Kino Polonia w Olsztynie: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
m |
|||
| (Nie pokazano 5 wersji utworzonych przez 4 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Image:Poll.jpg|thumb|right|250px|Budynek zlikwidowanego kina (2009 r.)<br>Fot. Ryszard Sternik<br>Źródło: Zbiory WBP w Olsztynie]] | [[Image:Poll.jpg|thumb|right|250px|Budynek zlikwidowanego kina (2009 r.)<br>Fot. Ryszard Sternik<br>Źródło: Zbiory WBP w Olsztynie]] | ||
| − | Olsztyńska placówka pożytku publicznego (przy ul. Pieniężnego), funkcjonująca w l. 1945-2005. | + | [[ewim:Olsztyn|Olsztyńska]] placówka pożytku publicznego (przy ul. Pieniężnego), funkcjonująca w l. 1945-2005. |
==Historia== | ==Historia== | ||
| − | Pierwsze stałe kino powojennego Olsztyna. Zaczęło działać już w 1945 r., niejako będąc kontynuacją przedwojennego niemieckiego „UT-Lichtspiele”. Na spektaklu w ramach pierwszych po wojnie obchodów rocznicy zwycięstwa grunwaldzkiego – 15 lipca 1945 r. – pokazano film produkcji radzieckiej pt. ''Tęcza''. Tydzień później, w dniu Święta Odrodzenia Polski (22 lipca), zaprezentowano film ''Czapajew''. Ta data została przyjęta za inaugurację działalności kina. Wyposażenie stanowiły wówczas dwa projektory niemieckie „Ernemann VIIB”, sala liczyła zaś 640 miejsc. Przez 40 lat kierownikiem kina był [[Bogdan Chyżewski]] <ref>Książek Marek, ''Najdłuższy seans filmowy : kinooperator z 40-letnim stażem'', „Gazeta Olsztyńska”, 1988, nr 169, s. 1, 5. </ref>.<br> W 1957 r. budynek przeszedł generalny remont: ze starego wystroju pozostawiono przedwojenny kryształowy żyrandol. Widowni nadano wyjątkowo duży spadek, wchodziło się na nią z wysokości dawnego balkonu. Salę zmodernizowano, przystosowując do wyświetlania filmów szerokoekranowych. Ekran mierzył wówczas 11,20 x 4,80 m. Pierwszy panoramiczny pokaz w Olsztynie miał miejsce 19 października 1957 r. – był to film produkcji francuskiej pt. ''Nieznośna dziewczyna''. Wyświetlano go podczas 72 pokazów przez 12 dni po 6 seansów dziennie <ref>Bętkowski Rafał, Dziesiąta Muza w Olsztynie (cz. 2), „Debata”, 2009, nr 10, s. 40.</ref>. Jednym z ważniejszych faktów historii „Polonii” był bardzo uroczysty prapremierowy pokaz filmu Forda '' | + | Pierwsze stałe kino powojennego [[ewim:Olsztyn|Olsztyna]]. Zaczęło działać już w 1945 r., niejako będąc kontynuacją przedwojennego niemieckiego „UT-Lichtspiele”. Na spektaklu w ramach pierwszych po wojnie obchodów rocznicy zwycięstwa grunwaldzkiego – 15 lipca 1945 r. – pokazano film produkcji radzieckiej pt. ''Tęcza''. Tydzień później, w dniu Święta Odrodzenia Polski (22 lipca), zaprezentowano film ''Czapajew''. Ta data została przyjęta za inaugurację działalności kina. Wyposażenie stanowiły wówczas dwa projektory niemieckie „Ernemann VIIB”, sala liczyła zaś 640 miejsc. Przez 40 lat kierownikiem kina był [[Bogdan Chyżewski]] <ref>Książek Marek, ''Najdłuższy seans filmowy : kinooperator z 40-letnim stażem'', „Gazeta Olsztyńska”, 1988, nr 169, s. 1, 5. </ref>.<br> W 1957 r. budynek przeszedł generalny remont: ze starego wystroju pozostawiono przedwojenny kryształowy żyrandol. Widowni nadano wyjątkowo duży spadek, wchodziło się na nią z wysokości dawnego balkonu. Salę zmodernizowano, przystosowując do wyświetlania filmów szerokoekranowych. Ekran mierzył wówczas 11,20 x 4,80 m. Pierwszy panoramiczny pokaz w Olsztynie miał miejsce 19 października 1957 r. – był to film produkcji francuskiej pt. ''Nieznośna dziewczyna''. Wyświetlano go podczas 72 pokazów przez 12 dni po 6 seansów dziennie <ref>Bętkowski Rafał, Dziesiąta Muza w Olsztynie (cz. 2), „Debata”, 2009, nr 10, s. 40.</ref>. Jednym z ważniejszych faktów historii „Polonii” był bardzo uroczysty prapremierowy pokaz filmu Forda ''Krzyżacy'' w 1960 r.<br> |
Wraz z ostatnim dniem grudnia 2005 r. kino zostało zamknięte. Po likwidacji „Polonii” kamienicę przy ulicy Pieniężnego zmodernizowano i przystosowano do celów komercyjnych <ref>Sobiela Artur, ''Nie ma już widowni ani kinowych foteli w Polonii : właściciel przygotowuje dawne kino do remontu'', „Gazeta Olsztyńska”, 2008, nr 24, s. 8. </ref>. | Wraz z ostatnim dniem grudnia 2005 r. kino zostało zamknięte. Po likwidacji „Polonii” kamienicę przy ulicy Pieniężnego zmodernizowano i przystosowano do celów komercyjnych <ref>Sobiela Artur, ''Nie ma już widowni ani kinowych foteli w Polonii : właściciel przygotowuje dawne kino do remontu'', „Gazeta Olsztyńska”, 2008, nr 24, s. 8. </ref>. | ||
| Linia 15: | Linia 15: | ||
<references /> | <references /> | ||
| − | [[Category:Kina]] [[Category:Olsztyn]] [[Category:1945- | + | [[Category:Kina]] [[Category:Olsztyn]] [[Category:1945-1989]] [[Category:1990-]] |
Aktualna wersja na dzień 11:57, 31 sie 2014
Olsztyńska placówka pożytku publicznego (przy ul. Pieniężnego), funkcjonująca w l. 1945-2005.
Historia
Pierwsze stałe kino powojennego Olsztyna. Zaczęło działać już w 1945 r., niejako będąc kontynuacją przedwojennego niemieckiego „UT-Lichtspiele”. Na spektaklu w ramach pierwszych po wojnie obchodów rocznicy zwycięstwa grunwaldzkiego – 15 lipca 1945 r. – pokazano film produkcji radzieckiej pt. Tęcza. Tydzień później, w dniu Święta Odrodzenia Polski (22 lipca), zaprezentowano film Czapajew. Ta data została przyjęta za inaugurację działalności kina. Wyposażenie stanowiły wówczas dwa projektory niemieckie „Ernemann VIIB”, sala liczyła zaś 640 miejsc. Przez 40 lat kierownikiem kina był Bogdan Chyżewski [1].
W 1957 r. budynek przeszedł generalny remont: ze starego wystroju pozostawiono przedwojenny kryształowy żyrandol. Widowni nadano wyjątkowo duży spadek, wchodziło się na nią z wysokości dawnego balkonu. Salę zmodernizowano, przystosowując do wyświetlania filmów szerokoekranowych. Ekran mierzył wówczas 11,20 x 4,80 m. Pierwszy panoramiczny pokaz w Olsztynie miał miejsce 19 października 1957 r. – był to film produkcji francuskiej pt. Nieznośna dziewczyna. Wyświetlano go podczas 72 pokazów przez 12 dni po 6 seansów dziennie [2]. Jednym z ważniejszych faktów historii „Polonii” był bardzo uroczysty prapremierowy pokaz filmu Forda Krzyżacy w 1960 r.
Wraz z ostatnim dniem grudnia 2005 r. kino zostało zamknięte. Po likwidacji „Polonii” kamienicę przy ulicy Pieniężnego zmodernizowano i przystosowano do celów komercyjnych [3].
Bibliografia
- Barański, Marek: Szkoda kina : w „Polonii” po raz pierwszy zobaczyłem Poli Raksy twarz... / Marek Barański // „Gazeta Olsztyńska”. – 2005, nr 304, s. 10.
- Chyżewski, Bogdan: Kinowa mizeria : nawet amerykańskie hity nie zapełniają widowni / Bogdan Chyżewski ; rozm. przepr. (wim) // „Dziennik Północy”. – 1991, nr 182, s. 8.
- Czapajew i Bardotka : jak zmieniało się kino „Polonia” / przygot. Anna Szapiel // „Gazeta Olsztyńska”. – 2006, nr 244, dod. „Olsztyn Dzień po Dniu”, nr 949, s. 7.
- Waś, Beata: Horror na koniec : ostatni seans w kinie „Polonia” / Beata Waś // „Gazeta Olsztyńska”. – 2005, nr 304, s. 5.
Przypisy
- ↑ Książek Marek, Najdłuższy seans filmowy : kinooperator z 40-letnim stażem, „Gazeta Olsztyńska”, 1988, nr 169, s. 1, 5.
- ↑ Bętkowski Rafał, Dziesiąta Muza w Olsztynie (cz. 2), „Debata”, 2009, nr 10, s. 40.
- ↑ Sobiela Artur, Nie ma już widowni ani kinowych foteli w Polonii : właściciel przygotowuje dawne kino do remontu, „Gazeta Olsztyńska”, 2008, nr 24, s. 8.
