Alexander Kolde: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
| (Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| + | [[Image:kolde_alexander_portret.jpg|thumb|right|200px|Alexander Kolde w pracowni w Królewcu w 1934 r.<br>Źródło: [http://www.alexander-kolde.de/index.php?pagedata=bilder www.alexander-kolde.de] ]] | ||
| + | [[Image:kolde_alexander_ketrzyn.jpg|thumb|right|200px|''Kętrzyn'', olej, 1955-1957.<br>Źródło: [http://www.ostpreussisches-landesmuseum.de/museum/sonderausstellungen/sinfonie-der-farben-alexander-kolde/download-kolde.html www.ostpreussisches-landesmuseum.de]]] | ||
| + | [[Image:kolde_alexander_portret dziewczynki.jpg|thumb|right|200px|''Portret dziewczynki'', olej, 1910.<br>Źródło: [http://www.arcadja.com/auctions/en/kolde_alexander/artist/404280/ www.arcadja.com] ]] | ||
(1886-1963) – artysta malarz, kolorysta | (1886-1963) – artysta malarz, kolorysta | ||
==Biografia== | ==Biografia== | ||
| − | Urodził się 2 marca 1886 r. w Haldensleben koło Magdeburga jako pierwsze z siedmiorga dzieci. Miał jeszcze trzy siostry i trzech braci. Gdy miał około siedmiu lat jego rodzina przeniosła się do Kętrzyna. Tu jego ojciec został właścicielem fabryki mydła. W Kętrzynie ukończył gimnazjum. Następnie w 1906 r. podjął studia w akademiach sztuki w Berlinie, potem Monachium. Kształcił się pod kierunkiem Heinricha Wolfa i Richarda Pfeiffera. W latach 1914-1918 był żołnierzem w czasie I wojny światowej. Dwukrotnie była ranny w, w tym raz ciężko. Po zwolnieniu z wojska (w stopniu sierżanta) wrócił do Królewca i wznowił przerwane studia. W 1920 r. ożenił się z Helene Weber. Z tego małżeństwa miał trzy córki. | + | Urodził się 2 marca 1886 r. w Haldensleben koło Magdeburga jako pierwsze z siedmiorga dzieci. Miał jeszcze trzy siostry i trzech braci. Gdy miał około siedmiu lat jego rodzina przeniosła się do [[ewim:Kętrzyn|Kętrzyna]]. Tu jego ojciec został właścicielem fabryki mydła. W Kętrzynie ukończył gimnazjum. Następnie w 1906 r. podjął studia w akademiach sztuki w Berlinie, potem Monachium. Kształcił się pod kierunkiem Heinricha Wolfa i Richarda Pfeiffera. W latach 1914-1918 był żołnierzem w czasie I wojny światowej. Dwukrotnie była ranny w, w tym raz ciężko. Po zwolnieniu z wojska (w stopniu sierżanta) wrócił do [[ewim:Królewiec|Królewca]] i wznowił przerwane studia. W 1920 r. ożenił się z Helene Weber. Z tego małżeństwa miał trzy córki. |
W 1924 r. opuścił Niemcy i wyjechał na kilka miesięcy do Nowego Jorku. Odbył też krótkie wyjazdy studyjne do Szwajcarii i Francji. Ponieważ jego twórczość nie odpowiadała nazistowskiej koncepcji sztuki, w 1940 r. wyjechał z Królewca i zamieszkał w Grudziądzu. Do wybuchu II wojny światowej tworzył głównie portrety. Po 1945 r. osiadł w Flensburgu, gdzie mieszkał do końca życia. Tam też zmarł 2 marca 1963 r. | W 1924 r. opuścił Niemcy i wyjechał na kilka miesięcy do Nowego Jorku. Odbył też krótkie wyjazdy studyjne do Szwajcarii i Francji. Ponieważ jego twórczość nie odpowiadała nazistowskiej koncepcji sztuki, w 1940 r. wyjechał z Królewca i zamieszkał w Grudziądzu. Do wybuchu II wojny światowej tworzył głównie portrety. Po 1945 r. osiadł w Flensburgu, gdzie mieszkał do końca życia. Tam też zmarł 2 marca 1963 r. | ||
==Twórczość== | ==Twórczość== | ||
| − | W swoich obrazach wielokrotnie przywoływał sceny zapamiętane dzieciństwa. Wśród jego stałych motywów był zamek kętrzyński i kościół pod wezwaniem św. Jerzego. Określany był mistrzem kolorów. Najwięcej jego prac powstało w okresie międzywojennym. Otworzył wówczas w Królewcu pracownię malarską i przewodził grupie Der Ring, skupiającej artystów wschodniopruskich. W swojej twórczości sięgał do motywów starożytnej Grecji, tematów roślinnych, a przede wszystkim odtwarzał uroki wschodnipruskiego krajobrazu i współczesnego Królewca. W czasie II wojny światowej zaginęła większość jego prac. Podjął próbę odtworzenia swoich dzieł. W krótkim czasie namalował około 250 obrazów olejnych i 150 akwareli oraz stworzył 150 rysunków. Jest | + | W swoich obrazach wielokrotnie przywoływał sceny zapamiętane dzieciństwa. Wśród jego stałych motywów był zamek kętrzyński i kościół pod wezwaniem św. Jerzego. Określany był mistrzem kolorów. Najwięcej jego prac powstało w okresie międzywojennym. Otworzył wówczas w Królewcu pracownię malarską i przewodził grupie Der Ring, skupiającej artystów wschodniopruskich. W swojej twórczości sięgał do motywów starożytnej Grecji, tematów roślinnych, a przede wszystkim odtwarzał uroki wschodnipruskiego krajobrazu i współczesnego Królewca. W czasie II wojny światowej zaginęła większość jego prac. Podjął próbę odtworzenia swoich dzieł. W krótkim czasie namalował około 250 obrazów olejnych i 150 akwareli oraz stworzył 150 rysunków. Jest też autorem dwóch cyklów barwnych litografii o tematyce religijnej (m.in. „Wędrujący Chrystus”), które są wyrazem doświadczeń wojennych artysty. |
Pierwsze wystawy jego malarstwa miały miejsce w Królewcu jeszcze w latach 20-tych. W 1936 r. w Teichert przygotowano dużą ekspozycję jego prac z okazji 50-tych urodzin. Jednak na dzień przed jej otwarciem zapadła decyzja o wycofaniu dzieł. W okresie od 1946 r. do 1963 r. odbyły się wystawy m.in. w miejscowościach: Schleswig, Lippstadt, Düsseldorf, Kilonia, Rendsburg, Baden-Baden, Recklinghausen, Duisburg, Goslar, Meldorf, Darmstadt, Bonn, Brema, Hildesheim, Flensburg, a także w Granicznej Akademii Sankelmark. Jedna z większych ekspozycji miała miejsce w 1961 r. w muzeum w Flensburg, zorganizowana z okazji 75-tych urodzin artysty. | Pierwsze wystawy jego malarstwa miały miejsce w Królewcu jeszcze w latach 20-tych. W 1936 r. w Teichert przygotowano dużą ekspozycję jego prac z okazji 50-tych urodzin. Jednak na dzień przed jej otwarciem zapadła decyzja o wycofaniu dzieł. W okresie od 1946 r. do 1963 r. odbyły się wystawy m.in. w miejscowościach: Schleswig, Lippstadt, Düsseldorf, Kilonia, Rendsburg, Baden-Baden, Recklinghausen, Duisburg, Goslar, Meldorf, Darmstadt, Bonn, Brema, Hildesheim, Flensburg, a także w Granicznej Akademii Sankelmark. Jedna z większych ekspozycji miała miejsce w 1961 r. w muzeum w Flensburg, zorganizowana z okazji 75-tych urodzin artysty. | ||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
#Chłosta, Jan: ''Biografie Niemców z Prus Wschodnich'' / Jan Chłosta. – Olsztyn : SQL, 2010. – S. 96. | #Chłosta, Jan: ''Biografie Niemców z Prus Wschodnich'' / Jan Chłosta. – Olsztyn : SQL, 2010. – S. 96. | ||
| + | #Korowaj, Tadeusz: ''Znane postacie dawnego Rastenburga'' / Tadeusz Korowaj // „Życie Kętrzyna”. – 1999, nr 27, s. 11. | ||
| + | #Chłosta, Jan: ''Paleta i kalendarz. Znani z kalendarza'' / Jan Chłosta // „Gazeta Olsztyńska”. – 1997, nr 221, s. 10. | ||
==Zobacz też== | ==Zobacz też== | ||
| Linia 22: | Linia 27: | ||
[[Category:Rzeźba|Kolde,Alexander]] | [[Category:Rzeźba|Kolde,Alexander]] | ||
[[Category:Powiat kętrzyński|Kolde,Alexander]] | [[Category:Powiat kętrzyński|Kolde,Alexander]] | ||
| − | [[Category: | + | |
| − | [[Category: | + | [[Category:Kętrzyn|Kolde,Alexander]] |
| + | [[Category:1919-1944|Kolde,Alexander]] | ||
| + | [[Category:1945-1989|Kolde,Alexander]] | ||
Aktualna wersja na dzień 12:55, 6 lip 2014
(1886-1963) – artysta malarz, kolorysta
Spis treści
Biografia
Urodził się 2 marca 1886 r. w Haldensleben koło Magdeburga jako pierwsze z siedmiorga dzieci. Miał jeszcze trzy siostry i trzech braci. Gdy miał około siedmiu lat jego rodzina przeniosła się do Kętrzyna. Tu jego ojciec został właścicielem fabryki mydła. W Kętrzynie ukończył gimnazjum. Następnie w 1906 r. podjął studia w akademiach sztuki w Berlinie, potem Monachium. Kształcił się pod kierunkiem Heinricha Wolfa i Richarda Pfeiffera. W latach 1914-1918 był żołnierzem w czasie I wojny światowej. Dwukrotnie była ranny w, w tym raz ciężko. Po zwolnieniu z wojska (w stopniu sierżanta) wrócił do Królewca i wznowił przerwane studia. W 1920 r. ożenił się z Helene Weber. Z tego małżeństwa miał trzy córki. W 1924 r. opuścił Niemcy i wyjechał na kilka miesięcy do Nowego Jorku. Odbył też krótkie wyjazdy studyjne do Szwajcarii i Francji. Ponieważ jego twórczość nie odpowiadała nazistowskiej koncepcji sztuki, w 1940 r. wyjechał z Królewca i zamieszkał w Grudziądzu. Do wybuchu II wojny światowej tworzył głównie portrety. Po 1945 r. osiadł w Flensburgu, gdzie mieszkał do końca życia. Tam też zmarł 2 marca 1963 r.
Twórczość
W swoich obrazach wielokrotnie przywoływał sceny zapamiętane dzieciństwa. Wśród jego stałych motywów był zamek kętrzyński i kościół pod wezwaniem św. Jerzego. Określany był mistrzem kolorów. Najwięcej jego prac powstało w okresie międzywojennym. Otworzył wówczas w Królewcu pracownię malarską i przewodził grupie Der Ring, skupiającej artystów wschodniopruskich. W swojej twórczości sięgał do motywów starożytnej Grecji, tematów roślinnych, a przede wszystkim odtwarzał uroki wschodnipruskiego krajobrazu i współczesnego Królewca. W czasie II wojny światowej zaginęła większość jego prac. Podjął próbę odtworzenia swoich dzieł. W krótkim czasie namalował około 250 obrazów olejnych i 150 akwareli oraz stworzył 150 rysunków. Jest też autorem dwóch cyklów barwnych litografii o tematyce religijnej (m.in. „Wędrujący Chrystus”), które są wyrazem doświadczeń wojennych artysty. Pierwsze wystawy jego malarstwa miały miejsce w Królewcu jeszcze w latach 20-tych. W 1936 r. w Teichert przygotowano dużą ekspozycję jego prac z okazji 50-tych urodzin. Jednak na dzień przed jej otwarciem zapadła decyzja o wycofaniu dzieł. W okresie od 1946 r. do 1963 r. odbyły się wystawy m.in. w miejscowościach: Schleswig, Lippstadt, Düsseldorf, Kilonia, Rendsburg, Baden-Baden, Recklinghausen, Duisburg, Goslar, Meldorf, Darmstadt, Bonn, Brema, Hildesheim, Flensburg, a także w Granicznej Akademii Sankelmark. Jedna z większych ekspozycji miała miejsce w 1961 r. w muzeum w Flensburg, zorganizowana z okazji 75-tych urodzin artysty.
Bibliografia
- Chłosta, Jan: Biografie Niemców z Prus Wschodnich / Jan Chłosta. – Olsztyn : SQL, 2010. – S. 96.
- Korowaj, Tadeusz: Znane postacie dawnego Rastenburga / Tadeusz Korowaj // „Życie Kętrzyna”. – 1999, nr 27, s. 11.
- Chłosta, Jan: Paleta i kalendarz. Znani z kalendarza / Jan Chłosta // „Gazeta Olsztyńska”. – 1997, nr 221, s. 10.
