Alfons Licznerski

(1902- 1976) - architekt, malarz amator, grafik, związany z Ziemią Lubawską

Biografia

Urodził się 25 września 1902 r. w Sampławie, w rodzinie Józefa i Otylii ze Zdrojewskich. W 1906 r. przeprowadził się wraz z rodziną do Rożentala. W latach 1915-1921 kształcił się w progimnazjum w Lubawie, a następnie w gimnazjum klasycznym w Toruniu. W 1923 r. uzyskał maturę, a w 1934 r. dyplom inżyniera w zakresie budownictwa przemysłowego na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej. W 1936 r. zamieszkał w Bydgoszczy. Tutaj przez wiele lat pracował i tworzył. Zmarł 8 czerwca 1976 r. w Bydgoszczy. Został pochowany na Cmentarzu Nowofarnym.

Działalność

Jeszcze w czasie nauki w gimnazjum wstąpił do tajnego Towarzystwa Tomasza Zana (1918 r.). W czasie studiów był aktywny w polskiej korporacji „Ro-sevia" i w „Bratniej Pomocy”. Tutaj wygłaszał referaty m.in. na temat polskości Pomorza i Gdańska, zabierał głos w sprawach politycznych i gospodarczych (np. budownictwa mieszkaniowego). Po ukończeniu studiów kierował pracami budowlanymi w Płocku oraz pracował przy rozbudowie Gimnazjum Polskiego w Gdańsku. Po zamieszkaniu w Bydgoszczy, w latach 1936-1944 pracował w Oddziale Budownictwa Zarządu Miejskiego, w 1945 r. objął stanowisko głównego architekta w Biurze Projektów, a w 1955 r. został kierownikiem Miejskiej Pracowni Urbanistycznej. W tym czasie projektował m.in. gmach Teatru Polskiego i prowadził budowę nowych dzielnic Bydgoszczy. Od 1959 r. był członkiem Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego.

Publikacje

Zajmował się też pracą naukową i publicystyczną. Jego artykuły były zamieszczane w wielu uznanych publikacjach poświęconych urbanistyce i architekturze Bydgoszczy. W 1972 r. wydano jego pracę Dorobek budowlany, architektoniczny i urbanistyczny Bydgoszczy w latach 1920-1970. Opracował też monografię historyczną kościoła parafialnego w Rożentalu.

Twórczość

Zajmował się malarstwem akwarelowym i grafiką. Tematem jego prac była m.in. zabytkowa architektura regionu bydgoskiego. Często podróżował na tereny Warmii i Mazur, które były dla niego inspiracją. W jego twórczości powtarzają się tematy architektury i krajobrazu ziemi lubawskiej.W akwareli i linorycie wykonał m.in. farę w Rożentalu, lubawski kościół pod wezwaniem św. Barbary oraz panoramę Lubawy z połowy XVII wieku. W 1972 r. miał indywidualną wystawę swoich obrazów w Bydgoszczy.

Odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Odznaka Bydgoszcz - Zasłużonemu Obywatelowi
• Złota Odznaka Honorowa Towarzystwa Urbanistów Polskich

Bibliografia

1. Falkowski, Jan: Ziemia lubawska / Jan Falkowski. – Toruń : UMK, 2006. - S. 581-582.