.pl] ]]
 
  
 
[[Image: kosciol_barbara_rogoz_3.jpg|thumb|right|200px| Fot. Anton Ulbrich. 1904/1909 rok.<br>Źródło: ''Prusy Wschodnie - dokumentacja historycznej prowincji'', Warszawa IS PAN, 2006, nr 058013.]]
 
[[Image: kosciol_barbara_rogoz_3.jpg|thumb|right|200px| Fot. Anton Ulbrich. 1904/1909 rok.<br>Źródło: ''Prusy Wschodnie - dokumentacja historycznej prowincji'', Warszawa IS PAN, 2006, nr 058013.]]

Wersja z 09:36, 2 lut 2015

Źródło: www.gminalidzbark.pnet.pl
Fot. Anton Ulbrich. 1904/1909 rok.
Źródło: Prusy Wschodnie - dokumentacja historycznej prowincji, Warszawa IS PAN, 2006, nr 058013.
Fot. Anton Ulbrich. Ołtarz główny. 1904/1909 rok.
Źródło: Prusy Wschodnie - dokumentacja historycznej prowincji, Warszawa IS PAN, 2006, nr 058012.
Fot. Anton Ulbrich. Fragment ściany północnej i empora organowa. 1904/1909 rok.
Źródło: Prusy Wschodnie - dokumentacja historycznej prowincji, Warszawa IS PAN, 2006, nr 058014.

Zabytek architektury sakralnej wzniesiony w drugiej połowie XIV wieku.

Lokalizacja

Kościół został wybudowany na terenie wsi Rogóż (niem. Roggenhausen). Wieś położona jest w powiecie lidzbarskim (4 km na północny-wschód od Lidzbarka Warmińskiego, przy trasie do Bartoszyc).

Historia

Pierwsza wzmianka o parafii w Rogóżu pochodzi z 1337 roku. Obecny kościół zbudowano w dwóch etapach w drugiej połowie XIV wieku (łącznie z dolną kondygnacją wieży). Około 1772 roku dobudowano od północy kruchtę, natomiast w 1797 roku nadbudowano wieżę (do tego czasu górna kondygnacja była drewniana). W latach 1886, 1918 i 1954 świątynia była odnawiana.

Opis

Jest to kościół gotycki, orientowany, salowy, murowany na cokole z kamienia narzutowego i cegły. Od strony północnej znajduje się kruchta i zakrystia, natomiast od strony zachodniej wieża. W górnej jej części znajdują się tarcze zegarowe. Wieżę przykryto dachem namiotowym z drewnianą kwadratową latarnią, zakończoną blaszanym daszkiem i chorągiewką z datami 1797 i 1954. Ściany korpusu nawowego opięte zostały szkarpami. W narożach wschodnich kościół wieńczą sterczyny z przełomu XIX i XX wieku. Od strony południowej znajduje się zamurowany portal ostrołukowy. Ostrołukowe są również okna. Wnętrze kruchy nakryto sklepieniem krzyżowym z XVIII wieku, w zakrystii jest ono gotyckie – krzyżowo-żebrowe. We wnętrzu nawy znajdują się rzędy wysokich, płytkich wnęk ostrołukowych. Strop nawy jest polichromowany (z początku XVIII wieku).

Wyposażenie

Ołtarz główny rokokowy został wykonany około 1770 w warsztacie Bernarda Chrystiana Schmidta. Znajdujący się w centrum ołtarza obraz św. Barbary pochodzi z około 1850 roku i namalowany został przez Johanna Strunge. Dwa ołtarze boczne z 1715 roku wyposażono w nowsze obrazy. Prawy ołtarz ufundowany został przez rodzinę Hozjuszów. Ambona, pierwotnie manierystyczna, pochodząca z 1620 roku, została w końcu XX wieku zbarokizowana. Pomiędzy wnękami umieszczono stiukowe medaliony (tzw. tonda) z wizerunkami Chrystusa, Maryi oraz Apostołów z XVIII wieku, zapewne wykonane przez Krzysztofa Perwangera. W kościele znajdują się także: granitowa chrzcielnica i kropielnica, prawdopodobnie, średniowieczne, ława lokatorska z XVII wieku, dwa barokowe konfesjonały z około 1700 roku, barokowy krucyfiks z przełomu XVII i XVIII wieku oraz dwie płyty nagrobne umieszczone w posadzce z XVII wieku – jedna małżonków von Hatten, druga, proboszcza Paternostera. Są tutaj również cenne zabytki sztuki złotniczej, w tym m.in.:

  • monstrancja barokowa w kształcie słońca,
  • kielich z 1799 roku, wykonany przez złotnika reszelskiego, Andrzeja Gerdena,
  • puszka srebrna z końca XVII wieku, wykonana przez złotnika Lorenza Hoffmanna,
  • naczynie na oleje święte z 1651 roku,
  • srebrny dzban chrzcielny, wykonany przez złotnika lidzbarskiego Jana Bartolomowicza.

Zobacz też

Bibliografia

  1. Chrzanowski, Tadeusz: Przewodnik po zabytkowych kościołach Północnej Warmii / Tadeusz Chrzanowski. – Olsztyn : Warmińskie Wydawnictwo Diecezjalne, 1978. – S. 141-143.
  2. Kościoły i kaplice Archidiecezji Warmińskiej. Tom 2 / red. Bronisław Magdziarz. – Olsztyn : Kuria Metropolitalna Archidiecezji Warmińskiej, 1999. – S. 204-205.
  3. Piskorska, Józefa: Złotnictwo sakralne na Warmii w okresie baroku. Cz. II, Ilustrowany katalog zachowanych dzieł / Józefa Piskorska. – Olsztyn : Warmińskie Wydawnictwo Diecezjalne, 2007. – S. 98.
  4. Rzempołuch, Andrzej: Przewodnik po zabytkach sztuki dawnych Prus Wschodnich / Andrzej Rzempouch. – Olsztyn : Agencja Wydawnicza Remix, 1992. – S. 79.
  5. Skurzyński, Piotr: Warmia i polskie Dolne Prusy: przewodnik turystyczny / Piotr Skurzyński. – Gdynia : Wydawnictwo Region, 2012. – S. 103.

Linki

  • Kościoły Warmii – Gmina Lidzbark Warmiński, materiał zamieszczony na stronie internetowej www.domwarminski.pl [dostęp 10.12.2013 r.]
Źródło: „http://leksykonkultury.ceik.eu/index.php?title=Kościół_pw._św._Barbary_w_Rogóżu&oldid=72221”