Stanisław Filipowicz

Stanisław Filipowicz (w środku) na Plenerze Artystycznym "Siedem tłustych dni na rzecz wsi" w Starym Siedlisku (sierpień 1985 r.)
Źródło:http://eswiatowid.pl/

(1934-1996) - elbląski poeta, prozaik

Biografia

Urodził się w Wilnie w 1934 r. W 1952 r. ukończył liceum w Sopocie. Z zawodu był nauczycielem wychowania fizycznego. Zmarł 3 czerwca 1996 r. w Dzierzgoniu koło Elbląga.

Działalność

Pracował w szkole, w domu dziecka, na politechnice jako laborant, w klubach sportowych jako trener lekkiej atletyki. Był członkiem gdańskiego oddziału Związku Literatów Polskich oraz funkcjonującego do 1990 r. Klubu Literackiego Elbląskiego Towarzystwa Kulturalnego.

Twórczość

Debiutował w 1968 r. w miesięczniku „Litery” opowiadaniem Powiedz, jaka jest prawda. Jego utwory wydawano w lokalnych czasopismach, a także w książkach. Ukazywały się głównie nakładem Elbląskiego Towarzystwa Kulturalnego. Opublikował sześć zbiorów poetyckich:

• Buty z podłogą (1981)
• Lot i kara (1984)
• Po amputacji (1991)
• Zamiast antyfony (1992)
• Blues na cztery ręce (1992)
• Etiudy wileńskie (1993)

Ostatni cykl poetycki, napisany w czasie pobytu w szpitalu na przełomie lat 1995-1996 pt. Razem dotykamy ciemności, ukazał się pośmiertnie w 1998 r. Do jego utworów prozatorskich należą: powieść z elementami autobiograficznymi Życie bez Marii (1993) oraz zbiór opowiadań Infekcja w raju (1994).

„Zarówno jego utwory poetyckie, jak i prozatorskie są przede wszystkim krwistym i pełnym prawdy rozrachunkiem z życiem trudnym, bezlitosnym i pełnym upokorzeń. Równocześnie wewnętrznym, niekończącym się dyskursem egzystencjalnym, pełnym pytań i wątpliwości.” Na klimat jego twórczości oraz podejmowaną tematykę wpłynął m.in. młodzieńczy bunt wobec totalitarnej rzeczywistości, w której, jak twierdzi sam autor, los człowieka był nie tylko groteskowy, ale i tragiczny.

„Tworzył poezję i prozę, w obu przypadkach przywiązywał ogromną wagę do słowa pisanego. Język jego utworów jest niezwykle oszczędny i esencjonalny. Widać, że twórca z namysłem dobiera każdy szczegół, aby jak najdokładniej wyrazić swoje myśli. Jako poetę najbardziej interesowały Filipowicza relacje: jednostka – zbiorowość – rzeczywistość.”

Nagrody

Był laureatem wielu konkursów poetyckich i prozatorskich w kraju i za granicą. W 1992 r. otrzymał II nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Literackim im. M. Hłaski w Wiedniu.

Bibliografia

1. Tomczyk, Ryszard: Bedeker elbląski. – Gdańsk : Polnord ; Wydawnictwo Oskar, 2000. - S. 50-51.

Zobacz też

• Mieczysław Lenckowski, Kultura elbląska na przełomie wieków, materiał zamieszczony na stronie internetowej http://www.lenckowski.republika.pl