Erazm Szyszko: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
| (Nie pokazano 1 pośredniej wersji utworzonej przez tego samego użytkownika) | |||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
==Biografia== | ==Biografia== | ||
| − | Urodził się w 1885 roku we wsi Zapalin w ówczesnej guberni wileńskiej. Mieszkał na wsi, a jego rodzina wynajmowała się do służby na dworach ziemiańskich. W 1946 r. repatriował się do Polski. Zamieszkał na kolonii w Miłakowie, gdzie otrzymał gospodarkę rolną. Poza pracą na roli zajmował się garncarstwem. W 1955 roku zrezygnował z rolnictwa, przeniósł się do Biskupca, by podjąć pracę w kaflarni, powrócił też do garncarstwa. Zmarł 24 grudnia 1983 roku. | + | Urodził się w 1885 roku we wsi Zapalin w ówczesnej guberni wileńskiej. Mieszkał na wsi, a jego rodzina wynajmowała się do służby na dworach ziemiańskich. W 1946 r. repatriował się do Polski. Zamieszkał na kolonii w [[ewim:Miłakowo|Miłakowie]], gdzie otrzymał gospodarkę rolną. Poza pracą na roli zajmował się garncarstwem. W 1955 roku zrezygnował z rolnictwa, przeniósł się do [[ewim:Biskupiec|Biskupca]], by podjąć pracę w kaflarni, powrócił też do garncarstwa. Zmarł 24 grudnia 1983 roku. |
==Twórczość== | ==Twórczość== | ||
W wieku 14 lat poznał garncarza Juliana Podlipskiego, który przywędrował z Iwieńca, będącego wówczas jednym z większych ośrodków garncarskich na Wileńszczyźnie. Erazm Szyszko podpatrywał Podlipskiego, przyglądał się jego pracy, próbował sam pracować w glinie. Wspominał po latach - toczenie „miało dla mnie nadzwyczajny urok (…) do gliny ciągnęło mnie od dziecka (…) kiedy pierwszy raz siadłem za kółkiem garncarskim, to zdawało mi się, że ja na skrzydłach latam w powietrzu”<ref> ''Erazm Szyszko'', Oprac. Tadeusz Korowaj, Maszynopis, Archiwum Centrum Edukacji i Inicjatyw Kulturalnych w Olsztynie, Sygn. 26/405</ref>. Pierwszym naczyniem, które sam wytoczył był kubek do kawy. Szybko opanował technikę garncarską i umiał wykonać każdy przedmiot, jednak usamodzielnił się po dwóch latach terminowania u mistrza Podlipskiego. Obok miejsca zamieszkania wybudował szopę a w niej piec garncarski. Ponieważ rodzina przeprowadzała się z jednej wsi do drugiej, Erazm kilkanaście razy budował swoją pracownię. Po latach wspominał pracownie w Starym Dworze (koło Duniłowicz), Rudce, Jasieniewiczach, Hulidowie, Duniłowiczach, po raz kolejny w Hulidowie. Dyplom na mistrza garncarskiego otrzymał w 1934 r. w Wilnie. W Biskupcu oprócz naczyń użytkowych zaczął tworzyć rzeźby z gliny. Były to różne postacie: ''Adama i Ewę w Raju'', ''Diabelskie skrzypce z Warmii'', rzeźby Mikołaja Kopernika. Wyrabiał naczynia gliniane dawnych form, głównie na zamówienia muzeów i na wystawy. Źródło dochodu stanowił wyrób doniczek. W 1974 roku został członkiem Stowarzyszenia Twórców Ludowych. Za swoją twórczość otrzymał liczne nagrody i wyróżnienia w konkursach i przeglądach rzeźby. | W wieku 14 lat poznał garncarza Juliana Podlipskiego, który przywędrował z Iwieńca, będącego wówczas jednym z większych ośrodków garncarskich na Wileńszczyźnie. Erazm Szyszko podpatrywał Podlipskiego, przyglądał się jego pracy, próbował sam pracować w glinie. Wspominał po latach - toczenie „miało dla mnie nadzwyczajny urok (…) do gliny ciągnęło mnie od dziecka (…) kiedy pierwszy raz siadłem za kółkiem garncarskim, to zdawało mi się, że ja na skrzydłach latam w powietrzu”<ref> ''Erazm Szyszko'', Oprac. Tadeusz Korowaj, Maszynopis, Archiwum Centrum Edukacji i Inicjatyw Kulturalnych w Olsztynie, Sygn. 26/405</ref>. Pierwszym naczyniem, które sam wytoczył był kubek do kawy. Szybko opanował technikę garncarską i umiał wykonać każdy przedmiot, jednak usamodzielnił się po dwóch latach terminowania u mistrza Podlipskiego. Obok miejsca zamieszkania wybudował szopę a w niej piec garncarski. Ponieważ rodzina przeprowadzała się z jednej wsi do drugiej, Erazm kilkanaście razy budował swoją pracownię. Po latach wspominał pracownie w Starym Dworze (koło Duniłowicz), Rudce, Jasieniewiczach, Hulidowie, Duniłowiczach, po raz kolejny w Hulidowie. Dyplom na mistrza garncarskiego otrzymał w 1934 r. w Wilnie. W Biskupcu oprócz naczyń użytkowych zaczął tworzyć rzeźby z gliny. Były to różne postacie: ''Adama i Ewę w Raju'', ''Diabelskie skrzypce z Warmii'', rzeźby Mikołaja Kopernika. Wyrabiał naczynia gliniane dawnych form, głównie na zamówienia muzeów i na wystawy. Źródło dochodu stanowił wyrób doniczek. W 1974 roku został członkiem Stowarzyszenia Twórców Ludowych. Za swoją twórczość otrzymał liczne nagrody i wyróżnienia w konkursach i przeglądach rzeźby. | ||
| Linia 12: | Linia 12: | ||
[[Category:Sztuka ludowa|Szyszko,Erazm]] | [[Category:Sztuka ludowa|Szyszko,Erazm]] | ||
| − | [[Category: | + | [[Category:Twórcy ludowi|Szyszko,Erazm]] |
[[Category:Powiat olsztyński|Szyszko,Erazm]] | [[Category:Powiat olsztyński|Szyszko,Erazm]] | ||
| − | [[Category: | + | [[Category:Biskupiec (gmina miejsko-wiejska)|Szyszko,Erazm]] |
| − | [[Category: | + | [[Category:Rzemiosło artystyczne|Szyszko,Erazm]] |
| − | [[Category: | + | [[Category:1945-1989|Szyszko,Erazm]] |
| − | [[Category: | + | [[Category:1990-|Szyszko,Erazm]] |
Aktualna wersja na dzień 10:57, 7 wrz 2014
Spis treści
Biografia
Urodził się w 1885 roku we wsi Zapalin w ówczesnej guberni wileńskiej. Mieszkał na wsi, a jego rodzina wynajmowała się do służby na dworach ziemiańskich. W 1946 r. repatriował się do Polski. Zamieszkał na kolonii w Miłakowie, gdzie otrzymał gospodarkę rolną. Poza pracą na roli zajmował się garncarstwem. W 1955 roku zrezygnował z rolnictwa, przeniósł się do Biskupca, by podjąć pracę w kaflarni, powrócił też do garncarstwa. Zmarł 24 grudnia 1983 roku.
Twórczość
W wieku 14 lat poznał garncarza Juliana Podlipskiego, który przywędrował z Iwieńca, będącego wówczas jednym z większych ośrodków garncarskich na Wileńszczyźnie. Erazm Szyszko podpatrywał Podlipskiego, przyglądał się jego pracy, próbował sam pracować w glinie. Wspominał po latach - toczenie „miało dla mnie nadzwyczajny urok (…) do gliny ciągnęło mnie od dziecka (…) kiedy pierwszy raz siadłem za kółkiem garncarskim, to zdawało mi się, że ja na skrzydłach latam w powietrzu”[1]. Pierwszym naczyniem, które sam wytoczył był kubek do kawy. Szybko opanował technikę garncarską i umiał wykonać każdy przedmiot, jednak usamodzielnił się po dwóch latach terminowania u mistrza Podlipskiego. Obok miejsca zamieszkania wybudował szopę a w niej piec garncarski. Ponieważ rodzina przeprowadzała się z jednej wsi do drugiej, Erazm kilkanaście razy budował swoją pracownię. Po latach wspominał pracownie w Starym Dworze (koło Duniłowicz), Rudce, Jasieniewiczach, Hulidowie, Duniłowiczach, po raz kolejny w Hulidowie. Dyplom na mistrza garncarskiego otrzymał w 1934 r. w Wilnie. W Biskupcu oprócz naczyń użytkowych zaczął tworzyć rzeźby z gliny. Były to różne postacie: Adama i Ewę w Raju, Diabelskie skrzypce z Warmii, rzeźby Mikołaja Kopernika. Wyrabiał naczynia gliniane dawnych form, głównie na zamówienia muzeów i na wystawy. Źródło dochodu stanowił wyrób doniczek. W 1974 roku został członkiem Stowarzyszenia Twórców Ludowych. Za swoją twórczość otrzymał liczne nagrody i wyróżnienia w konkursach i przeglądach rzeźby.
Bibliografia
- Erazm Szyszko / oprac. Tadeusz Korowaj. Maszynopis. Archiwum Centrum Edukacji i Inicjatyw Kulturalnych w Olsztynie, Sygn. 26/405
- Oracki, Tadeusz: Twórcy i działacze kultury w województwie olsztyńskim w latach 1945-1970 : materiały biograficzne / Tadeusz Oracki. – Olsztyn : Wydawnictwo Pojezierze, 1975.
Przypisy
- ↑ Erazm Szyszko, Oprac. Tadeusz Korowaj, Maszynopis, Archiwum Centrum Edukacji i Inicjatyw Kulturalnych w Olsztynie, Sygn. 26/405
