Otto Szulc

Źródło: P.N.: Izba Ottona Szulca. - Olsztyn: Wydawnictwo „Pojezierze”, [1970]

Źródło: P.N.: Izba Ottona Szulca. - Olsztyn: Wydawnictwo „Pojezierze”, [1970]

(1909-?) - rzeźbiarz ludowy (materiał: drewno - najczęściej lipowe i osikowe)

Biografia

Urodzony w 1909 r. we wsi Surówka na Mazurach - w rodzinie o głęboko zakorzenionych tradycjach polskich. Od dzieciństwa uzdolniony w kierunku rzeźby i majsterkowania. Ukończył szkołę podstawową w Biskupcu, następnie kontynuował naukę w Węgorzewie. Jako młody człowiek zaczął podróżować po Niemczech i Holandii i podczas tej wędrówki – odkąd pamiętał zafascynowany dziełami sztuki ludowej jako „przeżytymi reliktami dawnych czasów” - zwiedzał liczne muzea (m.in. w Lipsku i Dreźnie). Oglądane dzieła sztuki stały się dla rzeźbiarza inspiracją do własnej twórczości. Na początku lat 30-tych XX w. powrócił do kraju i zaczął tworzyć (wówczas jednak zajął się przede wszystkim malarstwem - rzeźbić zaczął później). Szulc określał siebie mianem „kontynuatora pomnażającego spuściznę swoich mazurskich przodków o nowe wartościowe artystycznie wyroby” .

Twórczość

W swoich dziełach poruszał tematykę znaną z codzienności – portretował przede wszystkim przyrodę i życie wsi. Każdemu wizerunkowi jednak nadawał osobiste piętno. Przedstawiając własny świat - znanej dobrze wsi mazurskiej - wplatał w realia stare ludowe motywy dekoracyjne oraz wątki z legend i baśni. Jego sztuka stanowiła symbiozę tradycji i współczesności. Ogółem Szulc wyrzeźbił wiele drewniany figurek (w tym również świątków).
Innym, nie związanym ściśle z rzeźbą, zainteresowaniem Szulca jest mechanika. Artysta wykonał m.in. wielki stół zapełniony figurkami ludzi, zwierząt, modeli maszyn i zabudowań gospodarczych, które przy pomocy korby można było wprawić w ruch. To przestrzenny i ruchomy wizerunek tradycyjnych zajęć wiejskich, np. młocki, obrządku przy zwierzętach, obróbki lnu czy przędzenia.

• Rzeźby drewniane
  • Rzeźby figuratywne odnoszące się do codziennych czynności

Kobieta niosąca dziecko, Kobieta robi masło, Chłop rąbie drzewo, Zbieracz odpoczywający, Kobieta z opałką, Kobieta zbiera kapustę, Kobieta przy kopaniu ogródka, Para tańcząca w strojach ludowych, Dzieci wspinające się na drzewo, Pastuch z psem, Pierwszy chleb, Ala i As, Modląca się, Dziewczyna z pieskiem, Kobieta z bochenkiem dożynkowym, Kobieta z prosiakiem, Siewca, Człowiek wchodzący na komin

• • Świątki i motywy legendarne

Św. Piotr z krzyżem, Rycerze na koniu, Anioł, Diabelskie skrzypce, Czarownica na miotle, Diabelskie skrzypce II Prócz tego konstruował rzeźby ze sklejki, wikliny, sklejki i szkła, suporeksu (Kobieta niosąca I, Kobieta niosąca II) oraz gipsu (Dziewczyna z gąską, Czerwony kapturek, Kobieta niosąca wodę)

• Sztuka użytkowa

Lichtarz z palącymi fajkę, Lichtarz z żołędziami, Świecznik z żołędziami, Świecznik z parą wieśniaków, Świecznik z wiewiórkami II, koszyczki, żyrandole, Balon - element dekoracyjny

• Zabawki i modele

Makieta kościółka i wieży ze Skansenu, Gołąb składany z elementów

• Malarstwo olejne
  • pejzaże

Pejzaż mazurski – wrzosy, Przystań Sorkwity, Krajobraz mazurski – Mojtyny, Biskupiec po wojnie, Biskupiec odbudowany

• • portrety

Kobieta z krowami, Trzej królowie, Sarny

• • martwe natury

Martwa natura z kwiatami, Martwa natura z różami, Kompozycja kolorystyczna

Muzeum

W 1969 r. Szulc przekazał Stowarzyszeniu Społeczno-Kulturalnemu „Pojezierze” swoją chatę w Parlezie Małej wraz z rzeźbami oraz oryginalną szopkę mazurską. W domu rzeźbiarza urządzono niewielką izbę regionalną, czyli mini-muzeum twórczości Szulca (Izba Regionalna Ottona Szulca).

Wystawy

Szulc wystawiał swoje prace na ekspozycjach sztuki ludowej w Olsztynie, Lublinie i Reszlu. Brał również udział w konkursach pamiątkarskich.

Nagrody

Za całokształt twórczości rzeźbiarz otrzymał w Ministerstwie Kultury i Sztuki nagrodę. Był też laureatem nagrody wojewódzkiej za osiągnięcia w twórczości ludowej.

Bibliografia

1. Otto Szulc. – Olsztyn: Oficyna „Pojezierze”, [1970?]. (dokument życia społecznego)
2. P.N.: Izba Ottona Szulca. - Olsztyn: Wydawnictwo „Pojezierze”, [1970].