Dwór w Dawidach: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
(→Zobacz też) |
|||
| Linia 8: | Linia 8: | ||
==Historia== | ==Historia== | ||
| − | W miejscowości tej już pod koniec XV wieku znajdował się niewielki majątek ziemski należący do Achatiusa Borcka, a następnie do polskiej rodziny Drzewickich. W 1705 roku wdowa po Jerzym Drzewickim sprzedała majątek rodzinie zu | + | W miejscowości tej już pod koniec XV wieku znajdował się niewielki majątek ziemski należący do Achatiusa Borcka, a następnie do polskiej rodziny Drzewickich. W 1705 roku wdowa po Jerzym Drzewickim sprzedała majątek rodzinie Dohnów (niem. zu Dophna). Od tej pory aż do 1945 roku Dawidy należały do dóbr tego rodu (linia Dohna-Schlobitten). W latach 1730-1731, na polecenie Alexandra Emiliusa Dohny, wzniesiono na terenie majątku dwór, według projektu architekta rodziny – [[ewim: Johann Caspar Hindersin |Johanna Caspara Hindersina]]. Ostatnim właścicielem posiadłości przed 1945 rokiem był Aleksander Dohna (niem. Alexander Fürst zu Dohna-Schlobitten; 1899-1997). Po drugiej wojnie światowej na terenie majątku utworzono Państwowe Gospodarstwo Rolne, natomiast pomieszczenia dworu zaadoptowano na mieszkania. Obiekt nie poddawany remontom, stopniowo doprowadzony został do stanu grożącego zawaleniem. W 1976 roku został wykupiony od Skarbu Państwa przez Elżbietę i Stanisława Matuszewiczów, którzy rozpoczęli jego remont i w kolejnych latach odbudowali dwór według pierwowzoru – z niewielkimi zmianami układu wnętrz. Po zakończeniu remontu na początku lat 80-tych obiekt oddano do użytku jako pensjonat. W 2009 roku nabył go Jan Kozłowski, który przeprowadził modernizację dworu oraz założenia parkowego. |
==Opis== | ==Opis== | ||
| Linia 19: | Linia 19: | ||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
#Jackiewicz-Garniec, Małgorzata: ''Pałace i dwory dawnych Prus Wschodnich : dobra utracone czy ocalone? '' / Małgorzata Jackiewicz-Garniec, Mirosław Garniec. – Olsztyn : Studio Wydawnicze Arta Mirosław Garniec, 2001. - S. 48-49. | #Jackiewicz-Garniec, Małgorzata: ''Pałace i dwory dawnych Prus Wschodnich : dobra utracone czy ocalone? '' / Małgorzata Jackiewicz-Garniec, Mirosław Garniec. – Olsztyn : Studio Wydawnicze Arta Mirosław Garniec, 2001. - S. 48-49. | ||
| − | #Magdziarz, Tadeusz: ''Śladami rodu Dohnów : skarby | + | #Magdziarz, Tadeusz: ''Śladami rodu Dohnów : skarby utracone'' / Tadeusz Magdziarz // „Poznaj Swój Kraj”. - 2009, nr 7-9, s. 32-33. |
#Panimasz, Katarzyna: ''Ród zu Dohna : śladami wielkich rodów'' / Katarzyna Panimasz // „Magazyn Elbląski”. - 2006, nr 3, s. 31-34. | #Panimasz, Katarzyna: ''Ród zu Dohna : śladami wielkich rodów'' / Katarzyna Panimasz // „Magazyn Elbląski”. - 2006, nr 3, s. 31-34. | ||
#Słodownik, Lech: ''Dawidy'' / Lech Słodownik.// „Głos Pasłęka”.- 2010, nr 5, s. 22-24. | #Słodownik, Lech: ''Dawidy'' / Lech Słodownik.// „Głos Pasłęka”.- 2010, nr 5, s. 22-24. | ||
Wersja z 20:14, 18 mar 2014
Zabytek architektury wzniesiony w pierwszej połowie XVIII wieku.
Spis treści
Lokalizacja
Dwór został wybudowany na wzniesieniu, na terenie wsi Dawidy (niem. Davids), w środkowej części dawnego zespołu, w otoczeniu parku krajobrazowego. Wieś położona jest w powiecie elbląskim, w gminie Pasłęk (około 8 km na północ od miasta).
Historia
W miejscowości tej już pod koniec XV wieku znajdował się niewielki majątek ziemski należący do Achatiusa Borcka, a następnie do polskiej rodziny Drzewickich. W 1705 roku wdowa po Jerzym Drzewickim sprzedała majątek rodzinie Dohnów (niem. zu Dophna). Od tej pory aż do 1945 roku Dawidy należały do dóbr tego rodu (linia Dohna-Schlobitten). W latach 1730-1731, na polecenie Alexandra Emiliusa Dohny, wzniesiono na terenie majątku dwór, według projektu architekta rodziny – Johanna Caspara Hindersina. Ostatnim właścicielem posiadłości przed 1945 rokiem był Aleksander Dohna (niem. Alexander Fürst zu Dohna-Schlobitten; 1899-1997). Po drugiej wojnie światowej na terenie majątku utworzono Państwowe Gospodarstwo Rolne, natomiast pomieszczenia dworu zaadoptowano na mieszkania. Obiekt nie poddawany remontom, stopniowo doprowadzony został do stanu grożącego zawaleniem. W 1976 roku został wykupiony od Skarbu Państwa przez Elżbietę i Stanisława Matuszewiczów, którzy rozpoczęli jego remont i w kolejnych latach odbudowali dwór według pierwowzoru – z niewielkimi zmianami układu wnętrz. Po zakończeniu remontu na początku lat 80-tych obiekt oddano do użytku jako pensjonat. W 2009 roku nabył go Jan Kozłowski, który przeprowadził modernizację dworu oraz założenia parkowego.
Opis
Rezydencja posiada cechy baroku holenderskiego. Jest to budynek dwukondygnacyjny, przykryty wysokim dachem mansardowym, z użytkowym poddaszem. W czasach świetności dwór pozwalał jego mieszkańcom skutecznie zarządzać lokalnym folwarkiem. Dla mieszkających na stałe w pałacu w Słobitach przedstawicieli rodu Dohnów pełnił także funkcje wypoczynkowe, miejsca spotkań towarzyskich i głównego pałacyku myśliwskiego – znajdujące się na pierwszym i drugim piętrze duże wędzarnie oraz dwie duże kuchnie, zajmujące na parterze cały północny trakt budynku, umożliwiały zagospodarowanie upolowanej zwierzyny. W otoczeniu dworu znajduje się park (o powierzchni 4 hektarów), który łagodnie przechodzi w rezerwat „Lenki”..
Ciekawostki
- Dwór szybko zyskał miano „Domu wdów”, gdyż zamieszkiwały w nim wdowy lub samotne kobiety z rodziny Dohnów.
- W XIX wieku w dworze gościł cesarz Wilhelm II wraz z rodziną.
Bibliografia
- Jackiewicz-Garniec, Małgorzata: Pałace i dwory dawnych Prus Wschodnich : dobra utracone czy ocalone? / Małgorzata Jackiewicz-Garniec, Mirosław Garniec. – Olsztyn : Studio Wydawnicze Arta Mirosław Garniec, 2001. - S. 48-49.
- Magdziarz, Tadeusz: Śladami rodu Dohnów : skarby utracone / Tadeusz Magdziarz // „Poznaj Swój Kraj”. - 2009, nr 7-9, s. 32-33.
- Panimasz, Katarzyna: Ród zu Dohna : śladami wielkich rodów / Katarzyna Panimasz // „Magazyn Elbląski”. - 2006, nr 3, s. 31-34.
- Słodownik, Lech: Dawidy / Lech Słodownik.// „Głos Pasłęka”.- 2010, nr 5, s. 22-24.
Zobacz też
- Materiał zamieszczony na stronie internetowej www.dawidy.com [dostęp 16.01.2014 r.]
- Szlakiem posiadłości rodu Dohnów, materiał zamieszczony na stronie internetowej www.it.mragowo.pl [dostęp 16.01.2014 r.]
