Kościół ewangelicko-augsburski pw. Jezusa Żyjącego w Lidzbarku Welskim: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
(Utworzył nową stronę „[[Image: kosciol_ewangelicki_welski_1.jpg|thumb|right|200px|Źródło: [http://www.lidzbark.pl/asp/pl_start.asp?typ=13&sub=0&menu=126&artykul=753&akcja=artykul www.lid…”) |
|||
Linia 11: | Linia 11: | ||
==Historia== | ==Historia== | ||
− | Gminę wyznania ewangelicko-luterańskiego utworzono w Lidzbarku w 1781 roku. W 1817 roku weszła ona w skład kościoła ewangelicko-unijnego, który powstał z połączenia kalwinów z ewangelikami. Głową kościoła został sam król pruski. W 1788 roku wyraził on życzenie, aby nabożeństwa ewangelików odbywały się w [[Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Lidzbarku Welskim |kościele katolickim pw. Wniebowzięcia NMP w Lidzbarku]]. Decyzji tej sprzeciwił się jednak ówczesny biskup chełmiński [[ewim:Jan Rydzyński |Jan Rydzyński]]. W związku z tym postanowiono wznieść własną świątynię. W 1828 roku położono kamień węgielny pod jej budowę, a w sierpniu 1829 roku oddano ją do użytku, nadając imię Jezusa Żyjącego. Projektantem budowli był niemiecki architekt [[ewim:Karl Friedrich Schinkel |Karl Friedrich Schinkel]]. W 1967 roku kościół został wpisany do rejestru zabytków. W 1999 roku zwrócono wspólnocie budynek kancelaryjny pochodzący z 1898 roku (od 1965 roku pełnił on rolę internatu Zasadniczej Szkoły Zawodowej w Lidzbarku). | + | Gminę wyznania ewangelicko-luterańskiego utworzono w Lidzbarku w 1781 roku. W 1817 roku weszła ona w skład kościoła ewangelicko-unijnego, który powstał z połączenia kalwinów z ewangelikami. Głową kościoła został sam król pruski. W 1788 roku wyraził on życzenie, aby nabożeństwa ewangelików odbywały się w [[Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Lidzbarku Welskim |kościele katolickim pw. Wniebowzięcia NMP w Lidzbarku]]. Decyzji tej sprzeciwił się jednak ówczesny biskup chełmiński [[ewim:Jan Rydzyński |Jan Rydzyński]]. W związku z tym postanowiono wznieść własną świątynię. W 1828 roku położono kamień węgielny pod jej budowę, a w sierpniu 1829 roku oddano ją do użytku, nadając imię Jezusa Żyjącego. Projektantem budowli był niemiecki architekt [[ewim:Karl Friedrich Schinkel |Karl Friedrich Schinkel]]. W 1967 roku kościół został wpisany do rejestru zabytków. W 1999 roku zwrócono wspólnocie budynek kancelaryjny pochodzący z 1898 roku (od 1965 roku pełnił on rolę internatu Zasadniczej Szkoły Zawodowej w Lidzbarku). Kościół nalezy do [[ewim:Parafia Ewangelicko-Augsburska w Działdowie|parafii ewangelicko-augsburskiej w Działdowie]]. |
==Opis== | ==Opis== |
Wersja z 20:32, 3 lut 2014
Zabytek architektury sakralnej wzniesiony w pierwszej połowie XIX wieku.
Spis treści
Lokalizacja
Kościół wybudowana na terenie Lidzbarka Welskiego, na wzgórzu, zwanym Górką. Obecnie znajduje się przy ulicy Garbuzy.
Historia
Gminę wyznania ewangelicko-luterańskiego utworzono w Lidzbarku w 1781 roku. W 1817 roku weszła ona w skład kościoła ewangelicko-unijnego, który powstał z połączenia kalwinów z ewangelikami. Głową kościoła został sam król pruski. W 1788 roku wyraził on życzenie, aby nabożeństwa ewangelików odbywały się w kościele katolickim pw. Wniebowzięcia NMP w Lidzbarku. Decyzji tej sprzeciwił się jednak ówczesny biskup chełmiński Jan Rydzyński. W związku z tym postanowiono wznieść własną świątynię. W 1828 roku położono kamień węgielny pod jej budowę, a w sierpniu 1829 roku oddano ją do użytku, nadając imię Jezusa Żyjącego. Projektantem budowli był niemiecki architekt Karl Friedrich Schinkel. W 1967 roku kościół został wpisany do rejestru zabytków. W 1999 roku zwrócono wspólnocie budynek kancelaryjny pochodzący z 1898 roku (od 1965 roku pełnił on rolę internatu Zasadniczej Szkoły Zawodowej w Lidzbarku). Kościół nalezy do parafii ewangelicko-augsburskiej w Działdowie.
Opis
Klasycystyczna, salowa świątynia została wzniesiona na rzucie prostokąta. Wybudowano ją z cegły, a następnie otynkowano. Od południa przylega do niej dwukondygnacyjna, czworoboczna wieża, zakończona ostrosłupowym dachem pokrytym blachą. W wieży i w poszczególnych elewacjach znajdują się otwory okienne zamknie półkoliście. Od frontu, na osi środkowej umieszczone zostało prostokątne wejście, a nad nim półkoliście zamknięte nadświetle. Korpus budowli pokryty jest dachem dwuspadowym i dachówką. We wnętrzu kościoła znajduje się strop płaski i drewniane empory. Z pierwszego wyposażenia zachowały się jedynie dwa obrazy z wizerunkiem Pana Jezusa, główny ołtarz, ambona, chrzcielnica i organy.
Bibliografia
- Małłek, Janusz: Dzieje Kościoła ewangelickiego w Lidzbarku Welskim i okolicach // W: Diecezja toruńska: historia i teraźniejszość. T. 10: Dekanat lidzbarski / red. Stanisław Kardasz. – Toruń : Wydawnictwo Diecezjalne, 1999. – S. 19-22.
- Klemens, Edward: Zabytkowe kościoły ewangelickie w mieście i gminie Lidzbark w powiecie działdowskim – przeszłość i teraźniejszość / Edward Klemens // „Warmińsko-Mazurski Biuletyn Konserwatorski”. – R. 5 (2003), s. 66-72.